Παιδιά είμασταν όταν μπήκαμε στην Τράπεζα. Για τους περισσότερους ήταν η πρώτη μας δουλειά. Παιδιά που δεν είχαμε προλάβει καν να ξεκουραστούμε, γιατί από τα θρανία μπήκαμε κατευθείαν στον αγώνα της βιοπάλης. Διαγωνισμός για να μπούμε, εξετάσεις και πάλι εξετάσεις. Δεν μας πείραζε όμως. Είμασταν χαρούμενοι που δουλεύαμε σε έναν από τους καλύτερους εργοδότες της εποχής εκείνης. Σε μια Τράπεζα που από τα χρόνια της κατοχής ακόμα βοηθούσε τον κόσμο. Ακόμα η θεία μου η Μαρίκα μου περιγράφει, πως στα χρόνια της κατοχής οι ίδιοι δεν πείνασαν γιατί φρόντιζε να τους δίνει τρόφιμα για την οικογένειά τους –και όχι μόνο στους υπαλλήλους της-.
Οι συνθήκες δουλειάς; Δύσκολες. Πολλοί μας είχαν για προνομιούχους. Δεν ήξερε όμως κανείς τι άγχος είχε αυτή η δουλειά. Ευθύνες πολλές. Πελάτες, άλλοτε καλοί και άλλοτε δύστροποι. Καθημερινό άγχος μέχρι να συμφωνήσουμε τα πάντα και να πάμε σπίτια μας. Δεν μας πείραζε όμως. Είχαμε δίψα για μάθηση και για εξέλιξη. Σκύβαμε το κεφάλι και δουλεύαμε. Πολλές φορές εκτός ωραρίου. Θυμάμαι είχα μειωμένο ωράριο σαν μωρομάνα, αλλά λίγες φορές το χρησιμοποίησα. Την αγαπήσαμε τη δουλειά μας. Εγώ τουλάχιστον την αγάπησα. Πίστευα ότι η Τράπεζα μας είχε αγαπήσει κι αυτή. Μας το έδειχνε με τις παροχές της. Ταμείο Υγείας, κατασκηνώσεις, ξενοδοχεία…στεγαστικά δάνεια υπαλλήλων. Οι απολαβές μας τότε δεν διέφεραν πολύ από άλλες δουλειές, αλλά είχαμε αυτά τα έξτρα που μας ικανοποιούσαν.
Πολλοί αρρωστήσαμε από το άγχος. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί συνάδελφοι έφυγαν με πρόβλημα καρδιάς ή με καρκίνο.
‘Έτσι λοιπόν χτίσαμε σιγά σιγά τη ζωή μας. Πήραμε ένα σπίτι με κάποιο ευνοϊκό δάνειο, κάναμε οικογένειες, παιδιά και περιμέναμε την ώρα που θα βγούμε στη σύνταξη να ξεκουραστούμε. Να απολαύσουμε μια ικανοποιητική σύνταξη και μια ποιότητα ζωής στη μέση ηλικία, μετά από τόσα χρόνια έντασης και έντονης δουλειάς.
Όμως άλλα σχέδια είχαμε εμείς και άλλα οι εργοδότες μας.. και ξαφνικά γύρισε η ζωή μας ανάποδα.. αυτή η απλή ζωή που είχαμε ονειρευτεί, χωρίς μεγαλοπρέπειες αλλά με μια αξιοπρέπεια που μας ταίριαζε.. και χωρίς πολλά – πολλά μας ανακοινώνουν ότι μας κόβουν το επικουρικό.. το επικουρικό που γι’ αυτό πληρώναμε κάθε μήνα.. για να έχουμε μια καλύτερη σύνταξη και να μπορούμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Γιατί; Γιατί; Γιατί ξαφνικά μας μίσησες, Τράπεζα; εσύ που «μας αγαπούσες»; ή μήπως δεν μας αγάπησες ποτέ;
‘Ήμουν χθες στην κλινική μας και ειλικρινά συγκινήθηκα. .μια συνάδελφος δίπλα μου μου εκμυστηρεύτηκε ότι τις τελευταίες 10 μέρες του μήνα μένει με 20 ευρώ για να περάσει.. (και βέβαια δεν είναι η μόνη)..και σκεφτόταν να πάει στο σούπερ μάρκετ και να χαλάσει μόνο 3,5 ευρώ και τίποτα άλλο! ‘Ένας άλλος ηλικιωμένος συνάδελφος έλεγε στον διπλανό του ότι σκέφτεται να πουλήσει κάποια κοσμήματα για να τα βγάλει πέρα για ένα μικρό διάστημα.
Και αναρωτιέμαι… αυτή είναι η ζωή που ονειρευτήκαμε για τα γεράματά μας; Γι’ αυτό δώσαμε ‘γη και ύδωρ για την Τράπεζα’; Εμείς είμαστε οι προνομιούχοι –για πολλούς- συνταξιούχοι;
Και λυπήθηκα πολύ! Λυπήθηκα για τα χρόνια που έφυγαν, λυπήθηκα για την αυταπάρνηση με την οποία δούλεψα τόσα χρόνια, λυπήθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι ίσως τελικά η Τράπεζα δεν μας/με είχε αγαπήσει τόσο όσο εγώ την αγάπησα.
Και ντράπηκα για τον εαυτό μου γιατί ακόμα και σ αυτή την ηλικία έχω παραμείνει ρομαντική και ονειροπόλα!
