Απ’ όταν έμαθα ότι έφυγες από κοντά μας Αντώνη, οι αναμνήσεις σαν χείμαρρος πλημμύρησαν τη σκέψη μου.
Στιγμές, άπειρες στιγμές, απ’ το ταβερνάκι του Σερέτη στην Λούτσα, όταν σχεδόν κάθε βράδυ η παρέα μας γέμιζε το μαγαζί.
Στιγμές απ’ τα γλέντα μας στο σπίτι της Μαγδαληνής και του Τάκη, με το τζάκι να μας χαρίζει θαλπωρή, με τους μεζέδες να σιγοψήνονται στα κάρβουνα του, με τ’ αυτοσχέδια σκετσάκια που σκαρώναμε με τον Χρίστο τον πιτσιλιάρη, την αρκούδα και το μπαστούνι, τα γέλια μας και τα πειράγματα.
Με το Βαγγέλη να τραβά βίντεο με μια απ’ τις πρώτες βιντεοκάμερες, με τη μεγάλη κασέτα και την τεράστια μπαταρία. Με τον Χρίστο να λέει «φυλάξτε την κασέτα γιατί κάποτε θα τη βλέπουμε και θα κλαίμε»… Με σένα και την Θωμαή να χορεύετε τόσο ωραία το χασαποσέρβικο. Με μένα ζεϊμπέκικο με…με… με…
Τόσες πολλές στιγμές γεμάτες αναμνήσεις…
Αύριο Αντώνη, αύριο τσάμπερλεν, αύριο φίλε…
