Παραδεκτό πλέον ότι αυτό το είδος πολιτικής που συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από ανθρώπους που βλέπουν με διαφορετικό τρόπο την πολιτική, η οποία εκφράζεται με ευπρεπή διάλογο, με επιχειρήματα ουσίας, με αρχή και τέλος πάνω σε συγκεκριμένα θέματα κι όχι με λασπολογίες, με διασυρμό της προσωπικότητας των εκπροσώπων της όποιας Κυβέρνησης, με υβριστικά δημοσιεύματα, με απειλές κατά των οικογενειών αυτών που ασκούν εξουσία, με κάθε είδους bullying που ευτελίζει πολιτική και πολιτικούς…
Υπ’ αυτές τις συνθήκες πώς ν’ αντέξει ο κάθε πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο κάθε τεχνοκράτης να συμπλεύσει όχι με την πολιτική όπου έχει πολλά να προσφέρει, αλλά με την μικροπολιτική – πολλές φορές με τη χυδαιότητα – όπου δεν έχει καμιά θέση; Έτσι μονόδρομο αποτελεί η μη συμμετοχή ή η παραίτηση από θέσεις ευθύνης ή ακόμα χειρότερο απ’ τα βουλευτικά έδρανα!
Πως ν’ αντέξει ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος όπως ο κος Χρήστος Ταραντίλης, ο οποίος αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά την πολιτική αντιπαράθεση; Πώς να μην τα χάσει όταν απ’ την πρώτη στιγμή που ορκίστηκε Υπουργός δέχτηκε τη λάσπη και την τοξικότητα που επικρατεί στην πολιτική των ημερών μας; Πώς να μην ενοχληθεί όταν κάποια αντιπολιτευτικά έντυπα αρχίζουν να ψάχνουν για την οικογένεια του, την οποία διατηρεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας; Πώς να μην αρνηθεί να πάει σε αντιπαράθεση σκληρού ροκ, την ώρα που ο ίδιος είχε ζητήσει να περάσει ένα άλλο ύφος εξουσίας;
Άρα τι πιο λογικό και αναμενόμενο συμπέρασμα η παραίτησή του απ’ την θέση του Κυβερνητικού εκπροσώπου κι ίσως – ίσως η απόσυρσή του κι απ’ την κεντρική πολιτική σκηνή (απευκταίο φυσικά), στην οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν θέσεις για ανθρώπους σαν τον κο Ταραντίλη.
Κι αν αναρωτιόμαστε γιατί σε κεντρικό αλλά και τοπικό επίπεδο, κυριαρχεί η μετριότητα (για να μην πούμε το απόλυτο μηδέν) στην πλειοψηφία των αιρετών που ασκούν εξουσία, δυστυχώς η περίπτωση Ταραντίλη δίνει την δυσάρεστη απάντηση, γιατί τεχνοκράτες και άτομα αναγνωρισμένης αξίας και προσόντων δεν παίρνουν μέρος στην εκλογική διαδικασία ή αν πάρουν ακόμα κι αν εκλεγούν δεν αντέχουν για πολύ κι εγκαταλείπουν.
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάρα που ταλαιπωρεί κάθε σκεπτόμενο ψηφοφόρο που προχωρά το σκοτεινό τούνελ της πολιτικής χωρίς να βλέπει φως στην άκρη του, εκτός από κάποιες πυγολαμπίδες προσώπων που αξίζουν να βρίσκονται στα έδρανα κάθε εξουσίας, με την ευχή οι φρέσκες ιδέες τους να κατορθώσουν να επικρατήσουν γεμίζοντας εκτυφλωτικό φως που θα διώξει το έρεβος της μικροπολιτικής που πολλές φορές ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της τοξικότητας που σήμερα επικρατεί παντού.
