Ουδέν κακόν αμιγές καλού που λένε. Έπρεπε να συμβεί ένας πύρινος όλεθρος με 100 νεκρούς κι εκατοντάδες πυρόπληκτους στη Ραφήνα και το Μαραθώνα, για να γεννηθεί το πολυπόθητο νοσοκομείο στη Νταού, από δωρεά της Κύπρου για το σκοπό αυτό. Βέβαια η είδηση θ’ αποτελούσε ένα χαρμόσυνο γεγονός, αν οι πυρόπληκτοι είχαν λάβει όλη την φροντίδα που δικαιούνται.
Και μη μου πείτε ότι το ένα είναι άσχετο του άλλου. Γιατί πώς να το κάνουμε; Όλοι θέλουμε ένα νοσοκομείο στην αν. Αττική που θ’ ανακουφίσει τις ανάγκες χιλιάδων πολιτών μιας περιοχής που στερείται τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Όμως όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τα πάντα σε μια ημέρα πλήρους καταστροφής κι ενώ δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί στοιχειωδώς απ’ την Πολιτεία, λογικό είναι να μην τους ακούγεται καλά η προοπτική δημιουργίας ενός νοσοκομείου και μάλιστα απ’ το στόμα του Πρωθυπουργού ότι αυτός ζήτησε απ’ τους Κυπρίους η δωρεά τους να στραφεί προς τα εκεί.
Τουλάχιστον αυτή η αναφορά του κου Τσίπρα, που πράγματι χαροποίησε χιλιάδες κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, θα ήταν σοφότερο να μην είχε ειπωθεί σε μια συγκέντρωση στο Μάτι ενώπιον δεκάδων πυρόπληκτων που το μόνο που περίμεναν απ’ τον Πρωθυπουργό ήταν να τους πει πότε θα έχουν ξανά μια κανονική ζωή.
Ένα νοικοκυριό που θα στεγάσει την καθημερινότητά τους, ώστε να μην είναι υποχρεωμένοι να φιλοξενούνται σε κατασκηνώσεις, ούτε να τρέφονται από συσσίτια, ούτε να ντύνονται από δωρεές. Ένα αποκατεστημένο περιβάλλον που δεν θα προδιαθέτει για άλλη μια καταστροφή από πιθανή πλημμύρα π.χ.
Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ανθρώπους που γνωρίζουν ότι υπάρχουν εκατομμύρια ευρώ προς αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν, που όμως βρίσκονται ανενεργά κάπου, δεν μπορείς να εκθειάζεις την δημιουργία νοσοκομείου, γιατί κι αυτοί θα σου πουν «φρόντισε πρώτα εμάς και μετά καλόδεχτο και το νοσοκομείο».
Εκτός εάν η αναφορά περί νοσοκομείου, επειδή απευθύνεται σε χιλιάδες πολίτες, είναι αποτελεσματικότερη πολιτική βιτρίνα απ’ ότι η έγνοια για μερικές δεκάδες πυρόπληκτων πολιτών.
