Εδώ σας θέλω σύντροφοι! Πόσο απλό ήταν παλιά, πόσο δύσκολο έγινε σιγά σιγά…
Θυμόσαστε τότε που η ψήφος ήταν απλή και ανώδυνη, τότε που καμιά αμφιβολία δεν απασχολούσε το κεφαλάκι μας, τότε που τα πάντα ήταν λυμένα και ξεκαθαρισμένα;
Κι ήρθε η ζωή κι η κρίση να τα σαρώσει όλα, ακριβώς όπως ξέρει να σαρώνει όλες τις αβέβαιες βεβαιότητες μας.
Οι εκλογές θυμόσαστε ήταν μια γιορτή!
Αγκαλιές και φιλιά στις συγκεντρώσεις, τα παιδιά μας με σημαίες στους ώμους μας, παϊδάκια στου Ηλία με μπύρες μετά και την Κυριακή μαζώξεις στα γνωστά σπίτια με πολλά τσιγάρα – πάνε κι αυτά – και με τη γνωστή αγωνία του 3%. Αυτός ήταν ο καημός μας! Η είσοδος στη Βουλή. Κατά τα λοιπά δεν είχαμε καμία ευθύνη εμείς! Δεν είχαμε λερώσει τα χεράκια μας με ψηφοδέλτια του καταραμένου δικομματισμού της διαφθοράς, της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων! Ουδεμία ευθύνην φέρομεν…
Και φτάσαμε σήμερα μετά από δέκα χρόνια κρίσης να περιμένουμε πάλι τις εκλογές. Όχι σα γιορτή αλλά σα βάλσαμο. Σα μια αναπνοή έξω από το νερό. Σαν την τελευταία ευκαιρία, σαν την τελευταία ζαριά του χαμένου που περιμένει να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα.
Τα παιδιά μας δεν μπορούμε πια να τα σηκώσουμε στους ώμους, άλλωστε τα περισσότερα είναι μακριά… Οι μισοί μας φίλοι, ίσως και περισσότεροι, δεν είναι πια φίλοι μας. Μας είχε ενώσει η αμεριμνησία, μας χώρισε όμως η αγωνία. Δε θα κατέβουμε σε συγκεντρώσεις και δε θα φάμε παϊδάκια μετά. Οι περισσότεροι έχουμε χοληστερίνη.
Δε θα μας νοιάζει πια το 3%…
Πρώτη χαμένη βεβαιότητα. Η ηθική και αισθητική υπεροχή των μικρών αξιοπρεπών κομμάτων έχει γίνει πλέον καπνός. Όταν οι μικροί μεγάλωσαν τα είδαμε τα χαΐρια τους. Όταν παρέμειναν μικροί κατάφεραν πριν οδηγηθούν στην αφάνεια να μην οδηγηθούν στη λήθη. Θα θυμόμαστε πάντα με αηδία και περιφρόνηση τους «ακέραιους, υπεύθυνους και διαφορετικούς» που όταν ήρθε η ώρα στήριξαν με την παρουσία τους και την ψήφο τους – όσοι τη διέθεταν – τον καταρρέοντα θίασο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με ανταλλάγματα πάντα.
Δε θα περιμένουμε πανηγυρισμούς. Δε θα περιμένουμε προγραμματικές δηλώσεις…
Η κρίση μας έμαθε. Εμείς διώξαμε τα παιδιά μας. Εμείς γκρεμίσαμε τις γέφυρες της επιστροφής τους. Εμείς που με κάθε κατάθεση νομοσχεδίου ήμασταν πρώτοι στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούμε, για να διεκδικήσουμε μεγαλύτερες συντάξεις στα όρια της αξιοπρέπειας, περισσότερες θέσεις στο δημόσιο, αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, για την Υγεία, για τον Πολιτισμό. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε τότε από ποιον ουρανό θα πέφτανε… Είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις!
Η διαφθορά, τα σκάνδαλα, η φοροδιαφυγή…
Τώρα πια το ξέρουμε. Ήταν όλα ατμός! Θρασύβουλας… Για να αναδιανείμουμε πρέπει πρώτα απ’ όλα να παράγουμε. Εμείς το μόνο που έχουμε παράγει εν αφθονία όλα αυτά τα χρόνια είναι οι μεγάλες κουβέντες. Οι παπάντζες!!! Άλλη μια βεβαιότητα λοιπόν καμένη. Η βεβαιότητα της παπάντζας.
Και τώρα λοιπόν;
Υπάρχει και κάτι άλλο που γκρεμίστηκε σα χάρτινος πύργος. Είναι η παλιά μας βεβαιότητα πως η αστική μας Δημοκρατία είναι πανίσχυρη και αλώβητη. Όσοι το καλοκαίρι του 15 κατέβηκαν για να την υπερασπιστούν έχουν καταλάβει πως θα χρειάζεται πάντα την προστασία μας.
Όσοι το καλοκαίρι του 15 κατάπιαν το πικρό ποτήρι της ήττας και κράτησαν στους ώμους τους το βάρος μιας ευθύνης που δεν τους αναλογούσε ξέρουν πως το παλιό τρισκατάρατο πολιτικό σύστημα, με τις αδυναμίες του, με τις αγκυλώσεις του, με τα ίσια του και τα στραβά του, δεν απείλησε ποτέ την αστική Δημοκρατία.
Μπορεί να έσπασε κανόνες, μπορεί να έγινε μέρος του συστήματος της διαπλοκής, μπορεί να λαΐκισε και να καπηλεύτηκε, όμως τήρησε τα όρια. Μόνο όσοι έχουν ζωντανές τις εικόνες από το δράμα του 15 μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν γιατί μιλάμε. Είναι άδικος ο κόπος να τους εξηγήσουμε. Εδώ είμαστε λοιπόν!
Χωρίς βεβαιότητες και με ελάχιστες ελπίδες.
Είμαι σίγουρη πως ο καθένας από μας θα μπορέσει να ξεχωρίσει τα μικρά διαμαντάκια που κρύβονται σε κάποια ψηφοδέλτια. Είναι λίγα τα διαμαντάκια και πολύς ο συρφετός θα μου πείτε αλλά πάντα τα διαμάντια ήταν σπάνια και δυσεύρετα. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά θα τα αναγνωρίσουμε!
«Είμαστε λίγοι!» θα μου πείτε «πως θα τα καταφέρουμε;» αλλά πάντα η μαγιά ήταν πιο λίγη από το αλεύρι να ξέρετε! Ψάξτε λοιπόν από τώρα! Λίγος καιρός μας έμεινε…
Το άρθρο της Φρόσως Μερκούρη είναι το διαμαντάκι που αλιεύσαμε στο ΦΒ και αναδημοσιεύουμε. Γιατί τα διαμάντια αν και δυσεύρετα, υπάρχουν!
