19.9 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

ΑρχικήΣΧΟΛΙΑΑΘΗΝΑ, ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΙΡΟ

ΑΘΗΝΑ, ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΙΡΟ

Περιήγηση στο παρελθόν, σε κείνες τις μακρινές για τους περισσότερους εποχές, μιας Αθήνας φιλικής και φιλόξενης στους κατοίκους της, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που λίγο απέχουν των σημερινών, με τελείως διαφορετική αντιμετώπιση όμως, όπου φτώχεια δε σήμαινε απαραίτητα δυστυχία, καθώς διανθιζόταν από την ευτυχία των ανθρώπινων σχέσεων και συναναστροφών,  επιχειρεί η καλή φίλη του kirkinews.gr Καλλιτεχνοπουλιώτισσα Λούλα Μαρμάρα-Γιαννακουλοπούλου στο καλοδουλεμένο ποιματάκι της, γεμάτο από νοσταλγία για την Αθήνα του τότε.

Μια Αθήνα της γειτονιάς, της συντροφικότητας, της αλάνας και της πολυκατοικίας, όχι όπως ζούμε σήμερα την πολυκατοικία, αλλά όπως ήταν τότε: μια αυλή όπου συνυπήρχαν πολλά σπίτια, πολλές φορές του ενός δωματίου, με κοινή τουαλέτα και πολλές φορές κουζίνα.

Μια πολυκατοικία με τη κοινή αυλή, ψυχοθεραπευτήριο κάθε βραδάκι, όταν οι νοικοκυραίοι μαζεύονταν και κουτσομπόλευαν, κεντούσαν ή έπλεκαν, τσακώνονταν ή φίλιωναν.

Με τα παιδιά της πολυκατοικίας να συνυπάρχουν  με αυτά της αστικής τάξης, δηλαδή αυτών που κατοικούσαν στα γειτονικά σπίτια μικρά ή μεγαλύτερα, ποτέ ωστόσο χλιδάτα όπως αυτά που με περίσσιο νεοπλουτισμό, κατοικούμε σήμερα.

Η Λούλα μια φίλη με αρκετούς Μαΐους στους ώμους, αλλά με καρδιά που εξακολουθεί να κτυπά σε νεανικούς ρυθμούς. Η Λούλα που δε σταμάτα να γράφει, να ασχολείται στον υπολογιστή και να απευθύνεται στα δύσκολα στα παιδιά και στα ‘γγόνια της.

Η Λούλα μια συγγραφέας που παραπονιέται γιατί δε έχει εμβαθύνει στα άδυτα του διαδικτύου, βάζοντας τα γυαλιά σε πολύ νεότερούς της μεσήλικες που δεν γνωρίζουν καν τι είναι το διαδίκτυο.

Η Λούλα μια γυναίκα που θα θέλαμε να μοιάσουμε όταν φτάσουμε στην ηλικία της. Η Λούλα που αφιερώνει σε όλους το ποίημά της για την ‘’παλιά αγαπημένη’’ Αθήνα. Απολαύστε το:

Αθήνα: Η παλιά αγαπημένη.

Ήταν μια φορά στ’ αλήθεια / κάποιοι όμορφοι χειμώνες / καλοκαίρια αλαργινά.

Άνοιξες  με ανεμώνες, / Φθινοπώρια, / κυκλαμιά.

Νιάτα γελαστά στους δρόμους / ξένοιαστα κι αγαπημένα, / θέατρα, σινεμαδάκια,/ ταβερνάκια στα στενά.

Κάθε μαγαζί τραγούδι με ρετσίνα και ελίτσα / με κιθάρες και βιολιά, / των ονείρων μας η πόλη / και της νιότης μας χαρά. 

Τραγουδούσαμε στους δρόμους, / με τη ζέστη, το φεγγάρι, / ξένοιαστα, τρελά παιδιά.

Φτήνια στο σινεμαδάκι, / με τις χούφτες ζεσταμένες, / στραγαλάκια αλμυρά, / τα πετούσαμε στους φίλους / το μικρόφωνο  βραχνιάζει, / “ησυχία βρε παιδιά”.

Πουν’ της νιότης μας η Αθήνα; / τα δρομάκια τα στενά / με το χώμα και τις λάσπες, / άσφαλτος στο πουθενά.

Κι’ η πανσέληνος τις νύχτες  κένταγε τον ουρανό / και τ’ αστέρια τρεμοσβήναν στο ομόκεντρο κενό.

Η Αθήνα της καντάδας, / του γλυκού του κουταλιού / χάθηκε μέσα στο χρόνο, / στους αιώνες του κεφιού.

Νοσταλγοί της, όσοι ακόμα  αποζητάμε τα παλιά / την Αθήνα, που και τώρα, μας ζεσταίνει την καρδιά.                                                                                                                                                                                                                                               

Μα και η γενιά  η κάθε / που ανασταίνεται εδώ, / με χαρά  θα ανασαίνει / στο δικό της τον παλμό.   

Σετικά άρθρα
Creative People

Τελευταία Νέα