Το δράμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας είναι πως έμαθε να διαβιώνει πάνω από τις πραγματικές της δυνατότητες. Στήριξε, κατά κύριο λόγο, το βιοτικό της επίπεδο σε δανεικά και όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, αδύναμη και χωρίς στέρεες υποδομές, επέλεξε να εμπιστευθεί τις τύχες της στους πιο “”κατάλληλους”” ανθρώπους.
Τα αποτελέσματα των επιλογών αυτών τα ζούμε καθημερινά. Πληρώσαμε και πληρώνουμε ακριβά το τίμημα προκειμένου να μάθουμε επιτέλους να ζούμε χωρίς αυταπάτες. Το τέλος των ψευδαισθήσεων μιας ολόκληρης κοινωνίας και η αυτογνωσία μπορεί, σήμερα, να γίνει η απαρχή ριζικής αλλαγής στην πολιτική σκέψη και στη συμπεριφορά των πολιτών.
