Δευτέρα 23 Ιουλίου. Οδός Βασ. Γεωργίου πίσω απ’ τη κεντρική πλατεία Ραφήνας στη συμβολή της με την οδό Βασ. Παύλου πάνω απ’ το λιμάνι. Πιο κεντρικά δε γίνεται! Εκεί στη Βασ. Γεωργίου κατοικεί η συντοπίτισσά μας Μαρία Ραφτοπούλου με την οικογένειά της και μας διηγείται πως έζησε το εφιαλτικό εκείνο απόγευμα – βράδυ με τις δυο κορούλες της την 16χρονη Κατερίνα και την 11χρονη Αναστασία.
«Γύρω στις έξι παρά τέταρτο, μας λέει, επικρατεί απίστευτο μποτιλιάρισμα. Κόρνες ακούγονται παντού… φωνές… κλάματα! Βγαίνω στο δρόμο με τα παιδιά, την Κατερίνα και την Αναστασία μου, πυκνός καπνός πάνω απ’ το λιμάνι! Τρέχουμε προς την οδό Βασ. Παύλου κι εκεί αντικρύζουμε μια απίστευτη εικόνα… Οι πρώτοι κάτοικοι καταφθάνουν έντρομοι απ’ το φλεγόμενο Βουτζά. Βρίσκονται σε κατάσταση σοκ!
Δε το πιστεύω… Η Ραφήνα στις φλόγες; Κι όμως… οι Βουτζαλίδες που κάθονται στα πεζοδρόμια… κάποιοι λιποθυμούν… κάποιοι παίρνουν τηλέφωνο δικούς τους που έμειναν πίσω, πάνω στο φλεγόμενο Νέο Βουτζά, είναι η οικτρή πραγματικότητα. Τότε φαίνεται η ανθρώπινη αλληλεγγύη των συντοπιτών τους… Ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά για να τους ανακουφίσουμε… τους φέρνουμε καρέκλες απ’ τα γύρω μαγαζιά να καθίσουν, τους δίνουμε νερό να πιούν… πετσέτες να καθαρίσουν τις μαυρίλες απ’ τα σώματά τους… όχι τη μαυρίλα της ψυχής τους… αυτή δυστυχώς δεν σκουπίζεται… ξέρουν ότι ίσως το σπίτι τους έχει καεί… εύχονται να μην υπάρχουν νεκροί… Φευ! Εκ των υστέρων μαθαίνουμε για πολλούς νεκρούς και τραυματίες…
Η φωτιά πάνω απ’ το λιμάνι, στον Άγιο Νικόλα φουντώνει… Ο καπνός σκεπάζει τον ουρανό κι η ανάσα δυσκολεύει. Δεν ακούγεται ήχος κανείς, ούτε καμπάνα, ούτε σειρήνα πυροσβεστικού, η Ραφήνα μας στο έλεος της φωτιάς… Εν τω μεταξύ τα καράβια αποβιβάζουν κόσμο απ’ τα νησιά… επικρατεί κομφούζιο…
Πάμε προς την παραλία… Ένα έφηβο κορίτσι, σε κατάσταση πανικού, κλαίει και φωνάζει ότι κάηκε το σπίτι της… Ζητά τη μαμά της… Κρατά μια τσάντα στον ώμο της και μια…ηλεκτρική σκούπα στο χέρι, ότι μπόρεσε μεσ’ το πανικό να πάρει απ’ το φλεγόμενο σπίτι της! Προσπαθούμε να την ηρεμίσουμε, αλλά μάταια. Χρειάζεται ιατρική βοήθεια. Αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα γιατρών της περιοχής μας… Κανείς δεν απαντά, ο Χριστόπουλος λέει η γραμματέας του είναι στη φωτιά, ο Μαυρουδής στο σπίτι του που καίγεται στο Νέο Βουτζά… Επιτέλους απαντά ο Βουδούρης… του λέω τι συμβαίνει… ανταποκρίνεται και σε λίγη ώρα φτάνει κοντά μας.
Στις επτά και τέταρτο κάνω έκκληση για βοήθεια μέσω FB. Η ατμόσφαιρα στη πλατεία είναι αποπνικτική, συναντώ κόσμο που χρειάζεται βοήθεια… τους καλώ στην αυλή μου να τους προσφέρω τουλάχιστον τα απαραίτητα εκείνη τη τραγική στιγμή. Λίγη σπιτική θαλπωρή και ασφάλεια δηλαδή. Εν τω μεταξύ η ώρα περνά βασανιστικά αργά, ανησυχώ για τον άντρα μου που βρίσκεται με άλλους εθελοντές στην αναχαίτιση της πύρινης λαίλαπας. Αγωνιούμε για τη τύχη του με τις κόρες μας, ενώ στην αυλή μας η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική απ’ το καπνό…
Ξαφνικά… φωνές ακούγονται… δεν μπορώ να δω από πού έρχονται… ‘’εγκαταλείψτε τα σπίτια σας… κατεβείτε στη θάλασσα… η φωτιά είναι στη πόλη…’’ Διώχνω τους ανθρώπους που είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο σε μας προς την παραλία. Μένω πίσω με τα παιδιά μου εκλιπαρώντας τους γονείς μου να φύγουν μαζί μας… δεν ήθελαν ν’ αφήσουν το σπίτι όμως… ‘’Τι στο καλό, λένε, άλλη μια καταστροφή μεσ’ τη πόλη μας; Όπως την έζησαν οι γονείς μας που πρόσφυγες ήρθαν εδώ;’’
Εφιαλτικές στιγμές που δε περίμενα ότι θα ζήσω. Να βλέπω τον Άγιο Νικόλα να καίγεται, ένας εφιάλτης που θέλω να ξεχάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μετά τις 11 όταν όλα έχουν κοπάσει εμείς οι ‘’τυχεροί’’, φιλοξενούμε στα σπίτια μας ηλικιωμένους και παιδιά που δεν έχουν σπίτι ή το σπίτι τους δεν έχει ηλεκτρικό…» μας είπε ολοκληρώνοντας τη διήγησή της.
Μια απ’ τις πολλές ιστορίες που ζήσαμε άλλος λίγο, άλλος πολύ στη καρδιά της Ραφήνας, τι απομένει παρά να ευχηθούμε να μη μας βρει άλλο κακό. Τι μας μένει παρά να συγχαρούμε Μαρία και τους δικούς της για την αυθόρμητη προσφορά τους στους πυρόπληκτους. Είναι ευχής έργο ότι η Μαρία είναι παιδαγωγός. Είμαστε απλά τυχεροί ότι ζούμε σε μια πόλη που η αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο περισσεύει.
