Αλήθεια πόσοι από σας αγαπητοί αναγνώστες – κυρίως μεσήλικες και μεγαλύτεροι – δεν έχετε νοσταλγήσει τη ζωή του ΚΑΠΟΤΕ; Πόσοι εν μέσω αυτής της άγριας λιτότητας δεν ευχόμαστε να γυρνούσαμε στο ΚΑΠΟΤΕ, όπου εκτός απ’ τα απλά πράγματα που απολαμβάναμε, είχαμε και την αίσθηση ότι το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει συνέχεια, εν σχέση με το σήμερα που η ελπίδα τείνει να γίνει ακριβοθώρητη;
Το άρθρο που ακολουθεί θα θυμίσει ακόμα και σ’ όσους δεν έζησαν το ΚΑΠΟΤΕ πως μπορεί να ΖΕΙ κάποιος ακόμα και με λίγα πράγματα. Κάτι που ξεχάσαμε τελείως τις μέρες της ευημερίας με δανεικά χρήματα, όπου ζούσαμε αλλά χωρίς να ΖΟΥΜΕ.
Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές. Σήμερα έχει δύο
Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες. Σήμερα χάσαμε το μέτρημα
Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Σήμερα τα λέμε μέσω MSN και Skype
Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.
Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και…αρρωσταίνουμε
Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation
Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα
Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ… 3000 κυβικών
Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε για κανένα
Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία
Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας τα λέει ο navigator
Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και…ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα…
Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στη τηλεόραση
Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε με SMS
Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Σήμερα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο
Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από ανθρώπους σα το Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από την Βανδή…
Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες
Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι κατά τύχη
Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα με το κορμί
Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου
Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»…
Κάποτε Τα παιδιά έβλεπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουν τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν….τους κακούς.
Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα. Σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.
Κάποτε ζούσαμε με ένα μισθό. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε
Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια…
Κάποτε τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός, ο φίλος… Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες
Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε
Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο αισιόδοξοι, ακόμη κι ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας
Το ΚΑΠΟΤΕ τότε ήταν ζωή. Σήμερα μετά από επτά+ χρόνια μνημονίων όλοι ευχόμαστε να γυρνούσαμε στο ΚΑΠΟΤΕ.
