Παρασκευή 23 Αυγούστου μεταξύ 11 και 12 το πρωί, κολυμπώ σ’ ένα απ’ τους πολλά λιμανάκια της Ραφήνας με μια όμορφη μικρή παραλία, μαζί με καμιά 10ριά άλλους κολυμβητές. Απ’ την βραχώδη μύτη που αγκαλιάζει τον ορμίσκο εμφανίζεται ένα ζευγάρι κολυμπώντας προς εμάς. Πλησιάζοντας βλέπουμε ότι στα χέρια της κολυμβήτριας υπάρχει ένα μεγάλο ψάρι ακίνητο, χωρίς ωστόσο η ίδια να έχει κάποιο σύνεργο ψαρικής.
- Ψεύτικο ίσως; Αναρωτιόμαστε. Όχι! Είναι αληθινό.
Η ιδιότυπη ψαριά δεν περνά απαρατήρητη, κυρίως για κάποιους κολυμβητές που γνώριζαν την κυρία…
- Που το ψάρεψες; Τη ρωτούν
- Το είδα απλά με τη μάσκα να κείτεται στο βυθό. Βούτηξα και… ιδού το. Είναι ξεκοιλιασμένο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι του συνέβη.
Το ψάρι μεγάλο κοντά στα δύο κιλά. Κανείς δεν μπόρεσε να πει με βεβαιότητα σε πιο γένος ανήκε. Μάλλον κέφαλος, είπε κάποιος, που τον κτύπησε ταχύπλοο. Μα είναι δυνατόν πλεούμενο να κτυπήσει ψάρι; Πλησιάσαμε φαινόταν σαν γοφάρι, αλλά δεν είμαστε και απόλυτα σίγουροι. Το ψάρι φαινόταν σαν κάποιος να το έχει ξεκοιλιάσει, σίγουρα προ ολίγου αφού βρέθηκε στο βυθό αντί να επιπλέει.
- Τι θα το κάνεις; Ρώτησαν την τυχερή που το ψάρεψε απ’ το βυθό
- Δεν ξέρω! Μάλλον θα το αφήσω στη θάλασσα
- Μήπως θα ήταν καλύτερα να το ψήσεις; Φαίνεται ότι μόλις προ ολίγου κολυμπούσε αμέριμνο
- Πράγματι, για δες πόσο ζωντανό είναι το μάτι του… Αλλά διστάζω να το μαγειρέψω… δεν ξέρω τι του συνέβη… μήπως του έφαγαν την κοιλιά άλλα ψάρια… Μπα θα το αφήσω στον υγρό τάφο του…
Μέχρι εκεί κράτησε το ενδιαφέρον της συζήτησης. Σκεφτήκαμε, αλλά δεν εκμυστηρευτήκαμε τις σκέψεις μας, ότι σίγουρα το ψάρι είχε πρόσφατα θανατωθεί, μάλλον από κάποιον ψαροντουφεκά που το πέτυχε στην κοιλιά κι έτσι η τρίαινα δεν το συγκράτησε. Το ψάρι δεν πέθανε ακαριαία με αποτέλεσμα ν’ απομακρυνθεί απ’ το οπτικό πεδίο του διώκτη του. Βαρύτατα τραυματισμένο υπέκυψε με φυσική συνέπεια να κάτσει στο βυθό όπου μ’ ένα μακροβούτι το ψάρεψε η κολυμβήτριά μας…
Άτυχο το ψάρι, άτυχος κι ο ψαροντουφεκάς – αν ευσταθεί η θεωρία μας – τυχερή(;) η κολυμβήτρια που το βρήκε; Ποιος ξέρει, σκεφτήκαμε και ξεχάσαμε την ιστορία…
Σάββατο 24 Αυγούστου ίδια παραλία, ίδια ώρα. Βγαίνοντας αφού κολύμπησα αρκετά, περπατώντας στο τσιμέντο που έχει στρωθεί πάνω στα βράχια προς διευκόλυνση των λουομένων, να ‘σου να επιπλέει το ψάρι ξεβρασμένο απ’ τα ρεύματα, όπου υποκύψαμε στον πειρασμό να το φωτογραφίσουμε.
Κάποιοι φωνάζουν σε μια κολυμβήτρια:
- Το ψάρι σου… να εκεί
Όντως η ίδια κυρία που χτες το είχε φέρει στην επιφάνεια, κολυμπά προς τα έξω και πιάνει το ψάρι ξανά.
- Για δες τε το μάτι του σήμερα είναι θολό!
- Αμ σου το ‘παμε, ψήσε το και καλή όρεξη… αλλά εσύ…
- Μέσω ίντερνετ έμαθα ότι είναι γοφάρι, απ’ τ’ ακριβά ψάρια… αλλά…
Αυτό το αλλά έκανε τη διαφορά κι όχι μόνο, αφού το άφησε στην θάλασσα αντί να το δώσει σε καμιά γατούλα να κάνει ένα Λουκούλλειο γεύμα. Τουλάχιστον τώρα που το ξαναβρήκε θ’ ακολουθήσει την συμβουλή μας να το δώσει στις γάτες; Ποιος ξέρει…
