Εχω, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσει τις αντιδράσεις που προέκυψαν ως απάντηση σε δημοσιευμένες απόψεις σχετικά με την ιδεολογική ταυτότητα των δύο υποψηφίων για την Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, την αρχηγία της Κεντροδεξιάς Παράταξης και πιό συγκεκριμένα την «ταύτιση» του Κυριάκου Μητσοτάκη με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο μεγέθυνσης και του Βαγγέλη Μειμαράκη με αυτό του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Χωρίς, σε καμία περίπτωση να αποδέχομαι την απολυτότητα αυτού του είδους των ταυτίσεων, το ενδιαφέρον μου προέρχεται απο το γεγονός ότι αρκετοί από τους διακεκριμένους επιστήμονες, δημοσιογράφους και άλλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που τοποθετήθηκαν, προτίμησαν πολύ περισσότερο τη σφαίρα της παραπολιτικής για να αναδείξουν τις αντιδράσεις τους, λιγότερο τη σφαίρα της λογικής και πολύ λιγότερο της επιστημονικής τεκμηρίωσης. Ενώ δηλαδή είναι κοινός τόπος ότι η ανάγκη ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού της Κεντροδεξιάς Παράταξης συνιστά προυπόθεση για την ίδια της την ύπαρξη, η έκφραση της σχετικής γνώμης αποτελεί «αιτία πολέμου» για κάποιους.
Σε επιστημονικό επίπεδο, θα κάνω αναφορά στον διακεκριμένο καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης , Θανάση Διαμαντόπουλο, ο οποίος στο έργο του «το Κομματικό Φαινόμενο» (Εκδόσεις Παπαζήση,1993), σελ. 59 αναφέρει «…Κόμμα χωρίς ιδεολογία δεν νοείται». Ως εκ τούτου, η ιδεολογική αποσαφήνιση συνιστά θεμέλιο λίθο λειτουργίας των κομμάτων, άρα και της δημοκρατίας. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι δεν τάσομαι υπέρ της ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά υπέρ της ανάγκης ανάδειξης μιας πολιτικής και ιδεολογικής φυσιογνωμίας που θα έχει στέρεες βάσεις, θα καταστίσει την επικοινωνία με τον πολίτη ξεκάθαρη και διάφανη και, επίσης, θα επιτρέπει τον διάλογο και τη σύνθεση. Και , τι ποιό λογικό από την ανάδειξη της ιδεολογικής πλατφόρμας των υποψηφίων σε αυτή τη φάση, τη φάση, μιας προεκλογικής περιόδου.
Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, έχω σε παλαιότερο κείμενό μου έχω τονίσει με ιδιαίτερη έμφαση την ανάγκη επιστροφής στις ρίζες, αυτές του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, όπως αυτές διατυπώθηκαν στο Συνέδριο της Χαλκιδικής απο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και όπως πρέπει να επαναπροσδιορισθούν για να δημιουργηθεί εκείνο το πλαίσιο πολιτικής , κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης της χώρας που να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις των καιρών. Πιο συγκεκριμένα, έχω διατυπώσει την άποψη ότι «στην περίπτωση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να διατηρήσει τη χώρα εντός ευρώ με διαφορετικό μείγμα πολιτικής, τότε η ίδια η ύπαρξη της ΝΔ αλλά και το ιδεολογικό πλαίσιο της κεντροδεξιάς παράταξης στη χώρα θα συνιστούν ερωτηματικό, αφού θα έχουν ταυτισθεί, δικαίως ή αδίκως, με μνημονιακές επιλογές και έλλειψη εναλλακτικών πρωτοβουλιών και λύσεων στο αναπτυξιακό πρόβλημα.» Και μπορεί το μείγμα της πολιτικής να παραμένει το ίδιο, όμως, η κατά κράτος επικράτηση του κυβερνώντος κόμματος σε επίπεδο ρητορείας και η απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης συνιστούν τις μεγάλες προκλήσεις για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Όλη αυτή η πορεία , όμως, απαραίτητα πρέπει να συνδέεται με την επαναφορά του ιδεολογικού προσανατολισμού της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης στην Ελλάδα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να πάρει χρόνο και να είναι επίπονη. Όμως, είναι απαραίτητη και πρέπει να ξεκινήσει…χθες…Επιστροφή στις ρίζες…
Σε αυτό το νέο πλαίσιο είναι λάθος να θεωρούμε ότι το παραδοσιακό ιδεολογικό και πολιτικό δέος δεξιάς – αριστεράς έχει εκλείψει. Αντίθετα, το εν λόγω δίλλημα θα επιστρέψει ισχυρότερο από ποτέ. Και αυτή είναι η άποψή μου όχι διότι κατέχομαι απο μια παραδοσιακή ιδεοληψία και προκατάληψη, η νοιώθω την ανάγκη να υπερασπισθώ τα παραδοσιακά δίπολα αλλά διότι το πλαίσιο από το οποίο θα εκπορεύονται οι επιλογές που συνδέονται με τη διαμόρφωση του νέου αναπτυξιακού φαινομένου στη χώρα , αποτέλεσμα μιας πορείας που συνδέθηκε με αιματηρές θυσίες εκ μέρους του ελληνικού λαού, είναι από μόνο του ιδεολογικά και πολιτικά φορτισμένο και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Ευκαιριακές πολιτικές συμπεριφορές, επιλογές και η ανάδειξη σχημάτων που συνδέεται αποκλειστικά και μόνον με μια κατ’ επίφαση και επιφανειακή διαδικασία πολιτικού μετασχηματισμού, ταυτισμένη με την ανάδειξη «άφθαρτων» στελεχών και «νέων» ανθρώπων καθώς και «εκσυγχρονιστικών» προτάσεων μπορεί να θεωρηθεί σημείο των καιρών , αξιοποίηση της φτωχοποίησης σημαντικής μερίδας του πληθυσμού, αλλά όχι μια ουσιαστική συνεισφορά στην ανάγκη αντιμετώπισης των νέων διλλημάτων που σντιμετωπίζει, πλέον, η χώρα. Τα εν λόγω διλλήματα συνδεονται, ανάμεσα στα άλλα, με μια σειρά κρίσιμων επιλογών σε σχέση με την ανάγκη ενός περιβάλλοντος πολιτικής σταθερότητας, τη διαμόρφωση του αναπτυξιακού παραδείγματος στη χώρα, την ανάδειξη προτεραιοτήτων που συνδέονται με τη διαμόρφωση της νέας παραγωγικής βάσης, την εκ νέου αναδιάρθρωση της οικονομίας, την ενίσχυση σειράς εύλογων και καθοριστικών μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο τομέα, την απελευθέρωση των δυνάμεων του ιδιωτικού τομέα και τις κοινωνικές ευαισθησίες που θα πρέπει να αναδειχθούν. Παράλληλα, η συζήτηση για τις απαντήσεις στα διλλήματα συνιστούν το εφαλτήριο της αναζοπύρωσης παραδοσιακών ιδεολογικών και πολιτικών αντιθέσεων.
Αρα, μια επιλογή, όπως του Βαγγέλη Μειμαράκη, που μπορεί , θεωρητικά, να προβάλλεται ως κοινωνικά συντηριτική, μπορεί τελικά να είναι αυτή που με ωριμότητα και κοινωνική αποδοχή θα ωθήσει στην ενδυνάμωση της κεντροδεξιάς παράταξης, στην επιστροφή στις αρχές και τις αξίες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, στις…ρίζες…που, τελικά, θα οδηγήσουν στο τελικό ζητούμενο, την κοινωνική πλειοψηφία και το επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα.
O Παντελής Σκλιάς είναι
Καθηγητής, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
