Κι εκεί που η παραθαλάσσια περιοχή Μαραθώνα και Ραφήνας, ζούσε στους ξέφρενους και ξένοιαστους ρυθμούς του Καλοκαιριού, την ώρα που δεκάδες εκδηλώσεις οργανώνονταν με πρωτοφανή επιτυχία, πάνω που αναρωτιόσουν: «Κρίση; Ποια κρίση; Μια χαρά περνάμε…» τα πάντα κάλυψε η μαυρίλα! Εν μία νυχτί, οπότε το σκοτάδι ήρθε κι έγινε κόκκινο και στη συνέχεια σταχτί…
Σοκ και δέος, που λέγαμε κάποτε, ασύλληπτες εικόνες, νεκροί, σοβαρά τραυματίες, άστεγοι και ολοκληρωτικά κατεστραμμένοι συμπολίτες μας.
Ο ιστορικός Μαραθώνας και το λιμάνι της Ραφήνας έγιναν πρώτο θέμα σε διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα -με ζωντανές μάλιστα, ανταποκρίσεις. Άλλωστε, ήταν μία από τις προεκλογικές υποσχέσεις του Ηλία Ψηνάκη… ν’ ανοίξουμε τις πύλες, να μας μάθουν στα πέρατα του κόσμου. Να λοιπόν, που λίγο πριν την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ο άνθρωπος υλοποιεί τη δέσμευσή του…
«Τι γίνεται τώρα δήμαρχε; Ποια είναι τα πλάνα για την επόμενη μέρα;» τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι, για ν’ απαντήσει: «Ας καταλήξουμε πρώτα πόσοι είναι οι καμένοι και πόσοι ζουν ακόμα και βλέπουμε…». Και ο ταλαίπωρος δημοσιογράφος να προσπαθεί με δικά του λόγια, να συμμαζέψει, να εκλογικεύσει, να εξωραΐσει τα εξωφρενικά και απαράδεκτα, τα τόσο αναιδή απέναντι στους νεκρούς, λόγια του πλέον «καμένου» τύπου απ’ όλους!
Δεν είναι απανθρακωμένος βέβαια (μη σας ξεγελάει το μυκονιάτικο μαύρισμα) πολιτικά καμένος όμως είναι το δίχως άλλο! Καθώς επίσης και οι συνεργάτες του.
Γιατί, αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν ακόμα κάποιες αμυδρές σανίδες σωτηρίας για τους διοικούντες τον Δήμο Μαραθώνα, ή έστω αν έτσι πίστευαν… ότι με τα «πασαλείμματα» της τελευταίας στιγμής εν είδει έργων, την επικοινωνιακή πολιορκία και τη χαρούμενη διάθεση του κόσμου από τα θεάματα (έστω και δίχως «άρτο») του Καλοκαιριού, ο όλεθρος που σημειώθηκε, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Ανείπωτο το κρίμα, όταν έπρεπε να χαθούν αθώες ζωές, όταν έπρεπε να βουλιάξει η περιοχή στην απελπισία και τη μιζέρια για μία δεκαετία τουλάχιστον, για να καταδειχθεί σε όλο της το κωμικοτραγικό… μεγαλείο η Δημοτική Αρχή.
Πόσο μεγάλο το κρίμα!…
