Φίλε Γιώργο, όπως σε έλεγα παλιά, ή κ. Δουβίτσα Πρόεδρε του ΔΟΠΑΠ σύμφωνα με την νέα σου θέση, φαντάζομαι ότι δεν θα είχες ενημέρωση εάν όντως παραλάβαμε το εξώδικο που έστειλες.
Πέρα από το αστείο της υπόθεσης, γιατί πιστεύω ότι το χιούμορ δεν πρέπει ποτέ να λείπει, ήθελα να γνωρίζεις ότι τελικά παρέλαβα το σημερινό εξώδικο που μου έστειλες μέσω του δικαστικού επιμελητή που επέλεξες.
Βρέθηκε σήμερα πεταμένο στο πλακόστρωτο, εμπρός από την Αρετούσα, μουσκεμένο από τη βροχή, τελείως τυχαία από έναν υπάλληλό μου που πήγε να καταγράψει την κατανάλωση του νερού.
Προς στιγμήν σκέφτηκα ειλικρινά να μην το ξεκολλήσω από τους κυβόλιθους. Σκέφτηκα ότι αφού εμείς ξέρεις ότι αποχωρήσαμε από την Αρετούσα, μάλλον θα ήταν κάτι που έστειλες εσύ σε εσένα. Τελικά το πήρα γιατί στο κάτω-κάτω, εάν ήταν δικό σου θα ήθελα να στο έδινα.
Βέβαια να ομολογήσω ότι εάν δεν υπήρχε η πραγματική φιλία μας στη μέση, δεν θα είχα μπει σε όλη αυτή την ταλαιπωρία για να το «παραλάβω», διότι βράχηκε πάρα πολύ κατά τη διαδικασία της επίσημης δικαστικής επίδοσης που επέλεξες.
Χρειάστηκα πολύ χρόνο, και προσοχή για να το ανοίξω χωρίς να καταστραφεί, για να ξεδιπλώσω και να διαχωρίσω τις σελίδες του. Μετά το άπλωσα για να στραγγίσει και σταδιακά να αφυγρανθεί. Ήδη το μελανάκι του αρχίζει να στερεοποιείται. Αύριο, θα το ξανασυρράψω και θα το παραδώσω πλέον στο Νομικό μας Τμήμα για να μου πει εάν έλεγε κάτι ουσιώδες.
Αλλά γι’ αυτό είναι οι φίλοι.
Ανδρέας
ΥΓ: Α, και κάτι ακόμα. Την επόμενη φορά που θέλεις να μου πεις κάτι πάρε με ένα τηλέφωνο, όπως παλιά, και πες μου τι θέλεις, γιατί με τα χαρτιά νιώθω ότι πραγματικά απομακρυνόμαστε.
