Δε γνωρίζουμε το συντάκτη του εξαιρετικού άρθρου που αναδημοσιεύουμε παρακάτω, παρά μόνο ότι αρθρογραφεί στο burnland.blogspot.gr, ωστόσο είναι τόσο σημαντικά όσα γράφει για τους δασκάλους, τους μαθητές της τρίτης δημοτικού και τη ζωή που «γέννησαν» στις πειραματικές υποδοχές τους νέων βλαστημάτων βελανιδιάς, που μετά τοποθέτησαν στη θερμοκοιτίδα της γης, ώστε σ’ ένα χρόνο νέα δεντράκια και βγουν στην επιφάνεια.
Ένα σπουδαίο γεγονός που θα ακολουθεί τα παιδιά-μαθητές που πήραν μέρος στην ωραία αυτή διαδικασία στη μετέπειτα ζωή τους όταν, αν όλα πάνε καλά, θα μπορούν να δείχνουν στα παιδιά και τα ‘γγόνια τους το νέο δάσος που γεννήθηκε απ’ τη δική τους υποβοηθητική ενέργεια.
Απολαύστε τη διήγηση του καλού συντάκτη αυτής της αξιέπαινης προσπάθειας, που μακάρι να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, αλλά και προστασίας των νέων βλαστών απ’ όλους εμάς που περνοδιαβαίνουμε το βουνό. Μήπως να προσέχουμε που πατάμε;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να κατατάξει τα συστατικά στοιχεία της ελληνικής εκπαίδευσης, ανάλογα με το πόσο επιδρά το καθένα στη διάπλαση ψυχών και ηθών, τόσο επιβιώνει στη σκέψη μου η ιδέα του ότι το πρώτο και κύριο μεταξύ των υπολοίπων, είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Είτε πρόκειται για δάσκαλο ή για μαθητή, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι ο απόλυτα καθοριστικός για το επίτευγμα της διάπλασης των μελλοντικών γενεών.
Σίγουρα, άλλοι παράγοντες όπως οι υποδομές (κτήρια) και ο εξοπλισμός τους (βιβλία, εργαστήρια κλπ.) είναι σημαντικές. Ποιος όμως θέλει να πάει σε ένα σχολείο με τις αρτιότερες υποδομές, που όμως οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να εμπνεύσουν στους μαθητές τη δίψα για γνώση, να δώσουν το κίνητρο; Επίσης, πως είναι δυνατό να αναπτυχθούν συνειδήσεις, να λαξευτεί ο άνθρωπος, να καλλιεργηθεί η γνώση μόνη της, σε εργαστηριακές συνθήκες, μακριά από την κοινωνία και το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τη φύση;
Τα παραπάνω ήταν σκέψεις που με έτρωγαν τον καιρό της μαθητείας, από το γυμνάσιο τουλάχιστον και μέχρι το πανεπιστήμιο και ακόμα μαζεύω απαντήσεις.
Μία πολύ καλή προσθήκη στις εκπαιδευτικές εμπειρίες που μαζεύω (και δεν εννοώ μόνο τις εμπειρίες που είχαν την αφεντιά μου ως υποκείμενο) αλλά κυρίως αυτές που δοκιμάζω σήμερα πια, στο νέο πιο μοντέρνο αλλά -σύμφωνα με τα κελεύσματα της εποχής- πολύ πιο εντατικοποιημένο σχολείο. Και είναι πια, εμπειρίες γονέα και όχι μαθητή. Εμπειρίες γονέα που ακόμα αναρωτιέται για το σχολείο της εποχής του αλλά αποφεύγει τις ανόητες συγκρίσεις μεταξύ εποχών και κοινωνιών.
Στο δημοτικό σχολείο της περιοχής που μένω, μόλις πριν λίγες μέρες έγινε μία “επαφή” των παιδιών της Γ’ δημοτικού, με τη φύση. Μία γνωριμία, όχι με προξενήτρα ένα βιβλίο (καλογραμμένο ή κακογραμμένο δεν έχει σημασία). Η διαμεσολάβηση έγινε από την ίδια τη φυσική διαδικασία που τα παιδιά κλήθηκαν να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν στην εκκίνηση και την εξέλιξη της.
Αρχικά πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, σε 2 διδακτικές ώρες, τα παιδιά των παραπάνω τάξεων μαζεύτηκαν για να πάρουν στα χέρια τους βελανίδια και να τα κάνουν να φυτρώσουν, πριν πάνε να τα εγκαταστήσουν στη γη.
Έπιασαν με τα χέρια τους βελανίδια (όχι τα ζωγραφιστά των Τσιπ και Ντέηλ) ούτε τα digital του Ice Age. Αληθινά βελανίδια που μία παρέα που αγαπάει τον τόπο και την φύση του, είχε μαζέψει για τον σκοπό αυτό.
Τα παιδιά έμαθαν πως να ξεχωρίζουν τα ζωντανά και ικανά να βλαστήσουν βελανίδια, από το ήδη νεκρά, αφυδατωμένα προσβεβλημένα από έντομα ή άλλους εχθρούς. Ξεχώρισαν έτσι με τα χέρια τους, ένα μεγάλο πλήθος βελανιδιών.
Έμαθαν και πως να τα τοποθετούν ανάμεσα σε στρώσεις περλίτη, προκειμένου αυτά να αναπτύξουν την πρώτη ρίζα τους. Να ξεκινήσει έτσι η ζωή ενός νέου δέντρου. Και το έκαναν με τα χέρια τους.
Είδαν τη νέα ζωή να γεννιέται με τη μορφή λευκής ρίζας μέσα από τα ανοιγμένα πλέον βελανίδια. Και τα πήραν στα χέρια τους προσεκτικά. Όπως πρέπει να προσέχουμε και να σεβόμαστε τη ζωή και πιο πολύ τη ζωή που μόλις ξεκινάει. Και τα πρόσεξαν.
Έφτιαξαν και τη πρώτη κλίνη του φρεσκοβλαστημένου βελανιδιού. Με compost και περλίτη σε ένα λακκάκι πάνω στο βουνό. Πάνω στην πολύπαθη Πεντέλη. Και διάλεξαν τον τόπο για το κάθε βελανίδι. Να είναι υγρός, να είναι σκιερός. Να μην έρθει ο σκληρός ήλιος και πειράξει το μωρό που πήραν στα χέρια τους και το φροντίζουν.
Και φύτεψαν τα βελανίδια με τα χέρια τους. Τα ίδια χέρια που τα είχαν περιποιηθεί για να προβλαστήσουν.
Το μάθημα ήταν σπουδαίο. Ήταν ζουμερό. Είχε την υγρασία της εμπειρίας και όχι την έρημο της στεγνής αποστήθισης. Είχε το άρωμα της προσωπικής προσπάθειας και όχι της αποφορά της μακρόθεν παρακολούθησης. Είχε τα χρώματα και τους ήχους της φύσης και όχι τους λευκούς τοίχους και τη σιγή της σχολικής αίθουσας.
Και άφησε παρακαταθήκη την προσμονή για τα δεντράκια που σε ένα χρόνο το πολύ, θα έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Την προσμονή, μέσα στο χρόνο που υπαγορεύεται από την ίδια τη φύση και που στο πέρασμα του, καλλιεργεί συνειδήσεις. Συνειδήσεις μελλοντικών πολιτών.
Το 1ο δημοτικό σχολείο του Πικερμίου, ο διευθυντής του, οι δάσκαλοι και οι 2 τάξεις του, Γ1 και Γ2, έδειξαν έναν δρόμο που αν ανοίξει περαιτέρω, θα είναι πραγματικός δρόμος ελπίδας για μία περιοχή και ένα βουνό που έχουν ζήσει την έννοια της καταστροφής του περιβάλλοντος από πολύ κοντά.
Θα είναι και μία ανάσα ανακούφισης του ίδιου του βουνού, της Πεντέλης που βλέποντας παιδιά να δουλεύουν με στόχο την ανάπτυξη του δάσους, αποκτώντας παράλληλα τη γνώση της καλλιέργειας του δάσους και του τόπου, θα χαμογελάσει που μία γενιά ανθρώπων που ζει πάνω της, αλλάζει επιτέλους και θέλει να διορθώσει τα εγκλήματα των παλαιοτέρων.
Δεν είναι ωραίο το ξεκίνημα ενός νέου κόσμου;
————-
Η δράση οργανώθηκε από το 1ο δημοτικό σχολείο Πικερμίου, την Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία Πολιτών “Δασαμάρι SOS” και από άλλους ενεργούς πολίτες.
