Μετά τις γερμανικές εκλογές φαίνεται ότι ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε θα μετακομίσει στην προεδρία της του γερμανικού κοινοβουλίου παραδίδοντας το υπουργείο Οικονομικών σε άλλα χέρια.
Όσο παλαβό και αν ακούγεται η εξέλιξη αυτή είναι ένα πραγματικό πλήγμα για το μέρος αυτό του ελληνικού πολιτικού συστήματος που πεισματικά αρνείται να δει ,αλλά και να δώσει λύσεις στο πραγματικό ελληνικό πρόβλημα.
Οι πραγματικές λύσεις, οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια σύγχρονη δυτική χώρα έχουν πολιτικό κόστος. Η φορολογία, οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων η μη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα είναι πιο εύκολες, αλλά το βασικότερο είναι ότι για όλα αυτά φταίει ο Σόιμπλε!
Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τον βασικό μας “εχθρό”;
Αυτόν που φταίει για όλα μας τα κακά; Ποιος θα είναι ο “κακός” που θα του φορτώνουμε όλα αυτά που πρέπει να κάνουμε και δεν κάνουμε και έτσι αισίως μπαίνουμε στον όγδοο χρόνο μνημονίων και σκληρής λιτότητας;
“Εφαρμόζουμε” το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο που υπόσχεται και αυτό με την σειρά του, ότι θα μας βγάλει από την κρίση, ενώ η ελληνική κοινωνία βαθιά κουρασμένη παρακολουθεί το συνεχές αδιέξοδο.
Τι συμβαίνει άραγε και χώρες που μπήκαν μετά από εμάς σε μνημόνιο κατάφεραν και βγήκαν νωρίτερα έχοντας πλέον μπει σε τροχιά ανάπτυξης;
Μπορούμε να δούμε κατάματα το πραγματικό ελληνικό πρόβλημα;
Έχουμε καταλάβει πως για να έρθει η ανάπτυξη χρειάζεται μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική η οποία θα αντιμετωπίζει ταυτόχρονα την πενταπλή κρίση, που κατά την άποψη μου, βιώνουμε; Κρίση οικονομική-χρηματοπιστωτική, ηθική κοινωνική, πολιτισμική, και πολιτική. Διαφορετικές πτυχές της ίδια κρίσης.
Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι χώρα μας πάντα υπήρξε διχασμένη ανάμεσα στον ορθολογισμό και τον λαϊκισμό. Ανάμεσα στη σύγχρονη γεμάτη μίση και διχασμούς κοινωνία και ανάμεσα στην δόξα των προγόνων μας. Ανάμεσα σε συνωμοσιολογικές ερμηνείες των όσων μας συμβαίνουν και σε κάποιες προσπάθειες πραγματικού εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της κοινωνίας μας.
Βλέπουμε ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει μείνει κάπου στην δεκαετία του ’60, το οποίο στηρίζεται από μια αριστερά που περιφρονεί την αριστεία και την απο-εντατικοποίηση την σπουδών στα πανεπιστήμια και από την άλλη χάνουμε τα καλύτερα μας μυαλά;
Θα συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμη να ανεχόμαστε ένα ανόητο life-style που μας παγίδευσε στη λογική της ήσσονος προσπάθειας;
Θα συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμη να ανεχόμαστε τις πολιτικές αυτές δυνάμεις που συνεχίζει να της χαρακτηρίζει η οκνηρία της μεταπολιτευτικής επανάπαυσης; Όπου τα κόμματα απλά διαχειρίζονταν την εξουσία και δεν παρήγαγαν πολιτική.Ή μάλλον παρήγαγαν οι πολιτικοί για τους εαυτούς τους.
Θα αντιληφθούμε όσο ακόμα μας μένει καιρός ότι το νεώτερο ελληνικό κράτος συγκροτήθηκε προτού καν συγκροτηθεί οικονομία και κοινωνία των πολιτών. Το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που δημιούργησε την οικονομία και αυτή έμεινε δεμένη πάνω του. Και για αυτό βλέπουμε έναν διαρκή αγώνα προσπάθειας δημιουργίας κανονικού δυτικού κράτους και αντίστασης από οργανωμένα συμφέροντα, ανάμεσα τους και το πολιτικό σύστημα, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα και την εξουσία τους. Το φαινόμενο του νεποτισμού, της οικογενειοκρατίας, αποτελεί φαινόμενο μοναδικό για χώρα της δυτικής κοινωνίας. Το φαινόμενο των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού επίσης.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως και για την επίθεση της ελληνικής κυβέρνησης στην πρωτοπόρα Taxibeat, φταίει ποιος άλλος;
Ε μάλλον ο Σόϊμπλε …
Τώρα χωρίς τον κακό του παραμυθιού, που θα τα φορτώσουμε;
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Σόϊμπλε;
Ήταν και αυτός μια κάποια λύσις…
* Η κα Βάσω Κόλλια είναι πολιτικός επιστήμων, πρώην Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Εσωτερικών.
