«Εχθρός του Λαού, εχθρός του Λαού» φώναζε το εξαγριωμένο πλήθος στο ομώνυμο έργο του Ερρίκου Ίψεν, έχοντας απέναντί τους έναν επικίνδυνο πολίτη …για την εξουσία! Πράγματι, οι πολίτες κόντρα στην κάθε εξουσία, κατατάσσονται στους πλέον επικίνδυνους! Υπάρχει όμως μία κατηγορία πολιτών, που είναι πράγματι «επικίνδυνοι» και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους γονείς!
Ο μπαμπάς και η μαμά, ο πατέρας και η μητέρα, ο κηδεμόνας. Ένας ρόλος τόσο δύσκολος, όσο και όμορφος. Τόσο μοναδικός, όσο και υπεύθυνος. Κυρίως υπεύθυνος.
Και στο τέλος, ο γονέας ο επικίνδυνος! Ο πιο επικίνδυνος. Επικίνδυνος, κατ’ αυτών που έχουν βαλθεί να καταδικάζουν με τις αποφάσεις τους τα παιδιά. Τους μαθητές. Τους σπουδαστές. Τους φοιτητές. Τη νέα γενιά.
Επικίνδυνοι είναι οι γονείς για τους πολιτικούς που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της Κοινωνίας! Διότι οι πολιτικοί έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τους «αντιπάλους» τους με ταμπέλες. Πως θα αντιμετωπίσεις όμως κάποιον με την ταμπέλα του «γονέα»; Πως θα αντιμετωπίσεις κάποιον που υπερασπίζεται το δίκαιο για το παιδί του; Τι «όπλα» μπορείς να παρατάξεις απέναντι από έναν τέτοιο άνθρωπο με τέτοια κίνητρα;
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ ΑΤΤΙΚΗΣ
Σε μίαν άκρη της Αττικής, σε ένα πανέμορφο μέρος, με υπέροχους ανθρώπους, κάποια παιδιά ξυπνούν για να πάνε στο σχολείο τους. Σε ένα σχολείο όμως που δεν έχει διαδρόμους, δεν έχει στεγασμένους χώρους, δεν έχει κυλικείο, δεν έχει αποθήκη, δεν έχει κατάλληλες αίθουσες διδασκαλίας, δεν έχει επαρκές προαύλιο για παιχνίδι, χαλάρωση και ελεύθερο χρόνο με τους φίλους. Σε ένα σχολείο χωρίς αίθουσα φαγητού, χωρίς αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, χωρίς αίθουσα υπολογιστών. Σε ένα σχολείο που οι δάσκαλοι πασχίζουν κάθε μέρα να ανταπεξέλθουν παρά τις ελλείψεις και την απουσία βασικών εκπαιδευτικών εργαλείων.
Αυτή είναι η ζωή σε ένα σχολείο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ, όπως το 4ο Δημοτικό Σχολείο Μαρκοπούλου, ή το 3ο Δημοτικό Σχολείο Πόρτο Ράφτη. Δύο σχολεία που φύτρωσαν το 2009 ως «λύση ανάγκης» σε έναν Δήμο που ουδέποτε προνόησε για το μέλλον των παιδιών του. Μία προσωρινή λύση που έγινε μόνιμη.
Διανύουμε το 2018ο μ.Χ. έτος και όμως αυτή η σπάνιας ομορφιάς περιοχή της Ανατολικής Αττικής γης, διαθέτει τέτοια σχολεία, τη στιγμή που σε γειτονικούς Δήμους έχουν κατασκευαστεί «πράσινα» σχολεία, σύγχρονα, ασφαλή και φιλικά προς κάθε μαθητή και μαθήτρια.
Όχι όμως στο Μαρκόπουλο των σχολείων-ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ, των ακατάλληλων και άκρως επικίνδυνων σχολείων που στεγάζονται σε ενοικιαζόμενα τριώροφα κτήρια που κατασκευάστηκαν για εμπορικά κέντρα (2ο Δημοτικό Σχολείο Πόρτο Ράφτη). Στο Μαρκόπουλο των Γυμνασίων που στερούνται κατάλληλης συντήρησης για πάνω από 40 χρόνια (1ο Γυμνάσιο Μαρκοπούλου), με εξωτερικούς διαδρόμους και χωρίς ανελκυστήρα ή λοιπές βασικές δομές για φιλοξενία ατόμων με κινητικά προβλήματα. Στο Μαρκόπουλο των σχολείων με τις φυτεμένες αίθουσες ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ πλάι στις χτιστές.
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ
Σε αυτό το Μαρκόπουλο έκανε με αποφασιστικότερο τρόπο την εμφάνισή της αυτή η επικίνδυνη κατηγορία πολιτών, οι γονείς! Γονείς που αποφάσισαν να αντιδράσουν μπροστά στους τρεις ορόφους κτηρίων-καρμανιόλα, μπροστά σε παγερά κουτιά-ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ και μπροστά στη δημιουργία μαθητών δύο ταχυτήτων στον ίδιο Δήμο!
Γονείς που αποφάσισαν να βγουν έξω στον δρόμο και να εκφράσουν την αγανάκτηση και το «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ» με όποιον τρόπο μπορούσαν. Γονείς που θέλησαν να υπερασπιστούν το Δίκαιο για όλα τα παιδιά/μαθητές του Δήμου Μαρκοπούλου. Γονείς που διεκδικούν τα αυτονόητα, τα ελάχιστα των βασικών αναγκών των μαθητών στη δημόσια εκπαίδευση! Γονείς που θέλουν να μπει τέλος στα ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ και στην καταστροφή των σχολείων του Δήμου Μαρκοπούλου.
Αυτοί ήταν και είναι οι γονείς που αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται ως «επικίνδυνοι» από τους αρμόδιους στη Δημοτική Αρχή στο Μαρκόπουλο. Από τους ίδιους αρμόδιους που από το 2010, δεν κατάφεραν, δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να βγάλουν τους μαθητές και τις μαθήτριες από τα ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ και να τους βάλουν σε σύγχρονα και ασφαλή σχολεία. Οι ίδιοι αρμόδιοι που δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα αγαθά των βασικών αναγκών ενός μαθητή, στα παιδιά του Δήμου Μαρκοπούλου.
Αυτοί οι αρμόδιοι είναι που ξεδιάντροπα υβρίζουν και κουνούν καθημερινά το δάκτυλο στον κάθε γονιό σε Μαρκόπουλο και Πόρτο Ράφτη, νομίζοντας ή ευελπιστώντας πως η επίδειξη δύναμης από την εξουσία που τους παρασχέθηκε από τους υβριζόμενους (πόσο πολιτικά διεστραμμένο και άρρωστο είναι αυτό;) θα πιάσει τόπο και θα κάμψει την όποια αντίδραση υπάρχει.
Βρισκόμαστε σε περίοδο εκλογών των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων σε όλα τα σχολεία της χώρας. Και μόνο μία ευχή μπορεί να προκύψει μέσα από αυτές τις διαδικασίες:
Να συνεχίσουν να υπάρχουν «επικίνδυνοι» γονείς που δεν υποχωρούν μπροστά σε οποιουδήποτε είδους εξουσιαστική απειλή και εμπόδια υψώνονται, πάντα υπερασπιζόμενοι το Δίκαιο των παιδιών, μακριά από κομματικές, πολιτικές και άλλους είδους ιδεοληψίες ή αγκυλώσεις.
Τέτοιοι γονείς ενωμένοι, είναι ικανοί να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.
