Χωριό, μια λέξη που πάντα σε γεμίζει με συναισθήματα, άλλοτε θετικά, όπως προσμονή και χαρά, άλλοτε απέχθεια και βαρεμάρα. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και όπως μεγάλωσε κανείς. Το σίγουρο είναι πως το χωριό, όσοι από εμάς έχουν, το θυμόμαστε στην “άδεια” από την φρενίτιδα της καθημερινότητας.
Υπάρχει όμως ένα χωριό, οι Αιγές Αχαΐας (Βλοβοκά), που οι κάτοικοι του δεν λειτουργούν έτσι. Χάρη στον τοπικό σύλλογο “Περιβαλλοντικός και Πολιτιστικός Σύλλογος ο Βράχος” οι “μη” μόνιμοι κάτοικοι του, δεν λογαριάζουν τα 160 χλμ. απο την Αθήνα για να ξανανιώσουν τις όμορφες παιδικές στιγμές που έζησαν μεγαλώνοντας εκεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Χειμώνα ο σύλλογος διοργανώνει εκδηλώσεις στο χωριό με στόχο τη συλλογή χρημάτων που διατίθενται αποκλειστικά και μόνο για την ανάπλαση χώρων του χωριού, για κοινωφελή έργα και την προβολή του τόπου τους. Τις εκδηλώσεις αυτές δεν τις κάνουν μόνο δεκαπενταύγουστο, που παραδοσιακά θυμόμαστε όλοι τα χωριά μας, αλλά κάθε στιγμή του χρόνου συναυλίες, προβολές ταινιών, χοροί και πανηγύρια λαμβάνουν χώρα στην μικρή πλατεία έξω από την εκκλησία του χωριού.
Βρεθήκαμε λοιπόν σε ένα “πάρτι” τους, και λέω πάρτι και όχι χορό, γιατί κάπως έτσι ήταν. Μια εκδήλωση που ξέφυγε πολύ από τα συνηθισμένα ακούσματα και δρώμενα. Νέος κόσμος αναμεμειγμένος με μεγαλύτερο χόρευαν στους ρυθμούς του rock n roll και όχι μόνο, για να τελειώσουν τη βραδιά με καραοκε κάπου στις πέντε το πρωί. Σε καμια περίπτωση δεν περίμενα κάτι τέτοιο σε αυτόν το τόπο που η σκιά του πεύκου και της ελιάς και η επιβλητικότητα του βράχου πίσω σου σε ηρεμεί και σε γαληνεύει. Κι όμως, δεν ήταν παράφωνο, παράφωνοι ίσως ήταν οι επίδοξοι τραγουδιστές στο τέλος του πάρτι, αλλά κανείς δεν πρέπει να έδωσε σημασία.
Ένα πάρτι πολύ μακριά από τα καθώς πρέπει ενός χωριού, οργανωμένο από τις αδερφές Σταύρου Μαίρη (Πρόεδρος) και Αγγελική (Αντιπρόεδρος), τη Σοφία Στρατή (Γενική Γραμματέα) και Νίκη Κυριάκη (Ταμία) και με συμμετέχοντες κατοίκους, επισκέπτες αλλά και τουρίστες!
Τελικά ο Έλληνας την εποχή της κρίσης, θέλοντας και μη, επιστρέφει στα πάτρια, για λόγους οικονομίας, αλλά και συναισθηματικούς. Όπως το παιδί όταν χτυπάει και πονά πηγαίνει στη μάνα του. Μην πάμε μακριά το κίνημα του Ανθρωπισμού, πριν την Αναγέννηση, αυτό ακριβώς το στόχο είχε. Οι άνθρωποι γύρισαν στις απαρχές της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της ηθικής, για να μπορέσουν να λύσουν τα προβλήματα που προκάλεσε ο Μεσαίωνας και να πορευθεί η ανθρωπότητα προς την Αναγέννηση που ακολούθησε. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η επιστροφή στο παρελθόν, στο γνώριμο και οικείο μας ηρεμεί, συνήθως μας δίνει δύναμη και ανάσες για να επιστρέψουμε και να λύσουμε το πρόβλημα.
Μήπως τελικά αυτό είναι και η λύση στα ψυχολογικά τουλάχιστον θέματα που μας ταλανίζουν σήμερα; Πιθανό! Μια δοκιμή θα σας πείσει…
Χρυσόστομος Ψαρουδάκης
