Όταν το συνειδητοποίησε, τότε κατάλαβε, ότι η πρόθεσή του να πάει για τρίτη φορά τα χοντρά δερμάτινα παπούτσια του στο «πι και φι» για επιδιόρθωση σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από μία συνηθισμένη επισκευή. Το ταίριαξε με την άλλη του κίνηση τον προηγούμενο μήνα, όταν προσέφυγε στη μοδίστρα της γειτονιάς για να αντικαταστήσει το χαλαρό λάστιχο της μέσης από τη πολυφορέμενη φόρμα – παντελόνι.
Το δούλεψε με το μυαλό του, γιατί δεν ήταν το έξοδο για να αγοράσει και καινούργια παπούτσια και φόρμα. Άλλοτε κάτι τέτοιες αγορές τον χαροποιούσαν. Νέα σχέδια, ελαφρύτερα υλικά, διαφορετικά χρώματα, πάντα ή σχεδόν πάντα ενίσχυαν την καλή του διάθεση.
Τώρα, παράξενο αλλά κάτι τον κένταγε, ότι ο αποχωρισμός, έστω αυτών των ευτελών πραγμάτων, θα τον ανάγκαζαν να αλλάξει και αυτό δεν το ήθελε. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα γύρω του.
Το τουριστικό κτήριο που παρέμενε εγκαταλειμμένο και ετοιμόρροπο χρόνια τώρα δεν συμφωνούσε στη απόφαση για την αναπτυξιακή του ανάπλαση. Την διαπλάτυνση του δρόμου που πέρναγε μέσα από την ελαιώνα δεν την ήθελε. Την εγκατάσταση αιολικού πάρκου σε οποιοδήποτε βουνό του οπτικού του πεδίου την αποστρέφονταν.
Βεβαίως συμφωνούσε και τα θαύμαζε όλα αυτά και κρυφά τα ζήλευε όταν συνέβαιναν σε άλλα μέρη, σε άλλες χώρες αλλά στη γειτονιά του και στον δικό του κόσμο φαίνονταν καταστροφικά. Σαν εχθρικά τάγματα έτοιμα να λεηλατήσουν τη ζωή του.
Τη ζωή του που απομακρύνονταν και νόμιζε ο βλαξ, ότι αν όλα αυτά τα διατηρήσει κοντά του ανέπαφα, αν δεν αλλάξει τίποτα γύρω του, έστω με μικρές επιδιορθώσεις, θα περισώσει τον εαυτό του.
Τι βλάκας που είμαι!_
Π.Κ
