Το ξημέρωμα ερχόταν ακάθεκτο. Η θάλασσα ονειρευόταν ήρεμη, κάτω από το υποφώσκον φως της χαραυγής, καθώς η ανάσα της, χάιδευε απαλά, νοσταλγικά, το κοιμισμένο αμμουδερό ακρογιάλι.
Μια ηρεμία απόλυτη πλανιόταν ολόγυρα στη φύση και ξαφνικά, μέσα σ’ αυτή την ονειρική αυγινή γαλήνη από τη ράχη του απέναντι βουνού της ευβοϊκής γης, μια αχτίδα φωτός βιάστηκε να ξεπεράσει το όριο, ξέφυγε απ’ τη σκιά της κορυφής και έλουσε με το εκτυφλωτικό της φως, τη βιολετιά κορυφογραμμή.
Αυτό ήταν. Σε κλάσμα δευτερόλεπτου, η πλημμυρίδα του φωτός, ξεχύθηκε ελεύθερη παντού ολόγυρα μέσα στη φύση, με ένα φως ατέλειωτο, ανεπανάληπτο, βιαστικό να λούσει το σύμπαν, λες και καμπάνες χτυπούσαν χαρούμενα, προοίμιο της έλευσης του θεού Ήλιου.
Τα πουλιά ξύπνησαν τρομαγμένα απ’ τη λαμπρότητα της αυγινής αχτίδας και τον καλπασμό των αλόγων του Φαέθωνα και άρχισαν να συμμετέχουν με το δικό τους κελαηδιστό τρόπο στην πανδαισία του φωτός.
Τα φυτά σιγά-σιγά αποτινάζοντας τους κόμπους της υγρασίας από τα φυλλαράκια τους, καλημέριζαν ευγνώμονα τον αυγινό τους φίλο κι από τις φυλλωσιές των δέντρων που αγουροξυπνούσαν κι αυτές, στάζανε διαμαντόπετρες πάνω στο νοτισμένο χώμα.
“ Η γη φωτίστηκε απ’ το δικό της εσωτερικό φως” όπως αναφέρει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας Henry Miller. Και είναι αυτό το φως, το ανεκλάλητο, το ανεπανάληπτο, το ευλογημένο ελληνικό φως, που μας γεμίζει ζωή και χαρά κι ελπίδα.
Γι’ αυτό και η ζωή μας, όσο κι αν είναι μίζερη, όσο κι αν είναι μπερδεμένη στα δίχτυα μιας δύσκολης πορείας, μιας πορείας που επηρεάζεται από εξωγενείς κυρίως παράγοντες, αλλά και από ιδιοτελείς ενίοτε συμπατριώτες μας, μα κυρίως, από τους κακούς μας εαυτούς, ο Θεός της Ελλάδας δεν θα αφήσει για μια φορά ακόμα τη λιόχαρη πατρίδα μας, να κυλήσει στα βαθιά.
Αρκεί βέβαια κι΄ εμείς να συνετιστούμε, ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα άπειρα αγαθά της, τις εξοχές, τ’ ακρογιάλια, τα δασωμένα της βουνά κι αυτόν τον ήπιο καιρό που όλη η πλάση αποζητάει.
Γιατί ο ήλιος της πάντα θα λάμπει. Το φως της γης της πάντα θα εκπέμπει τη μαγευτική του θωπεία κι ο γαλανός της ουρανός πάντοτε θα σκεπάζει την ακατάλυτη παρουσία της σ’ αυτόν τον κόσμο.
Θα ανατρέξω και πάλι στον υπέροχο Henry Miller, στον επίλογο του βιβλίου του – Λίγες σκέψεις en route – που τις έγραψε κατά την περιήγησή του στη Μονή Δαφνίου και στον περίγυρό της.
“O άνθρωπος πρώτα εδώ έμαθε να περπατάει σαν θεός’’ όντας ξετρελαμένος από τη διαύγεια του αττικού φωτός, που διαπερνώντας τις φυλλωσιές των δέντρων, ορμούσε κυριολεκτικά αδέσμευτο, ελεύθερο, πλανευτής του νου και της καρδιάς, και φώτιζε το σύμπαν σαν ένα ιερό φωτοστέφανο.
