Ο Χρήστος κατουριέται πάνω του. Βρέχει τα ρούχα του και μετά ντρέπεται. Κάποιοι τον κοροϊδεύουν.
Σίγουρα, δεν είναι σύνηθες για ένα παιδί δευτέρας δημοτικού, αλλά ούτε το να έρχεται σημαδεμένος στο σχολείο είναι σύνηθες. Ο μπαμπάς του βλέπετε. Τον… κανονίζει, όταν επιστρέφει με βρεγμένο παντελόνι.
Στην τάξη μου έχω παιδιά που είναι πολύ έξυπνα. Δυνατά μυαλά! Ο Χρήστος δεν είναι ένα από αυτά. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά είναι καλός! Ένα γλυκό και ντροπαλό αγόρι.
Η Κατερίνα, από την άλλη, είναι ένα απίστευτα εύστροφο παιδί. Από αυτά που πιστεύεις ότι κάποτε θα γίνουν σπουδαίοι επιστήμονες!
Σήμερα όμως χρειάστηκε να τιμωρήσω την Κατερίνα. Γιατί; Γιατί μου είπε ψέματα! Σήκωσε το χέρι της την ώρα του μαθήματος να πάει τουαλέτα. Μαζί με την Κατερίνα, πήγαν τουαλέτα ο Χρήστος και Μαρία.
Η Μαρία γυρίζοντας μου ομολόγησε ότι στις τουαλέτες κοριτσιών, δεν ήταν η Κατερίνα.
Η Κατερίνα δε μου είπε πού πήγε. Και πέρα από το ψέμα, η ευθύνη μου διπλασιάστηκε μη ξέροντας που ήταν το δεκάλεπτο που απουσίαζε από την αίθουσα μας. Χρειάστηκε λοιπόν να την τιμωρήσω, κρατώντας τη στο διάλλειμα μέσα και συζητώντας μαζί της για το επικίνδυνο λάθος της.
Λυπήθηκε. Τη ρωτούσα πού ήταν. Με τα χίλια ζόρια, παραδέχτηκε:
«Στις τουαλέτες αγοριών, κυρία». Πάγωσα!
«Τί δουλειά είχες εκεί παιδί μου;»
«Είδα που ο Χρήστος σήκωσε το χέρι του να πάει στο μπάνιο. Δε μπαίνει όμως μέσα! Το ξέρω! Μου το έχει εμπιστευτεί! Φοβάται τις τουαλέτες! Και παρόλο που κατουριέται, δε μπαίνει μέσα!»
«Σου έχει πει τέτοιο πράγμα;»
«Τον πιστεύω! Κι εγώ φοβόμουν πέρυσι. Αλλά εγώ πήγαινα με την αδερφή μου. Ο Χρήστος όμως είναι μόνος του! Μόλις είδα λοιπόν, που σήκωσε το χέρι του να πάει στο μπάνιο, το σήκωσα κι εγώ. Πήγα μαζί του και του μιλούσα, όσο είχε γυρτή την πόρτα. Να με ακούει ότι είμαι εκεί και να μη φοβάται!»
«Και; Τα κατάφερε;»
«Τα κατάφερε! Και μετά του είπα να πλύνει και τα χεράκια του!»
« Κατερίνα να σου εξομολογηθώ κι εγώ κάτι; Είναι η ωραιότερη τιμωρία, που θα μπορούσες ποτέ να φας! Να είσαι περήφανη γι’ αυτό. Απλά την επόμενη φορά, να μου λες που είσαι, να μην ανησυχώ! Σύμφωνοι;»
«Σύμφωνοι!» μου είπε και στα 49 μου χρόνια πήρα ένα ανεκτίμητο μάθημα ζωής από ένα 8χρονο κορίτσι.
Κα Φρόσω, δασκάλα.
