Θυμάμαι κείνο το πρωινό που χαρμόσυνα χτυπούσαν οι καμπάνες / χωρίς νάναι γιορτή και οι μάνες στα μπαλκόνια «Πόλεμος, Πόλεμος» / σαν νάτανε γλέντι και γιορτή / ομιλίες, ζητωκραυγές της νίκης ιαχή, απότομα άλλαξε η ζωή / συσκότιση, σειρήνες Ιταλική από αέρος προσβολή
Εμείς πήγαμε σχολείο χωρίς βιβλία / ο γυμνασιάρχης εμπνευσμένη για το ΟΧΙ μας έκανε ομιλία
οι δάσκαλοι μας στα κέντρα έτρεξαν επιστράτευσης / έκτοτε η παιδεία κατ’ οίκον έγινε μάθησις
Θυμάμαι την μέρα της 28ης Οκτωβρίου / η ενδοξότερη ημέρα όλου μου του βίου / προκαταβολικά γιορτάσαμε τη νίκη / ξέφρενος ενθουσιασμός μας είχε όλους πλημμυρίσει
κανείς δεν σκέφθηκε για την ζωή του / για το συμφέρον του για το παιδί του / ούτε ότι ο πόλεμος αφάνισε την καλοπέραση του / στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον ηγέτη η προσήλωση του
ενωμένοι όλοι μαζί του στην ιστορική στιγμή του
Ο Νικηφόρος τον πατέρα μου αποχαιρετά / «νικητής και τροπαιούχος» του λέει εκείνος λακωνικά / δεν πέρασαν λίγες βδομάδες και σήματα πήραμε λιγρά / «ο Νικηφόρος… έπεσε μαχόμενος ηρωικά / στο ύψωμα Ιβάν στην Κορυτσά»
Τρία χρόνια μετά τον ήρωα του 1912- 13 / με χρυσά αριστεία ανδρείας / Γερμανικό πολυβόλο τον θερίζει / στο Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας / και αφήνει πέντε παιδιά ορφανά
χρόνια φρικτά που και να τα σκέπτεσαι δακρύζεις
Θυμάμαι το Έπος του 40’ και το παραλήρημα της Νίκης
εκείνη την τιτανομαχία πώς να την λησμονήσεις;
Η δόξα σφιχταγκαλιασμένη με τη λευτεριά / στον κόσμο καταυγάζει η Ελληνική Εποποιία και παλικαριά
Οι σύμμαχοι αγνώμονες άλλη μια φορά στα δίκαια μας / διχόνοια και μίσος έσπειραν στο λαό / οι Γερμανοί θυμούνται τα δανεικά τα δικά τους / όχι όμως τα δικά μας, έστι δίκης οφθαλμός ός τα πάνθ΄όρα!!
τιμή και δόξα στην ηρωική του ‘40 γενιά
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών
