Διαφορετική για μένα η χτεσινή Κυριακή, Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων, μέρα της γιορτής μου.
Διαφορετική για μένα κι η γιορτή υπό την σκιά του απαγορευτικού (στην καθομιλουμένη κακώς ως lockdown). Πουν’ τα χρόνια εκείνα τα παλιά όπου την ημέρα γιορτής το σπίτι γέμιζε λουλούδια, γλυκά, μυρωδιές από φαγητά που ετοιμάζονταν για το καθιερωμένο δείπνο, όπου συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, στρωνόμασταν στο φαγοπότι και μετέπειτα γλέντι με χορό, γέλια, χαρά. Αλησμόνητες ανεπανάληπτες εποχές που ήρθαν στην επιφάνεια απ’ τις αναμνήσεις που αναδύθηκαν στα τηλέφωνα ευχών που δέχτηκα απ’ τους τότε συμμετέχοντες στο εορταστικό μας γλέντι.
Μπορεί τα γλέντια μας αυτά να ατόνησαν λίγα χρόνια πριν, μπορεί να μην βλεπόμαστε τόσο τακτικά με γειτόνους και συντοπίτες του τότε, αλλά αυτό που ζούμε τώρα υπό καθεστώς ολικού απαγορευτικού, με τον κορωνοϊό να πρωταγωνιστεί ακόμα και στις συζητήσεις των ευχών, τίποτα δεν είναι το ίδιο…
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ήρθαν οι εκατοντάδες ευχές σας με τηλέφωνα, μηνύματα, messenger, ακόμα και σε σχόλια κάτω από άρθρα του kirkinews που κοινοποίησα σε ομάδες, να φωτίσουν τη γιορτή μου με χιλιάδες αστεράκια αισιοδοξίας.
Ευχαριστώ ότι γεμίσατε με χαρά την ημέρα της γιορτής μου. Ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους εσάς φίλοι και φίλες που με θυμηθήκατε αν και είχαμε καιρό, ακόμα και χρόνια να επικοινωνήσουμε. Ευχαριστώ όλους εσάς που φωτίσατε με αγάπη αυτή τη γιορτινή για μένα μέρα.
