Το επιβλητικό κτίριο του εργοστασίου πορσελάνης που δεσπόζει στο κέντρο της Ν. Μάκρης, υποδηλώνει τη βιομηχανική ιστορία της πόλης, ως αποτύπωμα πλέον της προσπάθειας κάποιων δημιουργικών ανθρώπων. Κτίστηκε το 1950 απ’ το Χαρίτωνα Τριανταφυλλόπουλο και λειτούργησε το 1952.
Παρήγαγε προϊόντα πορσελάνης για ηλεκτρολογική χρήση, κυρίως μονωτήρες χαμηλής και υψηλής τάσης, ασφάλειες κλπ. αλλά αργότερα επεκτάθηκε στην παραγωγή πυρότουβλων και άλλων πυρίμαχων προϊόντων. Για μεγάλο διάστημα προμήθευε τη ΔΕΗ με ηλεκτρολογικό υλικό. Οι πρώτες ύλες προέρχονταν από ιδιόκτητα ορυχεία στη Μήλο.
Στο εργοστάσιο δούλεψαν άνθρωποι από τη γύρω περιοχή (Νέα Μάκρη, Μαραθώνας, Γραμματικό). Η λειτουργία του σταμάτησε οριστικά το 1969, εξαιτίας υπέρογκων δανείων από την πρώην ΕΤΒΑ (Τράπεζα Πειραιώς).
Σήμερα με εμφανή την εγκατάλειψη, αναζητά ένα ρόλο, και αποτελεί για την πλειοψηφία των κατοίκων του δήμου ένα μόνιμο ερωτηματικό. Έλλειψη οράματος ή διάθεσης είναι οι λόγοι που ένα σημαντικό βιομηχανικό μνημείο αφέθηκε και συνεχίζει να αφήνεται στην φθορά του χρόνου;
Στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η βιομηχανική αρχιτεκτονική βιώνει την άνθηση της. Τα docklands στο Λονδίνο, έχουν γίνει το κέντρο της οικονομικής διαχείρισης αλλά και του πολιτισμού και της διασκέδασης. Ιδανικοί χώροι για να στεγάσουν μουσεία, πολυχώρους πολιτισμού, θέατρο, μουσικές σκηνές αλλά και χώρους συνεδριακών και επιστημονικών εκδηλώσεων.
Το κτιριακό συγκρότημα, ο περιβάλλον χώρος αλλά ιδιαίτερα η χωροταξία σε σχέση με το κέντρο της πόλης δίνουν μια εξαιρετική ευκαιρία για να αναδειχθεί η ίδια η πόλη αλλά και να δοθεί ένας αναπτυξιακός τόνος. Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση θα ήταν αντιληπτή όχι μόνο από τους δημότες αλλά και πλήθος επισκεπτών δεδομένου ότι η θέση βρίσκεται επί της Λεωφόρου Μαραθώνος αλλά και στην συμβολή της Λεωφόρου Διονύσου. Η κίνηση στους δύο αυτούς δρόμους, ιδιαίτερα το καλοκαίρι αλλά και τα Σαββατοκύριακα του υπόλοιπου χρόνου είναι εντυπωσιακή.
Η καμινάδα του εργοστασίου είναι μία ιδιαίτερα δεσπόζουσα κατασκευή και ο φωτισμός της θα την αναδείκνυε ακόμα περισσότερο. Ένας φωτιζόμενος Φάρος Πολιτισμού, για να θυμίζει ότι η ανθρώπινη δημιουργία είναι διαχρονική. Ότι ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα της ΔΝΤ πραγματικότητας οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται και να αισιοδοξούν για το μέλλον, καλλιεργώντας τον πνευματικό πλούτο μας
