Η Κυρία Μαμαλούξ αναβόσβηνε μαύρα τσιγάρα σε μία χαμένη αντιπαράθεση με τον χρόνο. Το τασάκι μπροστά και δεξιά της έκανε το δικό του προσωπικό πάρτι και το μαύρο πληκτρολόγιο είχε εξαντληθεί να της φέρνει καφέδες και να προσπαθεί να ικανοποιεί όλα της τα γούστα. Η Κυρία Μαμαλούξ δεν ήταν καλά. Είναι σαφές. Την ενοχλούσε η ύπαρξη του σώματός της. Και δεν υπήρχε άμεση λύση για το προαναφερθέν πρόβλημα. Εντελώς δυστυχώς, έπρεπε να το κουβαλάει παντού, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να το ξεχάσει κάπου, με τον ίδιο τρόπο που ξεχνούσε τα γυαλιά ηλίου της, τα πακέτα των μαύρων τσιγάρων, άφθονους αναπτήρες, βρακιά, κινητά τηλέφωνα, κλειδιά, μισοφαγωμένα μπιφτέκια, τοστ, κρέμες σώματος, οδοντόβουρτσες, μία και μοναδική φορά το ipad.
Κάθε φορά που προσπαθούσε να κοροϊδέψει το σώμα της και να φύγει μόνη της, όλο κάτι γινόταν και χαλούσε τα σχέδιά της. Το σώμα της την ακολουθούσε σαν σκυλάκι. Πήγαινε στην τουαλέτα και το άφηνε να περιμένει για ώρες. Έκανε μπάνιο με καυτό νερό μήπως το τρομάξει. Το μεθούσε με βότκα σε βαθμό αμνησίας, αλλά αυτό έβρισκε πάντα το δρόμο για το σπίτι, πράγμα πολύ μυστήριο, αν μελετήσει κανείς τις επιπτώσεις του αλκοόλ στον οργανισμό. Μία φορά το είχε αφήσει μετά από μεγάλη συζήτηση σε ένα μπαρ. Το πότισε σφηνάκια με πιπεριές, τσίλι, κανέλα, βότκα και λάιμ, και το εγκατέλειψε. Το σώμα πείστηκε να μείνει να τελειώσει κάποιες εναπομείνασες γουλιές, και η Κυρία Μαμαλούξ χώθηκε με ανακούφιση στο πρώτο ταξί που βρήκε. Επιτέλους, σκέφτηκε, τα κατάφερα. Και κοιμήθηκε με ένα αναμμένο τσιγάρο στα χείλια. Την ξύπνησε ο ταξιτξής. Έχετε ρέστα, της είπε, και της έβαλε στο χέρι ένα τσαλακωμένο πεντάευρο. Ε, και σας έπεσε αυτό. Η Κυρία Μαμαλούξ γύρισε, μάζεψε το σώμα της από το βρώμικο πάτωμα του ταξί και βρήκε τα κλειδιά της, μετά από ένα τέταρτο.
