Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Νίκος Καββαδίας στο μακρινό Νικόλτσκι Ουσουρίσκι, κοντά στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας.
Ήταν 11 Ιανουαρίου 1910 και στην Ρωσία κυριαρχούσε ακόμα ο Τσάρος Νικόλαος ο Β´.
Η Μαντζουρία βρισκόταν ακόμα υπό ρωσικό έλεγχο ….
Ο Μαραμπού πολύ γρήγορα βρέθηκε να ταξιδεύει πρόσφυγας για την Ελλάδα μέσα σε ένα τραίνο που διέσχιζε την αχανή χώρα.
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για αυτόν τον μικροκαμωμένο Κεφαλλονίτη με το απίστευτο χιούμορ και την μεγάλη καρδιά. Ήταν τυχερός που στη ζωή του κατάφερε να γίνει Ναυτικός. Δεν τελείωσε ποτέ την Ιατρική. Θα γινόταν ένας δυστυχισμένος γιατρός που θα πάλευε μια ζωή για τον επιούσιο.
Διάλεξε το δρόμο που του υποδείκνυε η καρδιά του. Τον τράβηξαν για πάντα οι μακρινές γραμμές των οριζόντων. Ερωτεύτηκε τη θάλασσα, απαρνήθηκε τις δεσμεύσεις της ξηράς.
Το 1973 γνώρισε στη Σαλονίκη το μεγάλο έρωτα της ζωης του. Τότε μόνο ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Δεν ήξερε τι να κάνει. Πώς να αντιμετωπίσει αυτήν την αναπάντεχη φουρτούνα … Αυτός είχε μάθει μια ζωή να φεύγει ….
Χάθηκε ξαφνικά στις αρχές του Φλεβάρη του 1975,
Έφυγε πικραμένος. Κυνήγησε σε όλη του τη ζωή το ανέφικτο. Και εκεί που φάνηκε να το καταφέρνει, εκεί τα έχασε όλα.
Μια μέρα μετά το θάνατό του ένα άλλο πλοίο της ΕΛΜΕΣ με το όνομα “Ποσειδωνία” (όχι αυτό της φωτογραφίας) βγήκε από το λιμάνι του Μπρίντεζι για να κάνει ξόδι στη Μνήμη του.
Ο Μαραμπού συνεχίζει να ταξιδεύει με τα παλιά γηρασμένα πλοία της ΕΛΜΕΣ.
Στην καμπίνα του γράφει σε πρόχειρα χαρτιά τους στίχους που του υπαγορεύει η καρδιά του και το πάθος του.
Τα πιο πολλά από τα χαρτάκια καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων.
Λίγα από τα ποιήματά του θα σωθούν για να συντροφεύουν μοναδικά τη νοσταλγία και τον πόθο όλων αυτών που απομένουν στους ντόκους των λιμανιών να βλέπουν τα πλοία να σαλπάρουν για λιμάνια ξένα και μακρινά ….
