Από το χωριό υπάρχουν δύο δρόμοι για να φτάσεις στη Χιλιαδού. Ο ένας παλιός χωματόδρομος, ο άλλος μεταγενέστερος, ασφαλτοστρωμένος. Ο παλιός σε βγάζει μπροστά στο λιμανάκι με τις βάρκες, ο καινούριος σε βγάζει μπροστά στα “βαρελάκια” και στρίβοντας αριστερά ξεδιπλώνεται μπροστά σου, περί τα δύο χιλιόμετρα, μια αμμώδης παραλία, η Χιλιαδού. Παλιότερα δεν υπήρχε εκεί καμία τουριστική ανάπτυξη και δεν έκανε μπάνιο κανείς εκεί.
Υπήρχε, ωστόσο, ένα διαχωριστικό αυλάκι στην αρχή αυτής της αμμώδους έκτασης, ενώ όλοι οι λουόμενοι στοιβάζονταν πίσω από το αυλάκι και μπροστά σ’ αυτά τα “βαρελάκια”, (μικρά τροχήλατα σπιτάκια ίσως η νηπιακή μορφή των σύγχρονων πολυτελών bungalows) για να κάνουν το μπάνιο τους. Αυτά λοιπόν τα “βαρελάκια” είναι μικρά σπιτάκια σε σχήμα βαρελιού με μια τσίγκινη πορτοκαλί σκεπή, περιφραγμένα σε ένα χώρο με εξωτερικές ντουζιέρες κι απευθύνονται σε όσους επιθυμούν να τα νοικιάσουν για να κάνουν τις διακοπές τους – δύο βήματα κυριολεκτικά – απ’ τη θάλασσα. Πάντα είχα την περιέργεια πως μπορούσε να χωρέσει κουζίνα, μπάνιο και κρεβάτι, καθώς και τα προσωπικά αντικείμενα μιας οικογένειας σε ένα τόσο δα μικροσκοπικό σπιτάκι. Πότε μου δεν κατάφερα να δω στο εσωτερικό, αν και πάντα έριχνα κλεφτές ματιές, όταν η πόρτα ήταν ανοιχτή. Πάντως, οι ένοικοι τους, απλώνοντας πετσέτες θαλάσσης στο σύρμα, καρέκλες, τραπέζια κι άλλα μικροαντικείμενα έξω από αυτά, φαίνονται χαρούμενοι που απολαμβάνουν ξέγνοιαστες διακοπές.
Από τα βραχάκια-καβουρόσπιτα, που σας περιέγραψα στην προηγούμενη αναπόλησή μου εδώ, και μέχρι το αυλάκι, περίπου ως τα τέλη της δεκαετίας του ’90, οι λουόμενοι απολάμβαναν τα μπάνια τους κάτω από τη φυσική σκιά που τους παρείχαν τα αρμυρίκια. Αυτά, έχοντας πυκνό φύλλωμα και σχήμα ομπρέλας, προσφέρουν την δροσιά τους σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούν. Ψάθα απλωμένη στην άμμο και φραπεδάκι με το απαραίτητο καλαμάκι στο πλαστικό ποτήρι φερμένο απ’ το σπίτι.
Μετά το αυλάκι-σύνορο και πάνω από τον παραλιακό δρόμο, παλαιότερα ήταν βάλτος. Άκουγες μόνο το κρώξιμο των βατράχων. Πολύ πριν το 2000 – έφηβη ακόμη – άρχισε δειλά-δειλά η τουριστική ανάπτυξη κι η εκμετάλλευση της παραλίας, ενώ ξεκίνησαν να στήνονται κάνα-δυο καφετέριες, δείγμα του ότι ο “πολιτισμός” δεν ήταν πια πολύ μακριά. Και κάπως έτσι το κρώξιμο των βατράχων αντικαταστάθηκε με μουσική που ακουγόταν από τα μεγάφωνα και σιγά-σιγά οι λουόμενοι πέρασαν το αυλάκι, σπάζοντας το σύνορο που τους χώριζε από το νεοφερμένο πολιτισμό. Οι φυσικοί ήχοι του τοπίου άρχισαν να ξεθωριάζουν τουλάχιστον τους θερινούς μήνες, οπότε… έγινε γνωστή η κοσμοπολίτικη πλέον παραλία “Χιλιαδού”.
Η παραλία κι η θάλασσα, παρόλα αυτά, συνέχισαν να προσφέρονται για παιχνίδια όλων των ηλικιών. Τα μικρά παιδιά έχτιζαν με τα κουβαδάκια τους πύργους στην άμμο, έσκαβαν λάκκους μέχρι να βρουν νερό κι όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν από την παραλία, κλάματα και φωνές γέμιζαν τον αέρα. Οι έφηβοι, έκαναν ανάμεικτες παρέες, έπαιζαν κοκορομαχίες και σχημάτιζαν ανθρώπινες πυραμίδες μέσα στη θάλασσα, ενώ απ’ τα δυνατά γέλια, καταλάβαινες ότι το ευχαριστιόντουσαν με την ψυχή τους!
Νυχτερινή ζωή (beach–party)
Κι ενώ αυτά γίνονταν την ημέρα, τη νύχτα, η παραλία έπαιρνε χρώμα, ζωή και θόρυβο απ’ τα beach-party’s των νέων. Ήταν η μόδα της εποχής, πολύ διαδεδομένη, κατά τη διάρκεια της οποίας ανάβαμε φωτιά κι οι περισσότεροι από μας κάθονταν οκλαδόν γύρω της, κρατώντας κιθάρες και μπουζούκια. Τότε, η ατμόσφαιρα γέμιζε τραγούδια ανάμεικτα με γέλια, ενώ το νυχτερινό μπάνιο ήταν στο φόρτε του.
Δεν ήταν λίγοι όσοι βούταγαν στα γνώριμα νερά της θάλασσάς μας, για ένα βραδινό μπανάκι με την σιγουριά ότι οι φλόγες της φωτιάς, θα αντικαθιστούσαν τον πρωινό ήλιο και θα τους κρατούσαν ζεστούς. Οι πιο θαρραλέοι έκλεβαν καλαμπόκια από τα γειτονικά χωράφια και τα έψηναν στην φωτιά για να ξεγελάσουν την πείνα τους, καθώς το πάρτι συνεχιζόταν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το beach-party ήταν σοβαρή υπόθεση και δεν έπρεπε να λείψει κανείς, γι’ αυτό όταν οργανωνόταν, γινόταν μάχη για να χωρέσουμε σε κάποιο όχημα που θα μας εξασφάλιζε την πρόσβαση στη νυχτερινή μας διασκέδαση!
Αλλοίμονο σ’ αυτόν που δεν είχε πως να έρθει… Τότε… τα δρομολόγια των οχημάτων έκαναν υπερωρίες! Μάχη βέβαια γινόταν σε κάθε σπίτι, κυρίως των κοριτσιών, καθώς οι κανόνες των παραδοσιακών γονέων ήταν αυστηροί μέχρι να δώσουν την πολυπόθητη άδεια, με την υπόσχεση, πάντα, ότι οι μοντέρνες Σταχτοπούτες θα επιστρέψουν τα μεσάνυχτα… Δηλαδή στην κορύφωση του πάρτι! Ήταν εκείνη η στιγμή που βάζαμε σε εφαρμογή τις διπλωματικές μας ικανότητες και την πειθώ για να κερδίσουμε έστω και μισή ώρα παραπάνω. Χαλάλι τα χρήματα στο φροντιστήριο που έδωσαν οι γονείς μας και τις ώρες που αφιερώσαμε μελετώντας αρχαία τραγωδία για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τεχνικές πειθούς! Αχ! Αξέχαστα, νοσταλγικά χρόνια, μοναδικές εμπειρίες! Πόσο τυχερή νιώθω που πρόλαβα να τα ζήσω… πόσο λυπάμαι ταυτόχρονα που εκείνο το περιβάλλον ποτέ ξανά δε θα είναι τόσο παρθένο και φυσικό για τα παιδιά μας…
Χιλιαδού: Η σημερινή τουριστική παραλία
Κλείνω τα μάτια μου κι αφήνομαι στις γλυκές μου αναμνήσεις. Μια παράξενη βοή από μουσικές μπλεγμένες μεταξύ τους… αυτοκίνητα, φωνές διακόπτουν την ονειροπόληση μου. Ανοίγω τα μάτια, αλλά το τοπίο είναι πολύ διαφορετικό. Η πάνω μεριά της παραλίας πλήρως αναπτυγμένη με ξενοδοχειακά συγκροτήματα, καφετέριες κι εστιατόρια. Δείγμα ότι ο «πολιτισμός» ρίζωσε για τα καλά. Η κάτω μεριά της αμμώδους παραλίας γεμάτη από ψάθινες ομπρέλες και αναπαυτικές ξαπλώστρες τοποθετημένες απ’ τα μαγαζιά, όπου οι λουόμενοι ευτυχείς απολαμβάνουν τον fredo cappuccino τους πλέον. Δεν υπάρχει πια “ιδιαίτερος” χώρος αν κάποιος θέλει να τοποθετήσει την δική του ομπρέλα.
Ο μικρός μου ο γιός μου τραβάει το χέρι και με ρωτάει που θα κάτσουμε. Τον κοιτάω, χαμογελάω και του λέω: Στα βαρελάκια, κάτω από τα αρμυρίκια!
