Περίεργοι καιροί αγαπητές/οι φίλες/οι από πού ν’ αρχίσει κανείς και που να τελειώσει… Α ναι! Η πολιτική που βρίσκεται σε κρίση. Σε κρίση αφού ενάντια στις προσταγές της Δημοκρατίας, η αντίθετη άποψη δεν πρέπει να υπάρχει κι αν υπάρχει πολεμιέται όσο ποτέ άλλοτε. Το νέο είδος πολιτικής βασίζεται στο δίκιο του ισχυρού. Αυτού που κρατά τα γκέμια της εξουσίας και δεν τ’ αφήνει στιγμή απ’ τα χέρια του. Αυτού που κατασυκοφαντεί τους πάντες, αυτού που σπιλώνει προσωπικότητες, αυτού που εκμαυλίζει χαρακτήρες, αυτού που εξαγοράζει ποικιλοτρόπως συνειδήσεις, αυτού που μεταχειρίζεται κάθε μέσον προκειμένου να κρατηθεί στην καρέκλα του.
Και ναι! Οι πολιτικοί σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο που συναλλάσσονται για θέσεις εξουσίας. Αυτοί που με κάθε τρόπο στηρίζουν απελπισμένα τον εκλεκτό που τους εξασφαλίζει το ποθητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, επιτιθέμενοι άγρια σ’ όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό κι ίσως ίσως πιο καθαρό και τίμιο.
Πολιτική σε κρίση!
Μια πολιτική που αντί να έλκει την νεολαία, την απωθεί ολοένα και περισσότερο. Και πώς να μην την απωθεί όταν δεν υπάρχει σεβασμός του θεσμού, προς την κοινωνία και τον απλό πολίτη; Όταν ο πολίτης θεωρείται εύκολο προϊόν προς εξαγορά, όταν κυρίως έχει εξαθλιωθεί οικονομικά, είτε με επιδόματα, είτε με ταξίματα για δουλειά, χαριστικά δάνεια, θέσεις κύρους κ.α.
Πολιτικοί σε συναλλαγή!
Το νέο φρούτο που προέκυψε μετά την διάλυση της συνκυβέρνησης, με βουλευτές ν’ αλλάζουν κόμματα σαν τα πουκάμισα ή τα φουστάνια τους, προκειμένου ν’ αποκτήσουν οφίτσια εγκαταλείποντας τελείως την όποια ιδεολογία μέχρι πρότινος είχαν, αν είχαν ποτέ. Φρούτο ευρέως διαδεδομένο και στην τοπική αυτοδιοίκηση, που αυξάνει αντί να μειώνεται με την νεοεμφανιζόμενη απλή αναλογική. Και τούτο γιατί ακόμα κι οι κανόνες της απλής αναλογικής είναι ασαφείς και τέθηκαν με γνώμονα το κέρδος που θ’ αποκομίσει η κυβέρνηση. Κάποτε πιστέψαμε ότι θα υπήρχε ξεχωριστό ψηφοδέλτιο για τους δημάρχους και χωριστό για τους δημοτικούς συμβούλους, ώστε ο ψηφοφόρος να μπορούσε να επιλέξει τους καλύτερους. Όμως ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε η ΚΕΔΕ, θέλησαν ν’ αλλάξουν ουσιαστικά το ισχύον σύστημα.
Αναρωτιέμαι αν η Δημοκρατία είχε ανθρώπινη υπόσταση πως αισθάνεται για όλα όσα σήμερα συμβαίνουν;
