Ήταν ένα παλιό ξύλινο βαγόνι, δώρο του ΗΣΑΠ προ χρόνων στη Ραφήνα. Ένα ξύλινο βαγόνι απ’ τα πρώτα που έφθασαν στην Ελλάδα απ’ την τότε ΕΗΣ και μπήκαν σε κυκλοφορία στον ηλεκτρικό που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς – Κηφισιά. Ένα βαγόνι ερείπιο απ’ την εγκατάλειψη, παραπεταμένο και ξεχασμένο δίπλα στη παλιά κοινότητα της Ραφήνας.
Ήρθε κι εγκαταστάθηκε εκεί, επί θητείας Κεχαγιόγλου (πρώτου και τελευταίου δημάρχου Ραφήνας). Ήρθε καμαρωτό-καμαρωτό στη Ραφήνα, κατά πως συνηθιζόταν εκείνη τη εποχή, ένα απ’ τα ξύλινα βαγόνια του ΗΣΑΠ που είχαν αποσυρθεί απ’ τη κυκλοφορία. Ξέρετε εκείνα που προ 60 μόλις ετών, είχαν τη ταμπελίτσα στα πλαϊνά των καθισμάτων με τη φράση «Απαγορεύεται το πτύειν», έτσι για να θυμόμαστε ότι δε βρισκόμαστε πολύ μακριά απ’ την εποχή που έπρεπε να υπάρχουν απαγορευτικές πινακίδες για να μη φτύνουν οι Έλληνες μέσα στα βαγόνια του ηλεκτρικού. Τι ντροπή αλήθεια! Άραγε πότε αφαιρέθηκε αυτή η πινακίδα στο δικό μας βαγόνι; Αν μη τι άλλο για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και να μη παραπονιόμαστε για όσα μας έχουν τύχει.
Ήρθε λοιπόν το βαγόνι τοποθετήθηκε δίπλα στη παλιά κοινότητα και χρησιμοποιήθηκε ως βιβλιοθήκη, μέχρι που η εγκατάλειψη άφησε τα νερά της βροχής να μπαίνουν μέσα και να καταστρέφουν τα πάντα. Ακολούθησαν βανδαλισμοί που το κατέστησαν σωστό ερείπιο. Μια άσχημη πινελιά του ένδοξου παρελθόντος του.
Κανείς δεν έδινε πια σημασία στο ξύλινο βαγόνι, εκτός ίσως κάποιων ρομαντικών που έστεκαν για λίγο μπροστά του μελαγχολικοί για το κατάντημά του. Έστεκε εκεί, αόρατο για τους πολλούς, μέχρι τη στιγμή που η δημοτική αρχή Πιστικίδη το θυμήθηκε, το λυπήθηκε, ευαισθητοποιήθηκε και σκέφτηκε να το αναστήσει για να το δώσει κειμήλιο μιας εποχής που πέρασε, στους πολίτες και στους μαθητές του δημοτικού σχολείου με το οποίο γειτνιάζει.
Πρώτα άλλαξαν τις ράγες. Μετά η τεχνική υπηρεσία του δήμου υπό τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Παναγιώτη Καλφαντή, φρόντισαν να αναπαλαιωθεί, ώστε να διατηρήσει όσο το δυνατό περισσότερο το παλιό του ύφος, αλλάζοντας τη ξύλινη επένδυση, αφού κράτησαν μόνο το σκελετό, με νέες τάβλες πανομοιότυπες των πρωτότυπων.
Σήμερα οι εργασίες έχουν προχωρήσει αρκετά. Η οροφή έχει στεγανοποιηθεί. Τα τζαμιλίκια των παραθύρων αποκαθίστανται, τα τζάμια θα καθαριστούν απ’ τα γκράφιτι. Η παλιά του αίγλη επανέρχεται και πανέτοιμο πλέον θα παραδοθεί στη πόλη και τους μαθητές.
