Βασικά δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω …
Πριν από τέσσερα χρόνια ήρθαν και εγκαταστάθηκαν έξω από το σπίτι μου τρία σκυλιά, Η Ξανθή, ο Σκίπερ και ο Μπρούνο. Τρία αδέσποτα για τα οποία είχε γνώση το Φιλοζωικό σωματείο “Πρόκρις”. Δεν θα αναλύσω το πόσο γνώση για να μην μακρηγορήσω. Σε αυτά τα αδέσποτα προστέθηκε και από μόνος του ένας ακόμα σκυλάκος, ο Λέων.
Μια συλλογική προσπάθεια με τον κύριο Βασίλης Σταύρου, εγώ φαΐ και νερό εκείνος φάρμακα, εμβόλια και αποπαρασιτώσεις, σε κάποια άλλα αδέσποτα ακόμα και στειρώσεις.
Τα σκυλιά αυτά εντάχθηκαν στο πρόγραμμα του δήμου. Ο προηγούμενος αντιδήμαρχος κάλεσε όλους τους εθελοντές φιλόζωους να γνωριστούν και ν’ ανταλλάξουν ιδέες και προτάσεις για τη βελτιστοποίηση διαβίωσης των αδέσποτων υπό φροντίδα εθελοντών ανά περιοχή. Έτσι κι έγινε, στολίστηκα και πήγα. Αποφασίστηκε να είμαι μέσα στα άτομα που θα λάμβαναν βοήθεια για τη σίτιση των 4 αδέσποτων που ζούσαν έξω από το σπίτι μου. Να κάνω μια παρένθεση, ζούσαν και ζουν έξω, γιατί παρά τις προσπάθειες μου, έχουν μάθει έτσι και δεν μπορούν εγκλωβισμένα μέσα σ’ ένα οικόπεδο. Ανάλογα με τον αριθμό ζώων που φρόντιζε ο κάθε εθελοντής ΕΚΤΟΣ της οικίας του, λάμβανε την αντίστοιχη ποσότητα τροφής από το πρόγραμμα σίτισης του δήμου, Εγώ έπαιρνα 2.
Φυσικά όλα τα καλά τελειώνουν κάποια στιγμή, έτσι τέλειωσε και η σίτιση, για ποικίλους λόγους, ας ασχοληθεί η οικονομική διαχείριση μ’ αυτό!
Δεν έχω παράπονο, ήταν μια ανάσα για μένα από οικονομικής άποψης, ο δήμος ήταν καλυμμένος για τα δέοντα απέναντι στη νομοθεσία περί σίτισης και περίθαλψης των αδέσποτων της περιοχής του… τέσπα σχεδόν καλά!
Σίτιση επομένως γιοκ, η τετράδα εξακολουθούσε να είναι εκεί που ήταν πάντα και η υποφαινόμενη έβγαλα συσσίτιο. Επαναλαμβάνω ότι δεν μ’ ένοιαζε για την τροφή, αλλά για το γεγονός ότι στο δήμο παρουσίαζαν το πρόβλημα των αδέσποτων λυμένο αλλά πάνω στις δικές μου πλάτες.
Μετά από αρκετούς μήνες, βγήκε νέο πρόγραμμα σίτισης. Η νέα αντιδήμαρχος ζήτησε να επικοινωνήσει με όλους τους εθελοντές που είχαν λάβει τροφή την πρώτη φορά. Έτσι κι έγινε. Για τα ίδια ζώα, εγκρίθηκε 1 σακί ανά μήνα.
Δεν βαριέσαι είπα, το σακί που αγόραζα εγώ, συν το ένα σακί της σίτισης, θα τη βγάλουμε και φέτος. Μου ζητήθηκε να φωτογραφίσω τα σκυλιά και την περιοχή που ζουν, σαφώς να τους ετοιμάσω και ένα βιογραφικό και συστάσεις. Έτσι κι έγινε.
Τον περασμένο μήνα με κάλεσε η κυρία αντιδήμαρχος να με ενημερώσει για να παραλάβω το σακί. Με ρώτησε μάλιστα σε ποιο σωματείο είμαι μέλος. Προφανώς δεν άρεσε η απάντηση μου, νομίζω αιωρείται εμπάθεια, αυτό τον μήνα δεν πήραμε τροφή. Το σακί δόθηκε στον πρόεδρο του συλλόγου Περιγιαλίου. Προφανώς δεν θα είχε χρήματα να ταΐσει το σκύλο του και του έγινε μια ευγενική χορηγία. Αλλιώς αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο παρακαλούνται τα αδέσποτα του οικισμού όπως την Κυριακή μαζευτούν έξω από τα γραφεία του συλλόγου να λάβουν με δελτίο τα 50 γραμ. τροφής που τους αναλογεί.
Για την περίθαλψη δεν το συζητάμε καθόλου. Η σύμβαση είναι με κάποια κλινική στο Πικέρμι. Έχει μια λογική, μέχρι να πας εκεί, μπορεί και να πεθάνει το αδέσποτο στο δρόμο, άρα θα γλιτώσουμε και την χρέωση. Είναι απαγορευτικό άλλωστε να αναθέσεις την περίθαλψη σε ντόπιο κτηνίατρο. Οι ντόπιοι πρέπει να εκλείψουν, άσε που δεν βγαίνει και η μίζα.
Λογικά θα απορείτε γιατί μπήκα σε αυτή τη διαδικασία να τα γράψω όλα αυτά.
Για τον απλούστατο λόγο, δεν μου αρέσει να με εμπαίζουν για προσωπικά συμφέροντα, ζητιάνα δεν υπήρξα ποτέ, πόσο μάλλον για 1 σακί κροκέτες. Απλώνω το χέρι μου μέχρι εκεί που φτάνει, αυτοί που θεωρούν εαυτούς εξουσία και αποφασίζουν και διατάζουν, να τους θυμίσω ότι η χούντα έχει πέσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το ξέρω κι εγώ κι ας μην είχα γεννηθεί ακόμα τότε. Τέλος να μην καμαρώνετε για ανύπαρκτα προγράμματα και να μην χρησιμοποιείτε τα ζώα για δικά σας απωθημένα.
Και προπάντων μην ξεχνάτε, καθεῖς φιλόζωος ἐστί και ψῆφος.
