Θάλασσα, φρέσκια σαρδέλα Καλλονής, ουζάκι, καλή παρέα και το… κινητό στο χέρι!
“Στρατήηη, έλα – έλα, βγάλε μας μια φωτογραφία… έτσι να φαίνονται οι βάρκες… τα φώτα μεσ’ στο νερό και… άμα στο πλάνο παίρνεις και τον όμορφο απέναντι θα είσαι κι ο πρώτος!” Αφήνει τα πιάτα το γκαρσόν στο διπλανό τραπέζι και δε χαλάει χατίρι κανενός. “Περίμενε να δούμε είμαστε όμορφες; Περίμενε, απαπααααα χάλια μας έβγαλες, χάλια! Ξαναπάρε, απ’ την άλλη πλευρά… Κάτσε τώρα, πιο αριστερά, πιο αριστερά ….. Πρόσεχεεεε θα πέσεις στην θάλασσα.” Κι αφού πετύχουμε την κατάλληλη θέση και αφού το χταπόδι και το καλαμάρι σκηνοθετηθούν λαχταριστά πάνω στο τραπέζι… κλικ αποθανατίστηκε κι αυτό.
“Στρατήηη πες λίγο τον κωδικό του WF.” Τις καλοβλέπουμε, τις επεξεργαζόμαστε λίγο, βάζουμε ετικέτες και φωνάζουμε μέσω fb, “Καλέ… δείτε μας τι όμορφες που είμαστε, τι μεζεδάκια ξεροψημένα τρώμε… δείτε κι έναν όμορφο παραδίπλα, που σημασία δε μας δίνει!” Όταν επιτέλους πιάνουμε το μαχαιροπίρουνο, τα λαχταριστά έχουνε κρυώσει, το ούζο νέρωσε κι η διπλανή κυρία μας ρωτάει: “Μήπως μπορείτε να μας βγάλετε μία φωτογραφία , να φαίνονται οι βάρκες , οι γαρίδες που τρώμε και οι αντικατοπτρισμοί αυτοί οι υπέροχοι που τρεμοπαίζουνε από το κύμα;” Σηκώνομαι να εξυπηρετήσω την συναδέλφισα. Λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά, εκεί, εκεί, κλικ … “Αχ βγάλτε μας ακόμη δυο τρεις, για να διαλέξουμε…. Ααααα τι ωραία! θεές είμαστε! Θαύμα. Θαύμα.” Κι η ιστορία συνεχίζεται σχεδόν σε όλες τις ταβέρνες της περιοχής.
Τρώμε μηχανικά και κοιτάμε συνεχώς δίπλα μας, ποιος έκανε like, τι σχόλια έχουμε και με λαδωμένο χέρι απ’ τη παστή σαρδέλα Καλλονής, απαντούμε μες στο χαμόγελο και τη χαρά. Και κάπως έτσι περνάει η ώρα κι η κουβέντα που αρχίσαμε κάποια στιγμή, μένει μισή… δεν προκάναμε, είχαμε τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας μέσω κινητού…
Κοιτάζω αφηρημένα τα γύρω τραπέζια. Τρομάζω μ’ αυτό που βλέπω… Πενταμελής οικογένεια, μαμά, μπαμπάς, γιαγιά κοτσανάτη και δύο έφηβοι, μ’ ένα κινητό στο χέρι ΟΛΟΙ. Τα φαγητά σερβιρισμένα, απείραχτα, οι ευωδιές από την γαριδομακαρονάδα ξεχύνονταν χωρίς καμία πρόκληση κι η γιαγιά κάθε τόσο να ρωτάει τα εγγόνια: “τώρα τι κάνω; Πως ανεβάζω φωτογραφία; Τώρα; πως απαντάω και γιατί με βγάζει αυτό στ’ αγγλικά; Τι με λέεεει; Δε καταλαβαίνω… Γιατί δεν είναι στα Ελληνικά; Αχ αυτός ο Τσίπρας… εμάς δε μας σκέφτεται; Ένα φασμπόκ μας έμεινε. Πάει κι η σύνταξη. Ας τους πει να τα γράφουνε στα Ελληνικά να καταλαβαίνουμε κι εμείς. Μωρέλιμ κάτι με λέει πάλι… τι με λέει; τι με λέει;” Ο εγγονός ουδεμία σημασία δίνει στις απορίες της κοτσανάτης γιαγιάς… “εκατό φορές σου τα εξήγησα! Τι άλλο να κάνω αφού δε καταλαβαίνεις;”
“Γιωργάκη πως μιλάς έτσι στην γιαγιά σου; Βοήθησέ την, έχω Μαρίες, Δεσποινες, Παναγιώτηδες, πρέπει να στείλω ευχές και λουλούδια. Τι δεν καταλαβαίνεις παιδί μου;” Απορημένη ρωτάει η γιαγιά… “Ε… πως γίνεται μωρ’ κόρημ να στέλνεις λουλούδια μέσα απ’ αυτό το κουτί; Πόσα θα πληρώσεις πια; Άντε φτάνει. Δες τα κολοκυθολούλουδα της Μαριγώς. Εμ βέβαια αυτήν την βοηθάνε… όχι; Δες, μμμμμ έβαλε και δυόσμο στο πιάτο για ντεκορατρίς μμμμ…”
Κάποια στιγμή φτάνει γνωστός ποδοσφαιριστής. Όλα τα μικρά περιμένουν στην ουρά για να βγούνε μία selfie μαζί του. Το αυτόγραφο της εποχής είναι πια φωτογραφία με το είδωλο μαζί! Μπήκε στην ζωή μας, στο σπίτι μας, στο κρεβάτι μας, στην μοναξιά μας, στην κουζίνα μας, στη τουαλέτα, παντού. Ένα κινητό μας εξουσιάζει. Ένα κινητό αντικαθιστά, τις ανθρώπινες σχέσεις, το φλέρτ, τον έρωτα, την συντροφιά! Οι προσπάθειες για σχέση γίνεται από αγνώστους ή ακόμη χειρότερα από γνωστούς, από φίλο της παρέας … “μ αρέσεις το ξέρεις;” “Εμένα πάλι όχι το ξέρεις;” …μπρρρρ πάγωσα. Τι συναίσθημα! Τι καρδιοχτύπι παγερό…
Τα βιβλία αντικαταστάθηκαν… Εκείνη η γλυκιά μυρουδιά που σου τρύπαγε την μύτη από τα βιβλιοπωλεία, σιγά σιγά εξανεμίζεται! Κοιμόμαστε με το κινητό, ξυπνάμε με το κινητό, βουλώνει τ’ αυτί από το κινητό… βουίζει, πονοκεφαλιάζει, αφαιρεί, ξενερώνει, ξεθωριάζει κι εμείς εκεί… πόσοι και ποιοι μας έκαναν Like… πόσοι και γιατί δεν σχολιάζουν όλοι; Τι θέλουμε να πούμε με τις αναρτήσεις μας; Τι θέλουμε να δείξουμε με το μακιγιάζ; Την selfie το ξεγύμνωμα της ψυχής… Τι μας λείπει; Τι ζητάμε; Τι κραυγάζουμε και τι προσδοκούμε; Γιατί όλα αυτά τα ξεδιάντροπα στην φόρα; Ναρκισσισμός; Έλλειψη αγάπης, αυτοπεποίθησης, αυτογνωσίας, νεοπλουτισμού; Τι στην ευχή ζητάμε;
Να μας λυπηθούνε; Να μας ζηλέψουνε; Να μας θαυμάσουνε ή και να μας φθονήσουνε ακόμη; Που πάμε, τι τρώμε, τι μαγειρέψαμε, τι ψωνίσαμε, τι τραγούδια ακούμε. Τι θέλουμε να πούμε μ’ όλα αυτά; Μήπως ψάχνουμε σύντροφο; Όλα στην φόρα αγαπητή Πανδώρα και να οι διαγραφές αν κάτι μας προσβάλει. Και να οι παρεξηγήσεις και τα κουτσομπολιά… μα όλη την ώρα μέσα είσαι; Κι εσύ πως το ξέρεις;
Άντε ας δικαιολογήσω τα νέα παιδιά… γεννήθηκαν μεσ’ στην εποχή της τεχνολογίας… εμείς όμως της κάποιας ηλικίας; Τι στο καλό φωτογραφιζόμαστε και ποστάρουμε τα χαμόγελα… τα μαγιό… τα ψάρια… τα σταφύλια της αυλής μας… τα έργα μας… τα κεφτεδάκια μας… την μιζανπλί μας και το καινούριο χρώμα στο μαλλί! Ένα γκουχ κι αρχίζουνε τα περαστικά, τα φιλάκια, οι καρδούλες, τα τριαντάφυλλα με στρας κι οι πυγολαμπίδες….
Τώρα ντρέπομαι… αλλά θα το πω… μ’ αρέσουν όλα αυτά, μ’ αρέσει που έχω φίλους και με λένε καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, χρόνια πολλά, περαστικά… Αχ και πως μ’ αρέσει εκείνο το τυπικό… Να προσέχεις ! Μωρέ δε δείχνει λίγο αγάπη; Λίγη έννοια; Λίγη συντροφιά; Κάτι μας λείπει…
Είναι η μοναξιά στις σχέσεις των ανθρώπων; Είναι η έλλειψη αγάπης από μία φθαρμένη σχέση; Είναι ο φόβος των γηρατειών; Η ανασφάλεια, η κρίση, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, τα σσσσσσσοκολατάκια της Ντόρας, η ομπρέλα που την φυσάει ο αγέρας και που να βρεθεί ένας άντρας να την παραχώσει γερά στην άμμο… Μέτρον άριστον… τουλάχιστον, μέτρον άριστον σε όλα, ακόμη και στην αγάπη γιατί κι αυτή προδίδει!
