Όταν θελήσεις στον παράδεισο να σεργιανίσεις κι από ένα μπαλκόνι μικρό, τον Θεό να καλημερίσεις… όταν την θάλασσα νοστάλγησες και θες να αγκαλιάσεις, να αγναντέψεις και να χαιρετήσεις κι όταν στ’ απέναντι παράλια το βλέμμα αφήσεις να χαθεί λεύτερο, να περιπλανηθεί, ν’ αφουγκραστεί, να μυρίσει τον δυόσμο και τον βασιλικό που κάποτε εκεί, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας φυτεύανε σε ασβεστωμένους τενεκέδες από λάδι μυρωδάτο, σε όμορφες ανθοστολισμένες αυλές… Ε τότε τα σοκάκια της Μήθυμνας πρέπει ν’ αναζητήσεις.
Στα καλντερίμια τα πέτρινα που τεχνίτες μοναδικοί περίτεχνα και προσεκτικά στολίσανε δρόμους και τοίχους και πεζούλια και σπίτια μοναδικής ομορφιάς και τέχνης, εκεί να περιπλανηθείς και ξυπόλυτος να περπατήσεις. Να νοιώσεις τη θέρμη, την ενέργεια, τη δύναμη, τον ρομαντισμό που αναβλύζει από κάθε γωνιά, από κάθε ξύλινη πόρτα που κρύβει μια αυλή πεντακάθαρη, με μυρωδιές από νυχτολούλουδα, γιασεμιά κι αγιόκλημα!
Ξεκίνα να ανηφορίζεις, μέχρι να φτάσεις ψηλά. Ψηλά, εκεί που περήφανο, ακλόνητο, αγέρωχο, δεσπόζει το κάστρο με τις τρεις πύλες, που η ιστορία γράφει πως θεμελιώθηκε τον πέμπτο περίπου αιώνα στους Βυζαντινούς χρόνους και μία άλλη εκδοχή λέει πως χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Ιουστινιανού! Πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στον εσωτερικό του χώρο και χαρίζουν σε ντόπιους και επισκέπτες όμορφες δροσερές βραδιές, μαγευτικές κι ονειροπόλες. Ερωτεύσιμες με περίεργες σκιές σαν φιγούρες παραμυθιού από τα παιδικά μας χρόνια, κάτω από καθαρό έναστρο ουρανό με μια τρυφερή πανσέληνο που το χέρι τ’ αγαπημένο ψάχνεις να κρατήσεις… να ζεσταθεί η ψυχή σου…
Εκεί λοιπόν ψηλά, βγάλε τη φωτογραφική μηχανή σου και παίξε με το φλογισμένο ηλιοβασίλεμα μέχρι να βουτήξει να χωθεί και να χαθεί σε μια ασημένια θάλασσα, με χρώματα γλυκά του δειλινού! Ω ναι! Ερωτεύσου λεύτερα. Πιες τον καφέ σου και άπλωσε το χέρι να πιάσεις τον ήλιο και κλικ αποθανάτισε την στιγμή! Είναι όμορφη η ζωή σου λέω κι αν το θελήσεις μπορείς να νοιώσεις την ΕΥΤΥΧΙΑ! Την αγαλλίαση, τη γαλήνη, την ισορροπία σου!
Εεεε πες και ένα δόξα τω Θεώ αν θες! Κλείσε τα μάτια κι όπου ποθείς στείλε τα χαιρετίσματά σου, μ’ ένα γλάρο φωνακλά και μαζί στείλε και την εικόνα που φιλόξενα απλώνεται κάτω από τα πόδια σου. Βλέπεις; Ένα ψαροκάικο σχίζει τα νερά με τον γνώριμο μελωδικό ήχο μιας παμπάλαιας μηχανής που γκαρ, γκαρ, γκαρ, θαρρείς και κάποιο υπερωκεάνιο κόβει βόλτες κι ένα μονοπάτι γεμάτο φανταχτερά ασημένια αστέρια σκορπά και λαμπυρίζι το πέλαγο.
Αρχαία Μήθυμνα! Η Μόλυβος!
Μα όπως και να την ονομάσεις, απ’ όπου και να τη δεις, η ομορφιά απερίγραπτη, ανεπανάληπτη, μαγική, μοναδική! Παραδοσιακός καλοφροντισμένος οικισμός με μπαλκόνια που κόβουν την ανάσα από την απεραντοσύνη του Αιγαίου Πελάγους και της Αιολικής γης! Στην πλατεία το υπέροχο σαλκίμι που πάει για βραβείο Γκίνες, χαρίζει αισθήσεις μοναδικές εδώ και 200 χρόνια που χαρακτηρίστηκε και ως Μεθυμναίο μνημείο της Φύσης!
Όμορφα γραφικά, απλά κατανυκτικά ξωκκλήσια σε προκαλούν για ένα κεράκι, μια προσευχή! Και ποιος δεν επισκέφτηκε αυτό το κομάτι γης που μόλις στρίψεις ερχόμενος από Μυτιλήνη, ένα περίπου χιλιόμετρο έξω από το χωριό ή Δήμο ή κοινότητα, μένεις χωρίς μιλιά για ώρα απ’ το θαύμα που αντικρύζεις! Κρεμαστά μπαλκόνια, φωτισμένο κάστρο, σπίτια με χρωματιστά παράθυρα και χτισμένα με υλικά της φύσης, ξύλο και πέτρα. Μια θάλασσα πλατιά κι ένας ήλιος φωτεινός, που νομίζω πουθενά αλλού δεν χαμογελά τόσο όμορφα!
Λίγα χιλιόμετρα κοντά στον Μόλυβο βρίσκεται η κωμόπολη “Πέτρα”, με την Παναγιά την γλυκοφιλούσα, που είναι σε βράχο ύψους σαράντα μέτρων, που κατά την εποχή των Γατελούζων, τελούσε οχυρό απόρθητο! Απέραντη παραλία με καθάρια νερά περιμένουν τον επισκέπτη και το μεσημεριανό φαγητό, νέκταρ και αμβροσία, όλα της γης και της θάλασσας!
Το ηλιοβασίλεμα μαγεύει και το ούζο με ψητό χταπόδι και παστέλα σαρδη, δίνει ρέστα! Στην Πέτρα υπάρχει το “Αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας”, όπου βρίσκονται πολλά αντικείμενα και ιστορία μεγάλη… μιας άλλης εποχής και ομορφιάς! Ξενοδοχεία πεντακάθαρα, ενοικιαζόμενα δωμάτια με σπιτικές πίτες, γλυκά του κουταλιού και του ταψιού, γαργαλούν τον ουρανίσκο.
Μερακλίδικες ταβέρνες θ’ αφήσουν γλυκές και χαμογελαστές αναμνήσεις, μια και τις περισσότερες φορές, φίλοι, γνωστοί κι άγνωστοι, γίνονται μια παρέα και το κέφι ξεχύνεται πάνω στα μωσαϊκά, με τον αμπτάλικο, τον γκαρσιλαμά και τα τραγούδια, γίνονται ταξιδιάρικα πουλιά και αρμενίζουν στα Πέλαγα, να φέρουν τη ζήλια της επίσκεψης στο νησί.
Εκεί δίπλα η Άναξος και το Πετρί!
Το Πετρί είναι μικρός οικισμός που σαν χαθείς μέσα στα πλακόστρωτα μονοπάτια βρίσκεις ένα βράχο και κάθεσαι κι αγναντεύεις και ταξιδεύεις και ..τα μεζεδάκια από τριγύρω που ετοιμάζονται σε κάνουν να αναρωτιέσαι… «μα που βρίσκομαι; Πιάνω τον ουρανό, φοράω τη θάλασσα και τυλίγομαι με το δροσερό αγέρι!». Ένας πόλος έλξης, ένας τουριστικός προορισμός που βαθιά στην μνήμη χαράζεται και υπόσχεσαι στον εαυτό σου… «Ναι! θα ξανάρθω, θα ξανάρθω γιατί πολύ σ’ αγάπησα νησί μου».
