Ζεις χρόνια σ’ ένα τόπο, παρακολουθείς τα γεγονότα, συμμετέχεις στα δρώμενα κι έρχεται μια στιγμή για ν’ αναγνωρίσεις ότι κάτι λείπει. Κάτι σημαντικό όπως ένα Ηρώο για τους πεσόντες στους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους.
Είναι σαν ν’ αφυπνίζεσαι ξαφνικά απ’ ένα λήθαργο στον οποίο έχεις παρακολουθήσει χρόνια την κατάθεση στεφάνων σ’ ένα μνημείο της πόλης σου, χωρίς να δώσεις ποτέ σημασία σε ποιον είναι αφιερωμένο αυτό το μνημείο. Αρκεί ότι υπάρχει ένα άγαλμα, μια μαρμάρινη στήλη με αναγραφή κάποιων ονομάτων, που ξέρεις σε ποιους αναφέρεται, που έχεις συμμετάσχει στην τοποθέτησή του, που έχεις παρακολουθήσει χρόνια ολόκληρα την κατάθεση στεφάνων σ’ αυτά, όταν ξαφνικά σε μια στιγμή ανακαλύπτεις ότι τα δύο αυτά μνημεία που υπάρχουν στην πόλη σου, σεβαστά καθ’ όλα, δεν αντιπροσωπεύουν ωστόσο ένα Ηρώο όλων αυτών των γνωστών, αλλά κυρίως αγνώστων στρατιωτών/αγωνιστών που έβαψαν με το αίμα τους το χώμα της πατρίδας σου πολεμώντας σε κάμπους και βουνά εναντίον των κατακτητών της.
Αλλά ας μη σας κουράζω άλλο κι ας έλθω στα γεγονότα. Απ’ όταν ρίζωσα στην Ραφήνα περιστασιακά πρώτα, με μια εκτός σχεδίου ιδιοκτησία του αείμνηστου πατέρα μου στην Διασταύρωση απ’ την 10ετία του 1960 και μετέπειτα μόνιμη κάτοικος πλέον Ραφήνας προς τα τέλη της 10ετίας του 1980, παρακολούθησα από κοντά όλες τις πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις των κατοίκων της Διασταύρωσης και της Ραφήνας. Ποτέ όμως δεν εξέτασα ενδελεχώς κάτω από ποιο μαρμάρινο μνημείο κατατίθενται στεφάνια στις Εθνικές επετείους κι άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις.
Θυμάμαι ότι παλιά η κατάθεση στεφάνων γινόταν κάπου μεταξύ πλατείας Δημητρακού και κεντρικής πλατείας χωρίς να έχω προσέξει σε ποιον ήταν αφιερωμένο το μαρμάρινο μνημείο. Θυμάμαι επίσης τα παράπονα και τις πιέσεις στην τότε δημοτική αρχή Ραφήνας απ’ το τοπικό ΚΚΕ ώστε να στηθεί ένα μνημείο για τους αριστερούς αγωνιστές που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής. Έτσι στήθηκε το μνημείο Εθνικής Αντίστασης μπροστά απ’ το κτίριο του ΟΤΕ επί της Λεωφόρου Φλέμινγκ.
Μετέπειτα τοποθετήθηκε το άγαλμα του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, Τριγλιανού την καταγωγή όπως η πλειοψηφία των Μικρασιατών προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην τότε έρημη περιοχή δημιουργώντας την Ραφήνα, στον μεγάλο αύλειο χώρο μπροστά στην είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού της Παντοβασίλισσας.
Αρχικά η κατάθεση στεφάνων στις Εθνικές κι όχι μόνο επετείους, γινόταν στο μνημείο του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης. Μετέπειτα, χωρίς να μπορώ να πω με βεβαιότητα πότε, ξεκίνησε η κατάθεση και στο μνημείο προς τιμή των ατόμων της Εθνικής Αντίστασης που σκοτώθηκαν και τα ονόματά τους (όλως περιέργως όλοι αριστεροί / άραγε δεν υπήρχαν θύματα άλλων φρονημάτων;) αναγράφονται κάτω απ’ τις μαρμάρινες προτομές μιας γυναίκας κι ενός άντρα με τα χαρακτηριστικά των αγωνιστών του ΕΛΑΣ.
Σήμερα ξαφνικά, με την κατάθεση στεφάνου για το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, όχι κάτω απ’ την προτομή του Αγίου Χρυσοστόμου που σχετιζόταν καλύτερα με το θέμα της εκδήλωσης, αλλά κάτω απ’ το δεύτερο μνημείο, διαπίστωσα την αναντιστοιχία που υπάρχει, όπως και την έλλειψη ενός Ηρώου για όλους εκείνους τους Έλληνες, επώνυμους κι ανώνυμους, που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια των απελευθερωτικών αγώνων του λαού μας απ’ το 1821 έως το 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα δημιουργίας κι ενός Ηρώου αφιερωμένου στον άγνωστο στρατιώτη, ώστε κάθε φορά η κατάθεση στεφάνου να γίνεται στο συγκεκριμένο για κάθε περίπτωση μνημείο, ώστε να τιμώνται τόσο ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης, όσο και η Εθνική αντίσταση, αλλά κυρίως όλοι εκείνοι που έδωσαν τη ζωή τους στους υπέρ πατρίδος αγώνες;
Ας προβληματιστούμε ποτέ δεν είναι αργά!
