Τι έγινε όταν ζήτησα από Έλληνες καπνιστές να σβήσουν το τσιγάρο τους σε κλειστούς χώρους
Δεν καταλαβαίνουμε από αντικαπνιστικούς νόμους και αηδίες.
«Μήπως θα μπορούσατε να πείτε στον κύριο να σβήσει το τσιγάρο του, επειδή με ενοχλεί;», είπα στον μπάρμαν, την ώρα που μου σέρβιρε ένα ποτήρι ρούμι. Με κοίταξε περίεργα, σαν να μου έλεγε, «Τώρα εσύ, τι καπνό φουμάρεις;». «Θέλετε στα αλήθεια να πάω να του πω να σβήσει το τσιγάρο;», με ρωτάει. «Ναι, αφού έτσι λέει ο νόμος, νομίζω», απαντάω. «Πολλά λέει ο νόμος, αλλά δεν τα κάνουμε», απαντάει λίγο ενοχλημένος. Πηγαίνει κοντά στον καπνίζοντα κύριο και πλησιάζει αρκετά, για να του πει χαμηλόφωνα κάτι σε στιλ, «αυτός ο κόπανος μου ζήτησε να σβήσετε το τσιγάρο, εγώ δεν έχω πρόβλημα που καπνίζετε, αλλά ο νόμος είναι με τον κόπανο». Αφού άκουσε τον μπάρμαν, ο εν λόγω κύριος γυρίζει προς το μέρος μου και λέει: «Αν σας ενοχλεί ο καπνός, μπορώ να πάω λίγο παραπέρα, αλλά το τσιγάρο δεν το σβήνω. Δεν βγήκα για να τη βγάλω άκαπνος». Αποδέχθηκα τη λύση, καθώς αισθάνθηκα ότι αν συνέχιζα να διαμαρτύρομαι, δεν το γλίτωνα το ξύλο.
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Η παραπάνω σκηνή αποτελεί την κατάληξη του αντικαπνιστικού νόμου, του πιο γράφουμε-στα-παλιά-μας-τα-παπούτσια, ανεφάρμοστου νόμου στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Η ειρωνεία είναι ότι ο πρώτος αντικαπνιστικός νόμος ψηφίστηκε στην Ελλάδα του Όθωνα, το 1856. Το βασιλικό διάταγμα του Βαυαρού απαγόρευε το «καπνίζειν δια τσιμπουκίων και σιγάρων» σε δημόσια γραφεία και καταστήματα. Σήμερα, ο νόμος 3730/2008 απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους χώρους εργασίας, τα μέσα μεταφοράς και σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους.
Παρά τη γενική απαγόρευση, το κάπνισμα στους κλειστούς δημόσιους χώρους ζει και βασιλεύει. Αφού το κράτος δεν κάνει ελέγχους και έχει επιτρέψει την ανομία, αποφασίσαμε να πάμε σε διάφορους δημόσιους χώρους και να ζητήσουμε από καπνιστές να σβήσουν το τσιγάρο τους. Σας παραθέτουμε τις αντιδράσεις τους:
Γήπεδο μπάσκετ, ένα απόγευμα καθημερινής
– Μήπως θα μπορούσατε να σβήσετε το τσιγάρο σας, επειδή με ενοχλεί ο καπνός;
– 15.000 άτομα εδώ μέσα και οι μισοί καπνίζουν. Το δικό μου τσιγάρο σε πείραξε;
– Δεν έχει σημασία τι κάνουν οι άλλοι. Σημασία έχει τι λέει ο νόμος και ο νόμος λέει ότι δεν πρέπει να καπνίζετε εδώ μέσα.
– Χέστηκα για τον νόμο. Αν σε ενοχλεί το τσιγάρο, τράβα δύο θέσεις παραπέρα και άσε με να δω το παιχνίδι.
Μπαρ, ένα σαββατόβραδο
– Με συγχωρείτε, μήπως θα μπορούσατε να σβήσετε το τσιγάρο σας; Με ενοχλεί ο καπνός.
– Ορίστε; (σ.σ. ύφος ήδη ενοχλημένο)
– Λέω, δεν καπνίζω και με ενοχλεί ο καπνός, στα μπαρ απαγορεύεται να καπνίζετε.
– Και τι να κάνω; Όλοι εδώ μέσα καπνίζουν.
– Να δώσετε το καλό παράδειγμα και να το σβήσετε ή να πάτε έξω να καπνίσετε, έχει και έξω τραπεζάκια.
– Ρε φίλε, έξω έχει τρεις βαθμούς, θα ψοφήσω στο κρύο, για να μην ενοχλείσαι εσύ; Βαλτός είσαι;
Καφετέρια, Κυριακή πρωί
– Με συγχωρείτε, μήπως θα μπορούσατε να σβήσετε το τσιγάρο σας; Δεν επιτρέπεται να καπνίζετε σε κλειστό χώρο.
– Σε μένα μιλάς; (σ.σ. κατευθείαν παρεξηγημένος ενικός)
– Σε εσάς μιλάω, εσείς καπνίζετε.
– Κοίτα φιλαράκο, μη μου τη χαλάς και άσε με να διαβάσω την εφημερίδα μου. Όλα μας τα έκοψαν, δεν θα μας κόψουν και το κάπνισμα τώρα.
– Ο νόμος σας απαγορεύει να καπνίζετε στην καφετέρια.
– Δεν με ενδιαφέρει – και το μνημόνιο νόμος είναι, αλλά το γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Καλά ρε, πώς έχουν κάνει έτσι τη νέα γενιά; Υποταγμένοι σε όλα είστε;
Ως αναπόσπαστο μέλος της υποταγμένης νέας γενιάς, συνέχισα τη βόλτα μου σε διάφορα καφέ ή μπαρ της Αθήνας, ζητώντας από τους πελάτες να σταματήσουν να καπνίζουν. Όταν δεν το έκαναν, ζήτησα από τους υπεύθυνους του μαγαζιού να εφαρμόσουν τον νόμο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στους περίπου δέκα πελάτες που ρωτήσαμε, μόλις ένας έσβησε το τσιγάρο και ζήτησε συγγνώμη.
Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, κυριάρχησαν τα νταϊλίκια τύπου «ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω;». Μάλιστα, τα μαγαζιά έδειχναν να υποστηρίζουν τους καπνιστές, όταν τους λέγαμε ότι μας ενοχλεί ο καπνός.
Συχνά η άρνηση ήταν ευγενική και ακολουθούνταν από μία δικαιολογία του τύπου «είναι πολύ μακριά από εσάς για να σας ενοχλεί», «δυστυχώς κανείς δεν εφαρμόζει τον νόμο, θα χάσουμε την πελατεία μας» και «είναι λίγο αγενές να τους ζητήσουμε να σταματήσουν να καπνίζουν, αφού τους δώσαμε μέχρι και ποτηράκι για τασάκι».
Μερικοί από τους υπεύθυνους των μαγαζιών έδειχναν να εκνευρίζονται με την παρατήρησή μας, ειδικά όταν οι καπνίζοντες ήταν πλειοψηφία και άρα η «ιερή συμμαχία» δεν επρόκειτο να σπάσει εύκολα. Μάλιστα, ένας μας ζήτησε να αποχωρήσουμε χωρίς να πληρώσουμε, για να λήξει εκεί το θέμα και να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.
