36 χρόνια μετά το ναυάγιο του επιβατηγού-οχηματαγωγού κλειστού τύπου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με πρωτοβουλία της Διευθύνουσας Σύμβουλου του Ο.Λ.Ρ. κας Κατερίνας Αδαμοπούλου εψάλη για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά επιμνημόσυνη δέηση για τους 28 επιβαίνοντες που βρήκαν τον θάνατο στον υγρό τάφο του ακρωτηρίου Μαντήλι της Εύβοιας.
Το μνημόσυνο τέλεσε ο παπά Δημήτρης του Μητροπολιτκού Ναού της Παντοβασίλισας Ραφήνας, ενώ συμμετείχαν ο λιμενάρχης Ραφήνας, ο πρόεδρος του ΟΛΡ, ο δήμαρχος Ρ-Π, ο πρόεδρος του Δ.Σ., ο Γ.Γ. του δήμου κ.α.
Μετά την επιμνημόσυνη δέηση η κα Αδαμοπούλου κι ο Λιμενάρχης συνοδευόμενοι απ’ τους παραβρισκόμενους έριξαν δάφνινο στεφάνι στη θάλασσα, με την ελπίδα να ταξιδέψει ως τον υγρό τάφο των θυμάτων του ναυαγίου.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το πλοίο, με Πλοίαρχο τον Αντώνιο Γαρδέλη και Α’ Μηχανικό το Γεώργιο Χρηστάκη, απέπλευσε λίγο μετά τις 4 το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου 1983 από το λιμάνι της Ραφήνας εκτελώντας το δρομολόγιο Γαυρίου-Πάρου-Νάξου, μεταφέροντας βυτιοφόρα οχήματα καυσίμων συνολικού βάρους 298 τόνων.
Στο πλοίο επέβαιναν 21 άτομα πλήρωμα και 21 επιβάτες, κυρίως οδηγοί και συνοδηγοί των οχημάτων, που ξεκίνησαν το ταξίδι τους με δυσμενείς καιρικές συνθήκες οι οποίες συνετέλεσαν στη μετατόπιση προς τα δεξιά των δύο πρωραίων σειρών βυτιοφόρων οχημάτων, από την οποία και προκλήθηκε επικίνδυνη εγκάρσια δεξιά κλίση του πλοίου.
Γύρω στις 7 παρά 20 κι ενώ το πλοίο απείχε περί τα 2 μίλια απ’ τη νησίδα Μαντήλι, κατευθυνόμενο προς Άνδρο, έλαβαν χώρα δύο διαδοχικές εκρήξεις στο χώρο των οχημάτων.
Εξ’ αιτίας τούτων επήλθε ρήγμα στα πλευρικά τοιχώματα του γκαράζ, οπότε ακολούθησε εισροή υδάτων που συνετέλεσε στη βύθιση του πλοίου.
Στην επιχείρηση διάσωσης παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες, ανταποκρίθηκαν παραπλέοντα πλοία όπως: XPYΣH AMMOΣ (της ίδιας εταιρείας), KAΣTPIANH KEAΣ, το ρωσικό ΣAMΠY PAMΠAT, το ρουμάνικο MΠOΛNTEΪN, δύο σκάφη του Πολεμικού Nαυτικού, ενώ αεροπλάνο έριχνε φωτοβολίδες ώστε να διευκολύνεται η έρευνα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ
Η Δ.Σ. του ΟΛΡ κα Αδαμοπούλου που πρωτοστάτησε ώστε να καθιερωθεί ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα του ναυαγίου, στο καλαίσθητο μνημείο που έχει στηθεί στην πλατεία Κερύνειας αγναντεύοντας τον Ευβοϊκό όπου ο υγρός τάφος τους, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην σύμπτωση της ημέρας, 23ης Φεβρουαρίου 1983 το ναυάγιο και 23ης Ιουλίου 2018 η φονική φωτιά, που συνέβησαν δύο τραγικά για την περιοχή συμβάντα με πολλούς νεκρούς. Αναφέρθηκε μάλιστα στη διήγηση ενός διασωθέντα Συριανού ναυτικού του Γεώργιου Μπαρμπούνη την οποία παραθέτουμε αυτούσια ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα:
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗΣ ΘΥΜΑΤΑΙ.
Από το 1960 ταξίδευα με φορτηγά και γκαζάδικα ποντοπόρα πλοία. Την χρονική περίοδο 1982-83 υπήρχε μια κρίση στον κλάδο της ναυτιλίας. Πολλές εταιρείες είχαν δέσει τα καράβια τους, όπως κι η εταιρεία που εργαζόμουν για πολλά χρόνια ως λοστρόμος. Έτσι αναγκάστηκα μέχρι να περάσει αυτή η κρίση, να αναζητήσω εργασία σε πλοία που έκαναν δρομολόγια εντός Ελλάδος. Το πλοίο που βρήκα εργασία ήταν το «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» στο οποίο βρισκόμουν ως ναύτης για 2 μήνες μέχρι την μέρα του ναυαγίου. Κάθε Τετάρτη το πλοίο μετατρεπόταν σε φορτηγό και εφοδίαζε τα νησιά κυρίως με καύσιμα. Εκείνες τις μέρες υπήρχε μεγάλη κακοκαιρία στα νησιά μας, με πολύ κρύο ακόμα και χιόνι. Αυτή την Τετάρτη στις 23 Φεβρουαρίου 1983 υπήρχε απαγορευτικό. Παρά όμως το απαγορευτικό η εταιρεία επέβαλε στον καπετάνιο να εκτελέσει το δρομολόγιο (μετά από πολιτικές πιέσεις) αλλιώς θα έφερνε στην θέση του άλλο καπετάνιο. Τα νησιά είχαν μείνει για μέρες χωρίς πλοία και έπρεπε να εφοδιαστούν με καύσιμα (κυρίως η Παροναξία).
Την ώρα που έγινε το ναυάγιο εγώ είχα τελειώσει την βάρδια μου και κοιμόμουν στην καμπίνα μου. Ξαφνικά ξύπνησα από το θόρυβο που έκανε το συρτάρι του κρεβατιού μου πέφτοντας στο έδαφος. Ανοίγοντας τα μάτια μου διαπίστωσα ότι το πλοίο είχε πάρει μεγάλη κλίση. Βγαίνοντας έξω είδα να επικρατεί πανικός και όλοι να τρέχουν με τα σωσίβια στα χέρια. Το πλοίο βρισκόταν στην περιοχή ΚΑΒΟ ΝΤΟΡΟ ανάμεσα ΦΑΣΑ και ΜΑΝΤΕΛΟ. Εδώ πρέπει να σας αναφέρω ότι στο πλοίο ήταν και ο αδερφός μου (λόγω κρίσης κι αυτός) καθώς και ένας θείος μου, οι οποίοι τελικά δεν σώθηκαν.
Μετά από λίγο έγινε μια μεγάλη έκρηξη που έκοψε το πλοίο στη μέση παίρνοντας μαζί του πολλούς ανθρώπους. Με την έκρηξη χτύπησα και έμεινα αναίσθητος για κάποιο διάστημα και όταν πλέον βρήκα τις αισθήσεις μου πήδηξα στην θάλασσα. Έμεινα στην θάλασσα για 3 ώρες. Τα κύματα ήταν τόσο μεγάλα που σε έκαναν να πιστεύεις ότι τη μια θα στιγμή θα αγγίξεις τα αστέρια και την άλλη ότι θα πιάσεις τον βυθό. Όλες αυτές τις ώρες έκανα όλα όσα είχα μάθει σε περίπτωση ναυαγίου όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στα καράβια. Πριν πέσω στην θάλασσα γδύθηκα μένοντας μόνο με το παντελόνι και το σωσίβιο απαλλαγμένος από τα βαριά ρούχα. Έτριβα την καρδιά μου λόγω του μεγάλους ψύχους και προσπαθούσα να μην πίνω θάλασσα.
Εκείνες τις ώρες βίωσα και ένα άλλο δραματικό γεγονός, προσωπικό αυτή την φορά. Από μακριά άκουγα μια φωνή, ένα βογγητό πόνου και αυτή η φωνή πίστεψα ότι είναι του αδερφού μου του Μάριου. Του φώναζα διαρκώς για να του δίνω κουράγιο κι ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε και παρότι αυτό με εξαντλούσε συνέχιζα πιστεύοντας ότι αυτή η φωνή είναι ο αδερφός μου κάνοντας την αγωνία μου για να σωθεί ακόμα μεγαλύτερη.
Μετά από 3 ώρες είδα ξαφνικά φώτα. Ήταν ένα ρωσικό ερευνητικό πλοίο . Μόλις είδα τα φώτα και πλησιάζαμε προς το πλοίο φώναξα στον αδερφό μου «Μάριε σωθήκαμε» και τότε άκουσα να μου λέει ότι δεν είναι ο Μάριος αλλά ο Σίμος. Αυτό ήταν ακόμα ένα σοκ για μένα αφού ο αδερφός μου θα ήταν ακόμα στην θάλασσα. Αργότερα ο Σίμος μου είπε ότι ακούγοντας τη φωνή μου έπαιρνε κουράγιο και κρατήθηκε στη ζωή δίνοντας μου τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι βοήθησα έναν συνάδελφο να σωθεί.
Το πλοίο έριξε σχοινιά και προσπαθώντας να ανέβω κατάλαβα ότι πλέον δεν ένιωθα τα πόδια μου από τον πάγο. Ανεβαίνοντας στο πλοίο όλοι χτυπιόμασταν σαν τα ψάρια από την υποθερμία, μάλιστα ένας πέθανε εκείνη την ώρα. Η περίθαλψη που είχα στο πλοίο ήταν καταπληκτική. Το ερευνητικό πλοίο ήταν γεμάτο επιστήμονες πολλοί από αυτούς γιατροί. Οι γιατροί μας έκαναν ενέσεις και μασάζ και εκτός από τα βασικά μας έδωσε το πλήρωμα τα ρούχα του.
Το πλοίο μας μετέφερε προς την Ραφήνα αλλά δεν το άφησαν να προσεγγίσει (γιατί άραγε;) και μας παρέλαβε μια ανεμότρατα όπου και μας πήγε στο λιμάνι βάζοντας μας μέσα στο αμπάρι της. Από την Ραφήνα μας μετέφεραν στο Γενικό κρατικό. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που φεύγαμε από το Ρωσικό πλοίο. Όλο το πλήρωμα είχε παραταχθεί σε στάση προσοχής και μας χαιρετούσε και μας αγκάλιαζε. Δεν θα τους ξεχάσω πότε όσο ζω και θα τους ευχαριστώ γιατί αν δεν ήταν αυτοί εκείνη την νύχτα….. Γυρίζοντας στην πατρίδα τους μας έστειλαν τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει μαζί εκείνη την νύχτα.
Από όλο το πλήρωμα σωθήκαμε μόνο 3 ναυτικοί .
Αυτή η νύχτα στιγμάτισε για πάντα τη ζωή μου Αυτή την νύχτα έχασα τον αδερφό μου, έναν θείο μου καθώς και πολλούς καλούς φίλους, κάποιοι εκ των οποίων ήταν από την Σύρο αλλά κυρίως από την Άνδρο, βυθίζοντας πολλές οικογένειες από τα δύο νησιά στο πένθος.
Σε όλους αυτούς που χάθηκαν εκείνοι το βράδυ, στον αδερφό μου και στους συναδέλφους μου, θα ήθελα να αφιερώσω αυτές τις λίγες λέξεις μνήμης . ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ”.
