“Όταν πιάνετε εσείς οι γυναίκες αυτό το τηλέφωνο, δεν τ’ αμολάτε!“ Έλεγε, αγανακτισμένος ένας θείος μου απ’ το χωριό που μάταια προσπαθούσε να πιάσει γραμμή. Είχε βέβαια το δίκιο του, αλλά που να φανταζόταν κι αυτός τι περάσαμε κι εμείς για ν’ αποκτησουμε δικαίωμα πάνω σε αυτή την συσκευή!
Παλιότερα λοιπόν η επικοινωνία με όποιον ήταν μακριά αποτελούσε ολόκληρη ιεροτελεστία, καθώς λίγοι είχαν την πολυτέλεια να έχουν τηλέφωνο σπίτι που κόστιζε ακριβά. Ήταν μάλιστα αυτό το αναλογικό τηλέφωνο που έκανε τόσο θόρυβο γυρίζοντας τους αριθμούς στο καντράν, ώστε σ’ έπαιρναν χαμπάρι όλοι στο σπίτι. Αν τύχαινε να είσαι κι έφηβη, τότε πια πέρναγες από την Ιερά εξέταση των γονιών που απαιτούσαν να μάθουν: ποιον παίρνεις, γιατί τον παίρνεις, αλλά κυρίως πού παίρνεις… Γιατί οι κλήσεις κυρίως οι υπεραστικές κοστολογούνταν με το λεπτό και ήταν πανάκριβες. Δεν ήταν όπως σήμερα που έχεις σ’ ένα πακέτο τηλεπικοινωνιών απεριόριστες κλήσεις συν πολλές ακόμα παροχές, άγνωστες εκείνη την εποχή, που δεν είναι και πολύ μακριά.
Χρειαζόταν επίσης να διαθέτεις μεγάλη υπομονή για να τηλεφωνήσεις κάπου… να περιμένεις ώσπου η μαμά να τελειώσει την ατέλειωτη πολυλογία με συγγενείς ή ακόμα χειρότερα με φίλες, την αδελφή σου να ολοκληρώσει την διαφωνία με την συμμαθήτρια της για μια άσκηση, για να πάρεις επιτέλους σειρά να κάνεις το δικό σου τηλεφώνημα… αλλά πάνω που ξεκίναγες να μιλάς… άκουγες τον μπαμπά να φωνάζει «κλείστο πια, πληρώνουμε, πήραν φωτιά τα καλώδια!» Δεν υπήρχαν τότε κινητά που σου εξασφαλίζουν αποκλειστικότητα.
Στο χωριό θυμάμαι, αν και είχαμε τηλέφωνο, δε μας άφηναν να καλούμε για τους λόγους που προαναφέραμε, συν την ατάκα “Πού θες να τηλεφωνήσεις; Οι παρέες βρίσκονται έξω στην πλατεία”. Άσχετα ότι εμείς θέλαμε να μάθουμε γι’ αυτούς που δεν είχαν έρθει ακόμα. Ή να κάνουμε καμιά φάρσα για να γελάσουμε! Σκαρφιζόμασταν τότε άλλες λύσεις… και έτσι πηγαίναμε στα σπίτια των παππούδων που δούλευαν στα χωράφια και τότε… το τηλέφωνο έπαιρνε φωτιά! Βέβαια… όταν ερχόταν ο φουσκωμένος λογαριασμός, κανείς δεν γέλαγε…
Υπήρχε όμως κι ένα σημείο στο χωριό που μπορούσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο έναντι κάποιου αντιτίμου, τηλέφωνο για το κοινόν λεγόταν, όπου όσοι δεν είχαν τηλέφωνο σπίτι με δέκα ή είκοσι δραχμές έπαιρναν τηλέφωνο τα προσφιλή τους πρόσωπα. Μια λύση έκτακτης ανάγκης μας έφερνε ως εκεί, μετρώντας τα λιγοστά μας κέρματα αν φτάνουν…
Κι όταν τέλειωναν οι καλοκαιρινές διακοπές, τι;
Ωραία ήταν όταν σμίγαμε με την παρέα το καλοκαίρι! Βρισκόμαστε μαζί απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Τι γινόταν όμως τον χειμώνα που ο καθένας επέστρεφε στον τόπο του; Τότε επιστρατευόταν η άλλη μορφή επικοινωνίας – ξεχασμένη σήμερα – δι’ αλληλογραφίας. Έτσι ανταλλάσσαμε διευθύνσεις σ’ ένα κομμάτι χαρτί με την υπόσχεση ν’ αλληλογραφούμε όσο πιο συχνά μπορούμε.
Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος επικοινωνίας, όχι μόνο για να μάθεις τα νέα κάποιου, αλλά και για να στείλεις ευχετήριες κάρτες την περίοδο των εορτών. Πόσες κάρτες έχουμε λάβει από συγγενείς μας, της ομογένειας ιδίως,(συνοδευόμενες από φωτογραφίες τους ή και κάποια δολάρια, ως μποναμά για τα παιδιά) γεμάτες ολόψυχες ευχές που μας γέμιζαν χαρά.
Γλυκές αναμνήσεις
Απερίγραπτη η χαρά μου όταν καθαρίζοντας τα συρτάρια μου βρήκα μια ξεχασμένη σακούλα όπου ανοίγοντάς την ξεπήδησαν από μέσα χιλιάδες αναμνήσεις. Μέσα εκεί, στοιβαγμένοι, παρατημένοι στη λήθη του χρόνου, ένα σωρό κιτρινισμένοι φάκελοι αλληλογραφίας με κάπως αδέξια κολλημένα γραμματόσημα στη γωνιά, με αποστολείς όλα τα προσφιλή μου -ακόμα και τώρα- πρόσωπα και παραλήπτη πάντα τον ίδιο, εμένα. Μηχανικά, άρχισα ν’ ανοίγω τον ένα φάκελο μετά τον άλλο, ανακαλώντας στη μνήμη μου πρόσωπα, καταστάσεις και συναισθήματα, σφίγγοντας συγκινημένη το θησαυρό που μόλις ανακάλυψα!
Θυμάμαι με πόση χαρά – την ίδια όπως και τώρα – αντίκρυζα τον ταχυδρόμο κάτω απ’ το σπίτι όταν χτύπαγε το κουδούνι! Περίμενα κι εγώ με τη σειρά μου κάτι να μου παραδώσει. Κι όταν έπαιρνα στα χέρια μου τον φάκελο, έτρεχα στο δωμάτιό μου να διαβάσω το γράμμα με λαχτάρα. Αμέσως έπαιρνα μολύβι και χαρτί, κάποια κοριτσίστικα πολύχρωμα χαρτιά αλληλογραφίας – ο φάκελος ήταν πάντα ο ίδιος, λευκός με μπλε ρίγες στο περίγραμμα του – κι άρχιζα να απαντώ σχολιάζοντας και λέγοντας τα δικά μου νέα. Επόμενο βήμα να τρέξω στο γραμματοκιβώτιο, να ρίξω εκεί το σφραγισμένο φάκελο με τις πολύτιμες πληροφορίες. Τα γράμματα στην επαρχία αργούσαν να φτάσουν, έκαναν πάνω από εβδομάδα κι αρχικά είχα το φόβο μήπως το γράμμα μου παράπεσε και δεν εστάλη, αλλά ευτυχώς οι ταχυδρόμοι έκαναν σωστά την δουλειά τους. Μπορεί να αργούσαν αλλά τελικά έφταναν στον παραλήπτη, κρίνοντας από την απάντηση. Τι αγωνία κι αυτή!
Θύμα της τεχνολογίας το παραδοσιακό ταχυδρομείο. Ο τρόπος επικοινωνίας άλλαξε πλέον, έγινε ηλεκτρονικός. Με ταχύτητα αστραπής λαμβάνεις e-mail στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο. Τώρα πια δεν περιμένω με ανυπομονησία τον ταχυδρόμο, γιατί το μόνο που μου παραδίδει πλέον είναι λογαριασμοί… Κι όμως… και τι δεν θα έδινα μια μέρα, ανάμεσα στους λογαριασμούς, να έβρισκα ένα γράμμα από μια φίλη… όπως παλιά!
