Mε ήχο αγγελικό, με λόγο Θεόπνευστο, με ατμόσφαιρα κατανυκτική…Κ Α Β Α Φ Η Σ – Σ Ε Φ Ε Ρ Η Σ – Β Α Ρ Ν Α Λ Η Σ – Γ Α Β Α Λ Α – Μ Ο Υ Ζ Ο Υ Ρ Η Σ
Γιώργος Φουντούλης – μελοποίηση, κιθάρα Μαρίνα Βολουδάκη – τραγούδι
Συμμετέχουν ποιητές με απαγγελίες ποιημάτων τους Σάββατο 4 Απριλίου ώρα 9 μμ. είσοδος ελεύθερη
Μια μουσικοποιητική εκδήλωση με ήχο αγγελικό, με λόγο θεόπνευστο, με ατμόσφαιρα κατανυκτική. Με συναισθήματα που πλημμυρίζουν από σεβασμό, ευλάβεια και συγκίνηση, για τη θεϊκή, την άϋλη, την μεταφυσική παρουσία, που επιδρά καταλυτικά στη ζωή μας.
Μια εκδήλωση “ύμνος” στο θεϊκό και στο ανθρώπινο Πάθος, με τη μυστηριακή κατάνυξη των αγγέλων. Μια μουσικοποιητική “κατάδυση” στην περίσκεψη και στην περισυλλογή, που λειτουργεί σαν προπομπός στην είσοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, που είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη του Χριστού και στην Ανάσταση.
Μια εβδομάδα αλλιώτικη, γεμάτη συμβολισμούς και μηνύματα που προοιωνίζουν την απαρχή μιας νέας ζωής με κέντρο την πίστη μας.
H Μαρίνα Βολουδάκη θα τραγουδήσει τη “Δέηση” του Καβάφη σε Α’ εκτέλεση, καθώς και άλλα αντιπροσωπευτικά ποιήματα των Κ. Καβάφη, Κ. Βάρναλη, Γ. Σεφέρη, Μ. Γαβαλά, Α. Μουζουρή, που μελοποίησε ο Γιώργος Φουντούλης.
Τα συγκεκριμένα ποιήματα πλαισιώνουν με θεόπνευστο μεγαλείο το θέμα της εκδήλωσης και “προκαλούν” τους αγγέλους να συμμετέχουν ενεργά στην κατανυκτική θεοκεντρική ιεροτελεστία.
Στη μουσικοποιητική εκδήλωση θα συμμετέχουν σημαντικοί σύγχρονοι ποιητές,
παρουσιάζοντας ένα ή δύο ποιήματά τους σχετικά με το θέμα της εκδήλωσης.
Παρουσίαση Μελοποιημένων Ποιημάτων
Στο ποίημα “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”, ο Καβάφης περιγράφει την “θεοεγκατάλειψη” με την μυστηριακή και υποβλητική παρουσία αγγέλων: “…αόρατος θίασος να περνά…”
“Η Πόλις” του Καβάφη, συμβολίζει τον τόπο παγίδευσης, το αδιέξοδο, την αποτυχία, την απογοήτευση, τον πόνο του ανθρώπου, τη φθορά. Είναι η ίδια η ζωή, η μοίρα, οι πράξεις, οι βιωματικές εμπειρίες και οι συνέπειες αυτών. Είναι η αναγνώριση των αδυναμιών, των παθών και των σφαλμάτων του ίδιου του ατόμου. Η ηθική ευθύνη απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα.
Στα “Κεριά” ο ποιητής με αισιοδοξία προσπαθεί να αποφύγει τη δυσάρεστη εικόνα των σβησμένων κεριών του παρελθόντος, κοιτάζοντας σταθερά τα ζωηρά κεριά του μέλλοντος. Η σκέψη του γυρίζει επίμονα στη σκοτεινή γραμμή που μακραίνει. Έτσι είναι και η ζωή, γεμάτη αναμμένα, ζωηρά και ζεστά όνειρα και ελπίδες, που κάποια θα πραγματοποιηθούν και άλλα θα σβήσουν.
Στο ποίημα “Δέησις” ο Καβάφης κατορθώνει να αναδείξει τη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην επιθυμία των ανθρώπων να βρίσκονται υπό τη συνεχή προστασία του Θεού και στη σκληρή, μα αναπόφευκτη, πραγματικότητα του θανάτου.
Στο “Χορό των Σεραφείμ” o Βάρναλης περιγράφει του αγγέλους ως εξής: Αγερινά πουλιά στο φως και φώτα στον αγέρα, της Ομορφιάς πετούμενα
και νιάτα δίχως γέρα
H ταξιαρχία των Σεραφείμ ανήκει στην πρώτη ιεραρχία αγγέλων. Κυρίαρχο ιδίωμά τους είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων. Είναι οι άγγελοι του Φωτός. Αποκαλύπτουν και μεταδίδουν τον φωτισμό και τη γνώση των μυστηρίων του Θεού.
Ο Σεφέρης “είδε αγγέλους” ακόμη και “Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές”…
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές… υπάρχει μια αγάπη υπάρχει μια έκσταση
Το “Γράμμα του Μαθιού Πασχάλη” γράφτηκε πριν το 1928. Τότε δεν υπήρχαν ουρανοξύστες… Οι πρώτοι ουρανοξύστες χτί-στηκαν το 1933 και μετά…
Στην Αμερική φαίνεται ότι o ποιητής πήγε για πρώτη φορά το 1957…
…Στο ποίημα αυτό ο Σεφέρης ως “άγγελος επί γής” “προμηνύει” την καταστροφή των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη…, καθώς και τον εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους…
Το “Παντούμ” του Γιώργου Σεφέρη είναι ένα αριστουργηματικό ποιητικό κέντημα γραμμένο στην ομώνυμη παραδοσιακή φόρμα της Άπω Ανατολής. (Το παντούμ είναι στιχουργική μορφή που ξεκίνησε από την Μαλαισία και καθιερώθηκε στην Ευρώπη από τον Ουγκώ).
…Στο “Παντούμ” ο ποιητής προμηνύει την πυρηνική καταστροφή… και αναφέρεται στον ενεργό ρόλο του άϋλου και αόρατου κόσμου…αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα ούτε όνειρο θα βρεις να δώσει ένα δάκρυ….στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι δεν είναι ο ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.
Στο ποίημα “Αντίλαλος” o Αδάμος Μουζουρής ξεχωρίζει την ψυχή από το σώμα. Νιώθει την ψυχή του να περιφέρεται βαριά και αετίσια…
Η Αγία Γραφή το λέει καθαρά. Εκείνο που δίνει απροσμέτρητη αξία στον άνθρωπο είναι η αθάνατη ψυχή. Χάρη σ’ αυτήν ονομάσθηκε ο άνθρωπος βασιλιάς της κτίσεως, παιδί του Θεού, προορισμένος να ζήσει στην αιωνιότητα και να κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτή την ψυχή, τον ατίμητο θησαυρό, μιλούσε ο Κύριος και έλεγε: « Τι ωφελείται ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμον, αλλά ζημιωθεί την ψυχή του; » (Ματθ. ιστ΄ 26).
Στο ποίημα “To Φως το αληθινό” η Μαίρη Γαβαλά εκφράζει μεταφυσικές αγωνίες για τις στιγμές που ο άνθρωπος αδυνατεί και ο Θεός παρεμβαίνει…
Θε μου, πού σε βγάζει ο δρόμος
όταν δεν έχει μοίρα;
Πού πάει κανείς όταν
δεν έχει αστέρι;
Τι κάνει κανείς όταν
χάνει το δρόμο;
Είναι απλό μου έμαθες…
Αγαπάει…
Μέσω της αγάπης ο άνθρωπος φωτίζεται με το θεϊκό φως που μεταφέρεται μέσω των αγγέλων.
Ποιο το φώς το αληθινό κανείς δεν ξέρει
όλοι όμως το ψάχνουν.
Κι όταν το βρεις
αν το βρεις
καρφίτσωσέ το
ασήμωμα στην Παναγιά.
…Και όποιος βρεί το Φως το αληθινό, ας το προσφέρει ασήμωμα στη Μητέρα του Θεού και του Φωτός, στην Παναγία, στην αγκαλιά της οποίας ο Χριστός, οι άγγελοι και οι ανθρώπινες ψυχές αναπαύονται και ευαρεστούνται !…
