Η αναπαράσταση του νερού είναι μια άπιαστη πρόταση για πολλούς καλλιτέχνες, όχι όμως για τον Henri Matisse, τον διάσημο ζωγράφο. Το καλοκαίρι του 1952, ο Henri Matisse πήγε σε μια αγαπημένη πισίνα των Καννών με τη βοηθό του στο στούντιο (και αγαπημένο μοντέλο), Lydia Delectorskaya.
Λίγο μετά την άφιξή τους, ο γηραιός καλλιτέχνης κυριεύτηκε από τη ζέστη και οι δυο τους επέστρεψαν στο σπίτι του στη Νίκαια, όπου έδωσε εντολή στην Delectorskaya να καρφώσει λευκό χαρτί στον τοίχο από λινάτσα της τραπεζαρίας του, μέχρι να φτάσει το ύψος του κεφαλιού.
Αυτή η ταπετσαρία έμελλε να γίνει η «πισίνα» που γέμισε με κολυμβητές, δύτες και θαλάσσια πλάσματα φτιαγμένα από μπλε ultramarine γκουάς. Τα σχήματά του ήταν τόσο απλά και υποβλητικά, υποδηλώνοντας όλες τις πληθωρικές μορφές ζωής που κολυμπάνε σε στο νερό μια καταιγιστική καλοκαιρινή μέρα. Κοσμούσαν τους τοίχους της τραπεζαρίας του μέχρι τον θάνατό του, δύο χρόνια αργότερα.
Η χήρα του επέβλεψε την αφαίρεσή του, διασφαλίζοντας ότι η τοποθέτηση των μεμονωμένων κομματιών θα μπορούσε να αντιγραφεί σε φρέσκο λευκό χαρτί καρφιτσωμένο σε νέες πλάκες λινάτσας. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης απέκτησε το The Swimming Pool, το πρώτο και μοναδικό αυτόνομο έργο του Matisse, για συγκεκριμένο χώρο, το 1975, εκθέτοντας το με μεγάλη αναγνώριση.
Το έργο είναι μια χαριτωμένη ασάφεια των ορίων μεταξύ της πρώιμης παιδικής ηλικίας και της τρίτης ηλικίας, αντλώντας από τις συλλογικές μας αναμνήσεις του καλοκαιριού για να «προσφέρει τη δύναμη της ζωής σε αυτή στον κόσμο».
Οι συντηρητές του MoMA έκαναν μεγάλες προσπάθειες να αποκαταστήσουν και να διατηρήσουν την «Πισίνα» αφού διαπίστωσαν ότι είχε υποστεί εξαιρετική ζημιά από την οξύτητα της λινάτσας, την έκθεση στο φως και την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Ο συντηρητής Karl Buchberg εκτιμά ότι χρειάστηκαν περίπου 2000 ώρες μόνο για να διαχωριστούν τα χάρτινα στοιχεία από τη λινάτσα χρησιμοποιώντας ένα νυστέρι, ένα ειδικό περιστροφικό εργαλείο και, κατά τόπους, να αποσυναρμολογηθεί το σκέλος της λινάτσας τραβώντας μεμονωμένα νήματα.
Οι συντηρητές αποκατέστησαν τη χρωματική ισορροπία στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους και τοποθέτησαν ξανά το έργο στο προβλεπόμενο ύψος, σε μια διαμόρφωση που μιμείται την αρχιτεκτονική της τραπεζαρίας του Matisse.
