Μια ολιγόωρη απόδραση απ’ τη Ραφήνα, σήμερα ανήμερα του Πάσχα, μας βρήκε περαστικούς απ’ τον Ορχομενό. Εκεί που όπως αναφέραμε και σ’ άλλο δημοσίευμα τα αρνιά ψήνονται ομαδικά από συγγενείς και φίλους ακόμα και καταμεσής των δρόμων.
Σε μια περιπλάνησή μας να βρούμε το δρόμο προς Λειβαδιά σταματήσαμε να ρωτήσουμε μια όμορφη οικογενειακή παρέα που είχε αποσώσει το ψήσιμο των αρνιών, ενώ είχε στήσει τραπέζι τσιμπολογώντας πιο δίπλα.
«Χριστός Ανέστη» φωνάξαμε απ’ το αυτοκίνητο «πως πάμε Λειβαδιά;»
«Αληθώς ο Κύριος, χρόνια Πολλά» ανταπάντησαν. «Κοπιάστε να πάρετε μεζέ και να πιείτε ένα ποτήρι κρασί μαζί μας. Μετά συνεχίζετε».
Αδύνατο ν’ αρνηθούμε την πρόσκληση. Έτσι γευτήκαμε καταπληκτικά ψημένο μανάρι. Φάγαμε μάγουλα, γλύψαμε αρνίσια σαγόνια και την πιο νόστιμη και καλοψημένη αρνίσια γλώσσα που έχουμε δοκιμάσει ποτέ, βλέπετε η γλώσσα είναι προτίμησή μας.
Γευτήκαμε σπιτική πατσαβουροτυρόπιττα και χωριάτικα αυγά, μα πάνω απ’ όλα χαρήκαμε την ελληνική φιλοξενία, αυτό το απαράμιλλο δώρο Θεού που άπλετα χαρίζεται ακόμα απ’ τους ανθρώπους των χωριών της πατρίδας μας.
Κρατάμε αυτό που μας είπε ένας απ’ τους νοικοκυραίους που μας φίλεψαν: «ότι και να γίνει, όσο φτωχούς κι αν μας κάνουν, εμείς πάντα θα ψήνουμε το αρνί μας το Πάσχα, ο κόσμος να χαλάσει».
Κι έχει απόλυτο δίκιο, ο Έλληνας έχει μάθει να ζει φτωχά κι ευτυχισμένα, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια σχεδόν του ‘‘επέβαλλαν’’ να ζει πλουσιοπάροχα με δανεικά που οι εξυπνότεροι ροκάνιζαν συστηματικά.
Αυτό που δεν αντέχεται είναι η αβεβαιότητα που προξενεί μια αλλοπρόσαλλη πολιτική που δεν έχει κατορθώσει να βρει το βηματισμό της.
