Πριν 25 τόσα χρόνια ένα πευκάκι φύτρωσε δειλά-δειλά στον ακάλυπτο χώρο ανάμεσα στα μπάζα μιας ανεγειρόμενης οικοδομής κάπου στη Ραφήνα. Η οικοδομή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, έμεινε σοβαντισμένη με κάμποσα κουφώματα, αλλά ουσιαστικά ανοικτή και με πλήθος μπάζων ολόγυρα.
Το πευκάκι όλα αυτά τα χρόνια μεγάλωνε, ανάμεσα στην οικοδομή και τη μάντρα της μεσοτοιχίας του όμορου σπιτιού. Μεγάλωνε κι εγώ παρακολουθούσα τα κλωνάρια του που ξέφευγαν απ’ τους τοίχους που έκρυβαν το κορμό του. Ψήλωνε απλά, χωρίς να απλώνει κλαδιά όπως γίνεται συνήθως με τα πεύκα. Ξεπέρασε τη πυλωτή, το πρώτο και κοντοζύγωνε να ξεπεράσει και το δεύτερο.
Κάθε μέρα περίμενα ότι κάποια στιγμή το πεύκο θα είχε άσχημε κατάληξη. Περίμενα η κατάληξη αυτή να έρθει όταν η οικοδομή θα ολοκληρωνόταν, κάτι που δύσκολα βέβαια θα συμβεί με τη σημερινή συγκυρία.
Πόσο γελάστηκα! Ένα πρωί προ ολίγων ημερών άκουσα τον ήχο αλυσοπρίονου. Αρχικά δε μπόρεσα να καταλάβω από πού προερχόταν, αφού στους κήπους των γύρω σπιτιών δεν δούλευαν κηπουροί. Προσπάθησα κι εντόπισα ότι ο θόρυβος προερχόταν απ’ το πίσω μέρος της οικοδομής. Κατάλαβα! Το πευκάκι έπρεπε να πεθάνει, όχι απ’ τον ιδιοκτήτη της οικοδομής, αλλά από κάποιον άλλο που τον ενοχλούσε. Που δεν του άρεσε να βλέπει το πράσινο χρώμα του, ούτε να μυρίζει τη χαρακτηριστική μυρωδιά του, αλλά προτιμούσε το μουντό, άοσμο λευκό των τοίχων της οικοδομής.
Πόνεσα, όταν είδα να κόβονται τα κλαδιά που ξέφευγαν απ’ το κτίριο. Είπα νοερά αντίο στο πεύκο που τόλμησε να φυτρώσει εκεί που δεν έπρεπε.
Όμως …. Ω του θαύματος! Όταν κάποια στιγμή σταμάτησε ο ανατριχιαστικός ήχος του αλυσοπρίονου και κοίταξα μια τελευταία φορά προς το άτυχο πεύκο, με ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα ότι ζούσε…ακρωτηριασμένο μεν, αλλά ζωντανό. Του είχαν αφήσει μια μικρή κορυφούλα. Κάτι είναι κι’ αυτό…απ’ ολότελα…
