Σαν σήμερα 25 Φεβρουαρίου του 1973, στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα» διαδραματίζεται ένα πρωτοφανές γεγονός στα αστυνομικά χρονικά.
Ένας άντρας, διακόπτει το μουσικό πρόγραμμα και σε κατάσταση αμόκ αρχίζει να μαχαιρώνει όσους βρίσκει στην πίστα. Το μανιακό ξέσπασμά του, είναι απάντηση στην προσβολή που δέχτηκε, όταν κάποιοι θαμώνες δεν σεβάστηκαν την παραγγελιά που είχε δώσει στους μουσικούς της ορχήστρας. Ο Νίκος Κοεμτζής σκότωσε τρεις θαμώνες και τραυμάτισε ακόμα επτά.
Το χρονικό του εγκλήματος
Ο Νίκος Κοεμτζής, ο αδερφός του Δημοσθένης και μαζί τους τρία ακόμα άτομα (ένας άνδρας και δύο γυναίκες) διασκέδαζαν στη «Νεράιδα της Αθήνας». Γύρω στις 2 τα ξημερώματα ο Νίκος Κοεμτζής ζήτησε «παραγγελιά» από τους μουσικούς, το τραγούδι «Οι Βεργούλες (Τα δυο χέρια πήρανε)» για να χορέψει ο Δημοσθένης.
Το λαϊκό νυχτερινό κέντρο της Κυψέλης, «Νεράιδα της Αθήνας», στην οδό Αγίου Μελετίου 45 όπου διαδραματίστηκε το περιστατικό
Όπως απαιτούσε ο άγραφος νόμος της παραγγελιάς, όσοι βρίσκονταν στην πίστα επέστρεψαν στα τραπέζια τους, τρία άτομα όμως από την παρέα κάποιων αστυνομικών, συνέχιζαν να χορεύουν. Ο Δημοσθένης εκνευρισμένος φώναζε από το μικρόφωνο «Παραγγελία είναι το τραγούδι. Δεν ακούσατε;» και τότε σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες οι αστυνομικοί ειρωνεύτηκαν και έσπρωξαν τον Δημοσθένη.
Στο θέαμα αυτό ο Νίκος Κοεμτζής «έχασε τα λογικά του» και κρατώντας ένα στιλέτο άρχισε ουρλιάζοντας να μαχαιρώνει όποιον έβρισκε μπροστά του, συμπεριλαμβανομένου και του στενού του φίλου, Θωμά Καραμάνη. Μέσα σε λίγα λεπτά, η πίστα γέμισε από αιμόφυρτους τραυματίες και νεκρούς.
Τα θύματα
Νεκροί έπεσαν, ο υπενωμοτάρχης της τότε Χωροφυλακής, Μανόλης Χριστοδουλάκης, 28 χρονών, ο αστυφύλακας της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, Δημήτρης Πεγιάς, 31 χρονών και ο Γιάννης Κούρτης, 34 χρονών, μηχανικός και βαφέας αυτοκινήτων. Τραυματίστηκαν επτά άτομα, θαμώνες και εργαζόμενοι του νυκτερινού κέντρου.
Οι ποινές
Τα αδέρφια Κοεμτζή διέφυγαν και εντοπίστηκαν λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα.
Ο Νίκος Κοεμτζής στο κέντρο κατά την διάρκεια της δίκη του
Τον Νοέμβριο του 1973, το δικαστήριο καταδίκασε τον Νίκο Κοεμτζή σε τρεις φορές θάνατο και επτά φορές σε ισόβια, τον Δημοσθένη Κοεμτζή σε φυλάκιση 3 ετών για σωματικές βλάβες σε βάρος ενός χωροφύλακα, ενώ έκρινε αθώο λόγω αμφιβολιών τον Καραμάνη.
Επί σχεδόν τρία χρόνια, ο Κοεμτζής ζούσε με το ενδεχόμενο της εκτέλεσης του. Γλύτωσε τη ζωή του με την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Ελλάδα, όταν η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Στις 31 Μαρτίου 1996 το δικαστικό συμβούλιο Πάτρας αποφυλακίζει τον Νίκο Κοεμτζή υπό όρους.
Το μοναχικό τέλος
Έκτοτε ζούσε πουλώντας το βιβλίο με την αυτοβιογραφία του σε διάφορα σημεία στο κέντρο της Αθήνας – ένα από τα «πόστα» του έξω από τα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων ενώ ένα άλλο ήταν στο Μοναστηράκι.
Ο Νίκος Κοεμτζής λίγο πριν το τέλος της ζωής του
Σε εκείνο το βιβλίο έγραψε για την ιστορία της Νεράιδας: «Έψαχνα να βρω μια λύση, να διορθώσω το κακό που σκόρπισα… Υπέφερα τρομερά και προσπαθούσα απεγνωσμένα να ξεχωρίσω μια εικόνα από τη σφαγή, και δεν μπορούσα… Κι ούτε τώρα μπορώ, αν και αγωνίζομαι ακόμα… Ως φαίνεται την ώρα που σκορπούσα το θάνατο χωρίς να δουλεύει το μυαλό μου και κινιόμουν σαν ένα ρομπότ, με είχε κυριέψει ο δαίμονας ή το κτήνος που φωλιάζει μέσα μου».
Σις 23 Σεπτεμβρίου 2011, ο Νίκος Κοεμτζής βρισκόταν στο Μοναστηράκι, καθόταν στο τραπεζάκι όπου πουλούσε τα βιβλία του και εκεί έχασε τις αισθήσεις του. Ανακοπή καρδιάς…
Ταινία και τραγούδι
Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο Ρεζέρβα συμπεριέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο «Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο».
Ένα χρόνο αργότερα, το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθέτησε την ταινία «Παραγγελιά» με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Αντωνίου (αρχικά ο ρόλος ήταν να τον πάρει ο Νίκος Κούρκουλος). Η ταινία περιγράφει με τον ιδιαίτερο τρόπο του Τάσιου και με την απαγγελία ποιημάτων της συζύγου του Κατερίνας Γώγου το μακελειό στη Νεράιδα της Αθήνας.
Οι εύστοχες επιλογές των πρωταγωνιστών συνέβαλαν στο να θεωρείται η «Παραγγελιά» ένα αριστούργημα, με τον Αντώνη Αντωνίου στον ρόλο του Νίκου Κοεμτζή να απογειώνει την ταινία.
