Είναι μυστήριο.
Ένας δευτεροκλασάτος ποδοσφαιριστής βάζει γκολ με ανάποδο ψαλίδι και άλλοτε ντριμπλάρει όλη την άμυνα και σκοράρει, αλλά η κερκίδα μετά την επιβράβευση και τις ιαχές σχολιάζει «ρε τον μπαγάσα πως το κατάφερε».
Κατά βάθος θεωρεί, ότι του έτυχε η φάση και η καλή στιγμή. Γι’ αυτό και γρήγορα το ξεχνάει. Ενώ τα κατορθώματα του βιρτουόζου παίκτη, που μιλάει στη μπάλα και μια πάσα του με λυμένα κορδόνια στέλνει την κερκίδα αδιάβαστη. Ότι και να κάνει και αράουτ να ρίξει δεν παύει να λατρεύεται. Το πράμα δεν θέλει και πολύ ψάξιμο. Οι μυημένοι του ποδοσφαίρου από τον πιτσιρικά που κουβαλάει τις μπάλες μέχρι τον γεροσάλιαγκα, που έχει νοτίσει το πισινό του στις κερκίδες, το ‘χει λύσει το μυστήριο.
Ο «μεγάλος» παίκτης τελειώνει τις φάσεις μόνος του. Έτσι κερδίζει τα ματς, έτσι κερδίζει και τις καρδιές των οπαδών.
Ομαδικό παιχνίδι το ποδόσφαιρο, αλλά ποιος δεν ονειρεύτηκε ότι διέσχισε ολόκληρο γήπεδο ντριμπλάροντας όλους τους αντιπάλους και έσκισε τα δίχτυα.
Στην πραγματικότητα το τόλμησαν πολλοί και άκουγαν τα εξ αμάξης.
«Δώσε πάσα ρε μ@@@@α που θέλεις να κάνεις τον Μαραντόνα». Ενώ για τον Ντιέγκο ακόμη και οι συμπαίκτες του είχαν τύψεις που κρατούσαν την μπάλα για ένα δευτερόλεπτο.
Μου φαίνεται ότι τη πήρε και μαζί του.
Π.Κ.
