Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για το απέραντο γαλάζιο, που άλλοτε σε ταξιδεύει διασχίζοντας τα ήρεμα και κρυστάλλινα νερά του κι άλλοτε σε αγριεύει με τα φουρτουνιασμένα κύματα του, τόσο που νομίζεις ότι θα σε καταπιεί σαν αχόρταγο τέρας για να καταλήξεις στο απέραντο στομάχι του βυθού του. Η δική μου θάλασσα όμως, αυτή που γνωρίζω από παιδί, μου ξυπνά μόνο ταξιδιάρικες αναμνήσεις.
Διατηρώ διάσπαρτες εικόνες στο μυαλό μου σαν παιδί, που γίνονται πιο έντονες όταν κοιτάζω φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι γονείς μου με την παλιά συμβατική φωτογραφική μηχανή. Αυτές οι εικόνες ζωντανεύουν μέσα μου ξεφυλλίζοντας τα φωτογραφικά άλμπουμ της ανέμελης παιδικής ηλικίας μου. Η μια δίπλα στην άλλη σε παράταξη πίσω από διαφάνειες, γεμίζουν τις σελίδες του σκληρόδετου άλμπουμ που έχει τον τίτλο «Αναμνήσεις».
Σε κάποιες φωτογραφίες, τραβηγμένες καλοκαίρι, σε πρώτο πλάνο εγώ, 3 ή 4 χρόνων, τόσο με υπολογίζω δίπλα στην ψηλή σιλουέτα των γονιών μου. Φορώ ένα χαριτωμένο μπικίνι, κι ένα χαρούμενο χαμόγελο ευτυχίας φωτίζει το πρόσωπό μου. Αυτό το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα παιδικά προσωπάκια και μόνο στο άκουσμα ότι θα κολυμπήσουν στη θάλασσα.
Στο ένα μου χέρι κρατάω ένα μικρό ξυλαράκι, ένα κλαδάκι που έπεσε απ’ το δέντρο που το πήρε η θάλασσα και το ξέβρασε αργότερα σμιλεμένο, έτοιμο για παιχνίδι. Στο άλλο μου χέρι κρατώ ένα βότσαλο, υλικά της φύσης και τα δυο, που προσφέρει απλόχερα η παραλία θυσία στο βωμό των παιδικών παιχνιδιών. Στην ακροθαλασσιά η αδερφή μου φορώντας ένα στρογγυλό σωσίβιο, ψάχνει τα δικά της εργαλεία. Τι όμορφα παιχνίδια σκάρωνε η φαντασία μας τότε! Στο φόντο, τα ξαδέρφια μου προσπαθούν να συνηθίσουν την κρυάδα της θάλασσας κάνοντας αστείες γκριμάτσες μέχρι να βουτήξουν.
Ναύπακτος… Η θάλασσα μας, η Χιλιαδού!
Από το χωριό υπάρχουν δύο δρόμοι για να φτάσεις στη Χιλιαδού. Ο ένας παλιός χωματόδρομος, ο άλλος μεταγενέστερος, ασφαλτοστρωμένος. Κι οι δύο σου δίνουν την αίσθηση ότι κάποιος έκοψε ένα φαρδύ στενόμακρο κομμάτι δρόμου και το κόλλησε με φιδωτό σχήμα πάνω σε μια καταπράσινη, απέραντη έκταση χωραφιών. Διασχίζοντας τα χωράφια, είτε με ποδήλατο, είτε με αυτοκίνητο απ’ τα ανοιχτά παράθυρα, ο αέρας μεταφέρει μυρωδιές κάθε εποχής. Μυρωδιές που μετά από εξοικείωση χρόνων, η όσφρηση σου τις έχει τόσο συνηθίσει που ξεχωρίζεις την εποχή ακόμα και με κλειστά μάτια. Και οι δύο δρόμοι οδηγούν στην ίδια παραλία, τη Χιλιαδού.
Ο παλιός σε βγάζει μπροστά στο λιμανάκι με τις βάρκες. Δεξιά κι αριστερά παλαιότερα υπήρχαν μικρά ταβερνάκια με λίγα τραπεζάκια που εξυπηρετούσαν κυρίως τις ανάγκες των ντόπιων λουόμενων, που επιθυμούσαν να χορτάσουν την πείνα τους το μεσημέρι. Αν πέρναγες από κει τυχαία σου έσπαγαν τη μύτη οι μυρωδιές απ’ τα φρεσκοτηγανισμένα κεφτεδάκια, τον κοκκινιστό κόκορα, τα ψητά ψαράκια και τις τηγανιτές πατάτες, που υπόσχονταν ένα λουκούλλειο γεύμα. Δυστυχώς σήμερα απομένουν κάνα δυο μόνο ανοιχτά.
Μπροστά από τα ταβερνάκια και λίγο δεξιά βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι, ντυμένο στα χρώματα του λευκού και του γαλάζιου. Το ξωκλήσι ανοίγει λίγες φορές τον χρόνο. Κάτω απ’ το εκκλησάκι, μέσα στην θάλασσα αναδύονται βραχάκια σε διάφορα σχήματα. Όταν η θάλασσα είναι ήρεμη, τα βραχάκια αυτά γεμίζουν ζωή απ’ τα μικρά καβουράκια που ξεπροβάλλουν για να λιαστούν. Εκεί παραμονεύουν παιδάκια με μικρές απόχες και κουβαδάκια διαγωνιζόμενα ποιο θα ξετρυπώσει και θα πιάσει τα περισσότερα καβουράκια. Όχι για να τα κάνει μεζεδάκι δηλαδή, αφού όταν αναδειχθεί ο νικητής, τα παιδιά ελευθερώνουν τα καβούρια για να γυρίσουν ξανά στο φυσικό τους περιβάλλον. Τα φουκαριάρικα τα καβουράκια… κάθε καλοκαίρι στενάζουν από φόβο όταν βλέπουν τους μικρούς θηρευτές και τρέχουν έντρομα να βρουν ασφαλέστερη κρυψώνα πιο βαθιά μέσα στα βραχάκια.
Ο άλλος δρόμος, ο καινούριος, σε βγάζει μπροστά στα «βαρελάκια», (μια άλλη ιστορία που θα διηγηθούμε εκτενώς στην επόμενη αναπόλησή μας), και στρίβοντας αριστερά ξεδιπλώνεται μπροστά σου, περί τα δύο χιλιόμετρα, η αμμώδης παραλία της Χιλιαδούς. Παλιότερα δεν υπήρχε τουριστική ανάπτυξη και κανείς δεν έκανε μπάνιο εκεί. Σήμερα βέβαια έχουν αλλάξει όλα, αλλά αυτή είναι, ακόμα, μία άλλη ιστορία…
