Πριν από μερικές μέρες στο Πικέρμι, βρήκα παρατημένο ένα σχολικό τετράδιο-ντοσιέ. Το άνοιξα είδα ότι πρόκειται για σχολικό τετράδιο, το πήρα και το πέταξα μέσα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου για να το δω αργότερα και ουσιαστικά το ξέχασα.
Μέρες μετά θυμήθηκα να το πάρω και να του ρίξω μια ματιά μήπως βρω κάποιο όνομα. Απογοητευμένη που δεν υπήρχε κανένα όνομα όπως συνηθίζεται στη πρώτη σελίδα το ξεφύλλισα λίγο πριν το πετάξω και … στη πλαστική μεμβράνη της τελευταίας σελίδας υπήρχε το Αριστείο της μαθήτριας! Το Αιέν Αριστεύειν μιας μαθήτριας με 19 και 4/14 αν θυμάμαι καλά, κάτι που με συντάραξε.
Επικοινώνησα άμεσα με τη διευθύντρια του σχολείου και επέστρεψα το τετράδιο-ντοσιέ εκεί που ανήκε. Ωστόσο κράτησα σε φωτοτυπία μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση της μαθήτριας σχετικά με την Ιλιάδα και την καταστροφή της Τροίας εξ’ αιτίας της Ελένης, που υπήρχε τοποθετημένη στη πλαστική μεμβράνη της πρώτης σελίδας και με εντυπωσίασε.
Είναι τόσο ενδιαφέρουσα κι εντυπωσιακή η άποψή της (για ευνοήτους λόγους δεν αναφέρω το όνομα της μαθήτριας) που θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες. Γράφει λοιπόν η άριστη μαθήτρια:
Κείμενο 1
«Αν η Ελένη βρισκόταν στη Τροία, θα την επέστρεφαν οι Τρώες στους Έλληνες με ή χωρίς τη θέληση βέβαια του Αλέξανδρου (Πάρι). Γιατί βέβαια δεν ήταν τόσο παράφρων ο Πρίαμος, ούτε οι άλλοι Τρώες, ώστε να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους και της πόλης τους, για να ζει ο Αλέξανδρος μαζί με την Ελένη.
Κι αν βέβαια είχαν αυτή τη γνώμη τα πρώτα χρόνια, όταν πολλοί απ’ τους άλλους Τρώες και κυρίως οι γιοι του, σκοτώνονταν κάθε φορά που συγκρούονταν με τους Έλληνες, ο Πρίαμος, ακόμη κι αν συγκατοικούσε ο ίδιος με την Ελένη θα την επέστρεφε στο Μενέλαο, για να απαλλαγούν ο ίδιος κι οι υπήκοοί του απ’ τα παρόντα δεινά.
Αλλά βέβαια, δεν είχαν την Ελένη ώστε να την επιστρέψουν κι ούτε τους πίστευαν οι Έλληνες, παρόλο που αυτοί έλεγαν την αλήθεια – όπως εγώ πιστεύω – επειδή το θείο μηχανευόταν με σκοπό να κάνει με την ολοκληρωτική καταστροφή τους ολοφάνερο στους ανθρώπους αυτό, ότι δηλαδή για τα μεγάλα αδικήματα είναι μεγάλες και οι τιμωρίες απ’ τους θεούς.
Κείμενο 2
Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε πολύ ευτυχισμένους αυτούς οι οποίοι, αφού διακινδύνευσαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ωραία, πέθαναν μ’ αυτό τον τρόπο χωρίς να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στη τύχη, ούτε να περιμένουν το φυσικό θάνατο, αλλά διαλέγοντας τον ωραιότερο θάνατο.
Και γι’ αυτό βέβαια οι αναμνήσεις γι’ αυτούς θα είναι αγέραστες κι οι τιμές αξιοζήλευτες απ’ όλους τους ανθρώπους. Αυτοί πενθούνται βέβαια λόγω της φύσης τους ως θνητοί, υμνούνται όμως λόγω της γενναιότητάς τους ως αθάνατοι. Και γι’ αυτό βέβαια θάβονται με δημόσια φροντίδα και καθιερώνονται προς τιμή τους αγώνες δύναμης, σοφίας και πλούτου, με την ιδέα ότι είναι άξιοι επειδή έχουν σκοτωθεί στο πόλεμο, να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους.
Εγώ λοιπόν και καλοτυχίζω για το θάνατό τους και τους ζηλεύω και νομίζω ότι μόνο αυτοί απ’ τους ανθρώπους άξιζαν περισσότερο να ζήσουν, οι οποίοι, αφού είχαν σώματα θνητά, άφησαν πίσω λόγω της γενναιότητάς τους, αθάνατη μνήμη».
Αυτή είναι η θεωρία μιας άριστης μαθήτριας που φέτος πηγαίνει στη τρίτη τάξη του Γυμνασίου Πικερμίου.
