Ανήμερα της γιορτής του Αγ. Δημητρίου, πολιούχου της Ναυπάκτου και για ολόκληρη εβδομάδα γίνονται τα παζάρια. Στην παραλία Γρίμποβο, σ´ έναν χώρο υπαίθριο αρκετά μεγάλο αλλά σκεπασμένο με κάποιου είδους τσίγκινη σκεπή, έμποροι όλων των ειδών από τα γειτονικά μέρη, έρχονται να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Μπορεί κάποιος να βρει από καρφίτσα μέχρι χαλιά. Παλαιότερα, αν θυμάμαι καλά από τις περιγραφές των γονιών μου και του παππού μου, υπήρχε και ζωοπανήγυρη.
Έτσι λοιπόν, αν ήθελε κάποια να εμπλουτίσει την προίκα της, αγοράζοντας τα γνωστά σε όλους χειροποίητα σεμέν (ναι-ναι.. αυτά που αργότερα διακοσμούν τις τηλεοράσεις, τα κομοδίνα και όλα τα πιθανά σημεία), κοφτά τραπεζομάντηλα και σεντόνια, εκείνο ήταν το ιδανικό μέρος. Εκεί πηγαίνουν παραδοσιακά οι περισσότεροι για να αγοράσουν χαλιά, επειδή σύμφωνα με το ρητό “Του Αγ. Δημητρίου στρώνουμε τα χαλιά, του Αγ. Κωνσταντίνου τα ξεστρώνουμε”. Υπάρχουν πάγκοι που μπορείς να βρεις όλων των ειδών τα οικιακά σκεύη, άλλα απλωμένα στη σειρά πάνω στον πάγκο, άλλα κρεμασμένα από τσιγκέλια. Δίπλα σε αυτά, κουβέρτες μάλλινες όλων των χρωμάτων έχουν την τιμητική τους, αφού ο χειμώνας δεν πρέπει να σε βρει απροετοίμαστο και χωρίς τα κατάλληλα κλινοσκεπάσματα. Πάγκοι με παιχνίδια εναλλάσσονται δίπλα σε άλλους με ρούχα, γεωργικά εργαλεία και παπούτσια.
Για να σεργιανίσεις σε όλους αυτούς τους πάγκους χρειάζεσαι αρκετό χρόνο, ακόμα κι αν δεν χρειάζεσαι κάτι να πάρεις, στο τέλος έτσι που τα βλέπεις απλωμένα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φύγεις από εκεί κρατώντας μια σακούλα και χίλιες εικόνες στα μάτια σου.
Έξω από την είσοδο των παζαριών, υπάρχουν πάγκοι με λαχταριστούς λουκουμάδες, άλλοι με μαλλί της γριάς, καλαμπόκια κι εκείνα τα γλειφιτζούρια σε σχήμα κοκοράκι. Δεν ξέρεις τί να πρώτο διαλέξεις! Πάντως το σίγουρο είναι ότι σου τρέχουν τα σάλια έτσι που τα βλέπεις.
Δίπλα απ’ αυτό τον σκεπαστό χώρο όπου φιλοξενεί τα παζάρια, υπάρχει ένα Λούνα Παρκ για να διασκεδάσει τους μικρούς αλλά και να κάνει τους μεγάλους να νιώσουν για λίγο παιδιά. Παλαιότερα θυμάμαι είχε μια μεγάλη ρόδα που όταν ανέβαινες, είχες μια πανοραμική θέα του λιμανιού μέχρι απέναντι το Αίγιο. Έβλεπες και τα φέριμποτ να κάνουν δρομολόγια μέσα στη θάλασσα.
Επίσης υπήρχε και το λεγόμενο “καράβι”, που όταν ανέβαινες, νόμιζες ότι θα σε πάει βαρκάδα και ξαφνικά η βαρκάδα με μια έντονη παλινδρομική κίνηση σου ανεβοκατέβαζε το στομάχι και τα ουρλιαχτά γέμιζαν τον αέρα, άλλα από φόβο, άλλα από διασκέδαση! Εγώ πάντως ανήκα στην πρώτη κατηγορία. Θυμάμαι να ουρλιάζω γιατί δεν ήξερα αν ήμουν πάνω ή κάτω και δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη κοιτάζοντας και τους διπλανούς μου να κάνουν το ίδιο.
Το καλύτερο από αυτά τα παιχνίδια το κράτησα για το τέλος. Λεγόταν “ταψί” γιατί είχε ακριβώς το ίδιο σχήμα και έκανε τις κινήσεις ενός ταψιού όταν το κουνάς με το χέρι για να ανακατευτεί το φαγητό. Καθόσουν στα περιμετρικά ενιαία καθίσματα και πιανόσουν μόνο από μια μπάρα που βρισκόταν κυκλικά πίσω από την πλάτη σου. Δηλαδή καμία ιδιαίτερη ασφάλεια και όποιος δεν κρατιόταν καλά, έπεφτε στο κέντρο. Και δυστυχώς έπεφταν αρκετοί! Δυστυχώς για τους ίδιους, γιατί η πτώση τους προκαλούσε τέτοια γέλια στους υπόλοιπους οι οποίοι κρατιόντουσαν ακόμα πιο σφιχτά από την ράμπα, από φόβο μήπως πέσουν και δώσουν τροφή για περισσότερα γέλια. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι μου έρχονται αβίαστα τα γέλια κι αν έβρισκα σήμερα σε κάποιο Λούνα Παρκ το ίδιο παιχνίδι, θα ανέβαινα σίγουρα κι ας γινόμουν περίγελος…
Πρωταγωνίστρια η γουρνοπούλα
Κατά μήκος της παραλίας του Γριμπόβου υπάρχουν αρκετές ταβέρνες που ψήνουν γουρνοπούλα. Ο Οκτώβρης είναι μήνας κυνηγιού και δη γουρουνόπουλου κι έτσι τα παζάρια είναι συνυφασμένα με την συγκεκριμένη λιχουδιά. Οι ψησταριές όλη την εβδομάδα δίνουν και παίρνουν και ανταγωνίζονται ποια θα καθίσει τους περισσότερους περαστικούς στο μαγαζί τους. Βέβαια, επειδή κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην μυρωδιά, ιδιαίτερα μετά από την πολύωρη βόλτα στους πάγκους, είναι όλες τους γεμάτες ακόμα κι όρθιοι υπάρχουν που περιμένουν πότε θα αδειάσει τραπέζι να τρέξουν να το προλάβουν! Αν μάλιστα έχει και καλό καιρό εκείνες τις μέρες, τα τραπέζια που παρατάσσονται δίπλα στην θάλασσα, υπόσχονται όχι μόνο ένα λουκούλλειο γεύμα αλλά και καταπληκτική θέα.
Στα παζάρια άρχισα να πηγαίνω ως φοιτήτρια και για πολλά χρόνια μετά. Μια εβδομάδα νωρίτερα έπεφταν τα συνωμοτικά τηλεφωνήματα με την παρέα. Πριν καλά-καλά σηκώσω το ακουστικό, βλέποντας το όνομα που αναβόσβηνε στην οθόνη, χαμογελούσα γιατί καταλάβαινα ότι ήταν για την υπενθύμιση του ραντεβού του Οκτώβρη στη Ναύπακτο.
Βέβαια εμείς δεν πηγαίναμε στη Ναύπακτο την περίοδο των παζαριών ούτε για τα χειροποίητα σεμέν, ούτε για τις ζεστές φλοκάτες, ούτε καν για την γουρνοπούλα. Εκείνη την περίοδο η Ναύπακτος έσφυζε από κόσμο, τα καφέ, τα μπαρ και τα κλαμπ ήταν γεμάτα από μουσικές και νέους που διασκέδαζαν! Ήταν μια ευκαιρία να σμίξει η παρέα, να διασκεδάσει, να γελάσει, να ξεφαντώσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και να περιμένει στο μπεντένι στο λιμάνι κρατώντας ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι, να χαράξει.. Η υπόσχεση για το ραντεβού δινόταν από τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και κανείς δεν το έχανε! Και κάπως έτσι, ανάμεσα στα ποτά, τα παζάρια και την γουρνοπούλα, χτίστηκαν έντονες αναμνήσεις και δυνατές φιλίες, που κρατούν μέχρι και σήμερα!
