Μια συγκινητική, εκ βαθέων εξομολόγηση είναι αυτή η συλλογή αφηγημάτων και ποιημάτων. Τόσο ειλικρινής, τόσο ανθρώπινη! Μικρές οι αφηγήσεις, σύντομες. Και οι ρίμες το ίδιο. Η ίδια (Γιώτα Μάρκου) λέει:
«Μ’ αρέσει να γράφω λίγα και να περνάω τις σκέψεις μου σε κείμενα μικρά. Αγαπώ αυτό τον τρόπο γραφής» … και ομολογεί ακόμη… «Ξεκινώ να πληκτρολογώ κι ο λόγος έρχεται αυτόματα, συνειρμικά και κυλάει μόνος του..»
Μέσα σ’ αυτές τις λίγες αράδες απ’ τη παρουσίαση του βιβλίου της Γιώτας Μάρκου, στη χθεσινή φιλολογική βραδιά στο Πικέρμι, η φιλόλογος – Πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Ραφήνας κ. Χριστίνα Παναγιώτου, δίνει όλο το νόημα της συγγραφικής δουλειάς της κ. Γιώτας Μάρκου.
Ομολογώ ότι λόγω καύσωνα είχαμε σκεφτεί μέχρι και την αναβολή της βιβλιοπαρουσίασης…. Χαίρομαι ότι δεν το κάναμε…. Κι’ αυτό γιατί η προσέλευση ήταν μη αναμενόμενη εν σχέση με τις επικρατούσες θερμοκρασίες εκτός αιθούσης, αλλά αποτελείτο απ’ ένα συνειδητοποιημένο ακροατήριο που ήρθε να ακούσει και όπως παρατήρησε εύστοχα ο κ. Κωνσταντινίδης – ένας εκ των αναγνωστών του πάνελ – υπήρχαν άτομα όλων των ηλικιών. Μάλιστα επισημαίνοντας τη συμμετοχή μικρών παιδιών τόνισε ότι αυτά θα γίνουν οι καλύτεροι αυριανοί πρεσβευτές ώστε η λογοτεχνία, η ποίηση και γενικότερα οι τέχνες να γίνουν ένα με τη κουλτούρα του Έλληνα, που δυστυχώς σήμερα δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη στον τομέα αυτό.
Συγκινητική, ανθρώπινη μα πάνω απ’ όλα ειλικρινής η ομιλία του κ. Θανάση Μαργέτη απ’ τα Σπάτα, γείτονα της Γιώτας απ’ τα μικράτα της και συνεργάτη της τα χρόνια της κοινής τους παρουσίας στα έδρανα του δήμου τους (Σπάτα-Άρτεμις) όταν υπηρετούσαν ο Θανάσης ως αντιδήμαρχος κι η Γιώτα υπεύθυνη του πολιτιστικού οργανισμού. Ο κ. Μαργέτης μίλησε για τη Γιώτα και τον αγώνα που έδωσε ως άτομο με αναπηρία, να κερδίσει τη ζωή της κυλώντας πάνω στις ρόδες του αμαξιδίου της, σπουδάζοντας κατ’ οίκον όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και την απόκτηση πτυχίων με εξετάσεις εφ’ όλης της ύλης – όπως περιγράφεται σ’ ένα κείμενο του βιβλίου της – νυμφευόμενη το σύντροφο της ζωής της Σωκράτη με τον οποίο απέκτησε τη μονάκριβή της κόρη Μαρία. Ακόμα αναφέρθηκε στη μεγάλη δραστηριότητά της ως υπεύθυνη του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου Σπάτων-Αρτέμιδας, τον οποίο “ανέβασε” ποιοτικά και ποσοτικά.
Συγκλονιστική ήταν η παρουσίαση του βιβλίου της Γιώτας απ’ τη κ. Χριστίνα Παναγιώτου όπου αναφέρει:
“Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της, το πρώτο της βιβλίο, με τον πρωτότυπο τίτλο «Χορός Σαλτιμπάγκων». Οι σαλτιμπάγκοι, ηθοποιοί, διασκεδαστές, αναφέρονται σ’ ένα μικρό αφήγημα του βιβλίου. Ίσως είναι αγαπημένοι της, σκέφθηκα, ίσως συμβολίζουν κάποια πρόσωπα ή μοιάζουν με κάποια πρόσωπα, ίσως και να παραπέμπουν στην υποκρισία του κόσμου ή στο εφήμερο ή στη λησμονιά, αφού εκείνη η χορεύτρια της ομάδας που πέθανε καρφώνοντας το μαχαίρι στο στήθος της , ξεχάστηκε, πέρασε στη λησμονιά σαν να μην έγινε τίποτε…
Κοίταξα το εξώφυλλο!!!. Πίνακας του Πικάσο με τίτλο «Οικογένεια Σαλτιμπάγκων» Μορφές από το παρελθόν..Όπως οι ήρωες της Γιώτας.!!Οι ήρωες του βιβλίου…
Και το ρούφηξα το βιβλίο…ένα μικρό πνευματικό κομψοτέχνημα!!!Μικρές, σύντομες αφηγήσεις, δεμένες με ποιήματα. Σκέψεις και στοχασμοί σε πεζό και ποιητικό λόγο! Η ανάγκη έκφρασης, το καταστάλαγμα μιας ζωής που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας η Γιώτα, απλά, αλλά τόσο μοναδικά…”
Και αλλού ξεχωρίζει τις προσωπικές αφηγήσεις της Γιώτας που σχετίζονται με την αναπηρία της:
“Όπως κι εκείνο το τσίγκινο κουρδιστό παιγνίδι που έπαιζε μικρή. Της θυμίζει κι αυτό την γειτονιά και τις παλιές φιλίες που ξέφτισαν…Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι παίζουν σχοινάκι σ’ αυτό το κουρδιστό παιχνίδι…Κι εκείνη έπαιξε σχοινάκι, αλλά μόνο μ’ αυτό….”
Συνεχίζοντας τονίζει:
“Ξεριζωμός και προσφυγιά την πονάνε τη Γιώτα κι εύχεται με το δικό της λόγο «Ειρήνη» στον κόσμο. Έτσι δεν θα συναντήσουμε ποτέ ξανά την δική της« Ειρήνη», την «Ιρένε» της Συρίας και το πλοίο το δικό της, που το έλεγαν «Χαρά» θα ’χει πολλούς επιβάτες….
Μιλάει για τον έρωτα, και την αγάπη. Η βροχή, τ ’άστρα και το φεγγάρι γίνονται σκηνικό, «μόνο για σένα» ,όπως γράφει… αλλά και φιλοσοφεί τη ζωή..» Παίρνω τη ζωή μου, όπως έρχεται, όσο δύσκολη κι αν είναι. Παλεύω να την κάνω καλύτερη και αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Ο θάνατος της ψυχής είναι η ρουτίνα, η επανάληψη, η παραίτηση…» Απόσταγμα σκέψης και πνευματικής διεργασίας ενός ατόμου που έχει αποδείξει στην πράξη πως την παλεύει τη ζωή και πρέπει να ’ναι περήφανη για τις νίκες της. Άλλωστε τη ζωή τη θεωρεί μια παράσταση που παίζεται, άλλοτε με πολλούς κι άλλοτε με λίγους θεατές.. Δύσκολο ν’ αρέσει σ’ όλους….
Η απουσία και η απώλεια προσώπων αγαπημένων τονίζεται στα γραπτά της, όταν αντικείμενα ή ρούχα τα θυμίζουν, όπως εκείνο το ρούχο, το άσπρο πουκάμισο ,το δεμένο με γιορτές και χαρές. Πόσο θλιβερό είναι τώρα χωρίς αυτόν που το φόραγε(σελ. 15 του βιβλίου).
Τα Σπάτα, ο αγαπημένος τόπος, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, τα Σπάτα με τα σταφύλια, τις ελιές και το σιτάρι, η γενέθλια γη, έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Εκεί έζησαν τα πολυαγαπημένα της πρόσωπα. Ο πατέρας, θλιμμένος και μελαγχολικός, λυπημένος, με ένα τεράστιο «γιατί» στο στόμα του. Η μάνα, με τις αγωνίες της, την άδολη φροντίδα της και την απαραίτητη παρουσία της. Η κόρη, το παιδί της, ο ήλιος, το φως, οι πασχαλιές, ο άλλος κόσμος, όλος ο κόσμος.. Το χαμόγελό της και μόνο της δίνει δύναμη να αντέξει, να ζήσει. Η Μαρία , η κόρη μου αναφωνεί !!!Κι αυτό τα λέει όλα”.
Καταλήγει:
“Και είναι ο λόγος της άμεσος, ζεστός, πυκνός, λόγος ευχάριστος, ξεκούραστος, ανάλαφρος, πούπουλο, σαν το πάτημα των Σαλτιμπάγκων, γεμάτος όμως ψυχή και συναίσθημα ..Οι εικόνες!!!.. ατελείωτες!! Ζωντανεύουν πολλές στιγμές και σκηνές από το παρελθόν και την τοπική παράδοση. Σαν να ήθελε να τις προστατεύσει και να τις σώσει από τη λησμονιά..να μην περάσουν στη λήθη ,όπως ο χορός των Σαλτιμπάγκων… Και τα μηνύματα; Πολλά!! μηνύματα ζωής και μαθήματα ζωής…”
Παίρνοντας τη σκυτάλη οι τρεις αναγνώστες κυρίες Λήττα Γεωργοπούλου π. αεροσυνοδός, Μαρία Μπερτόλη βιολόγος – κόρη της Γιώτας κι ο κος Λευτέρης Κωνσταντινίδης μηχανολόγος-μηχανικός – μέλος της Ένωσης Πολιτών Αττικής, απάγγειλαν και διάβασαν κείμενα του βιβλίου, που αν και πολλά όχι μόνο δεν κούρασαν το ακροατήριο, αλλά το συνεπήραν με τον τρόπο γραφής της Γιώτας.
Συγκινητική η ομολογία της Γιώτας Μάρκου που έκλεισε την εκδήλωση καταχειροκροτούμενη επί ώρα, ότι η απασχόλησή της με τη γραφή και τις τέχνες ήταν το αντίδοτο στην αναπηρία της. Με υγρά μάτια απ’ την αγάπη και την αποδοχή που αντίκρυζε η Γιώτα διάβασε κομμάτια του νέου βιβλίου της που βρίσκεται καθ’ οδό.
Δεν παρέλειψε επίσης να ευχαριστήσει θερμά τη διοργανώτρια ηλεκτρονική εφημερίδα kirkinews.gr και τη ταπεινότητά μου ως συντονίστριας του πάνελ, το καλό της συντοπίτη, γείτονα και συνεργάτη στα κοινά του δήμου τους Θανάση Μαργέτη, τη Χριστίνα Παναγιώτου που τη συγκίνησε μέχρι δακρύων με τα όσα ανέφερε στην παρουσίαση του βιβλίου της, τους μοναδικούς – καλούς της φίλους Λέττα Γεωργοπούλου και Λευτέρη Κωνσταντινίδη που διάβασαν-απάγγειλαν κείμενα του πονήματός της.
Τέλος ευχαρίστησε από καρδιάς το Πολιτιστικό σύλλογο Πικερμίου και τον παρόντα πρόεδρο του Αλέξανδρο Καφφέζα που άνοιξε το δροσερό χώρο του για τη φιλοξενία της βιβλιοπαρουσίασης (Έφη Μάτσου μας έλειψες! Ας όψεται ο καύσωνας), το σύλλογο Γυναικών Ρ-Π “Νηρηΐδες” και την πρόεδρό του Σουζάνα Χριστοπούλου, το π. αντιδήμαρχο Πικερμίου Γιώργο Κοκκόλη, το π. δήμαρχο Ρ-Π Γιώργο Χριστόπουλο, το π. Πρόεδρο του ΔΟΠΑΠ Ρ-Π Γιώργο Δουβίτσα, τις εκπροσώπους: του συλλόγου “Μελτέμι” Ιφιγένεια – Άννα Βαρδοπούλου, του ΚΑΠΗ Ραφήνας Χαρά Δεληγιάννη, του Λυκείου των Ελληνίδων Ραφήνας Κατερίνα Σιούτη-Παπαδοπούλου και όλους όσους αψήφησαν το αφόρητη ζέστη και δημιούργησαν την όμορφη παρέα αυτής της φιλολογικής βραδιάς.
Εν κατακλείδι ήταν μια μοναδική λογοτεχνική βραδιά για τους παρόντες, τους οποίους ευχαριστούμε για τα ειλικρινή τους συγχαρητήρια.
Μια όαση λογοτεχνικού περιεχομένου που έχασαν όσοι λόγω θερμοκρασίας δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν.
Ένα μάθημα ζωής από μια γενναία γυναίκα, τη Γιώτα Μάρκου, που όχι μόνο κατόρθωσε να ξεπεράσει την αναπηρία της σε χρόνια που δύσκολα επιβίωναν πνευματικά άτομα με αναπηρία, αλλά έπιασε τη ζωή απ’ τα μαλλιά και της έδωσε να καταλάβει τη εστί δύναμη ψυχής.
Ευχαριστούμε Γιώτα κι ευχόμαστε να σταθούμε τόσο γενναία όσο εσύ απέναντι στις όποιες αντιξοότητες της ζωής μας.
