Πάψε πια να μετράς λεφτά.
Πάψε να υπολογίζεις φόρους, χαράτσια και λογαριασμούς. Πάψε να μετράς υποχρεώσεις σε τράπεζες κι εφορίες. Κουράστηκα. Το ξέρω ότι χρωστάμε. Δεν το ξεχνώ. Και να ήθελα, άλλωστε, δε με αφήνεις να το ξεχάσω. Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό. Μετάτρεψες τη ζωή μας σε ένα ατέλειωτο μπακαλοτέφτερο. Σβήσε πληρωμές, γράψε χρέη.
Μέτρα ανάσες, φορολόγησε φιλιά.
Κουράστηκα…Κουράστηκα…
Δε ζούμε, το καταλαβαίνεις; Θέλω να σε πιάσω από το χέρι και να περπατήσουμε ρομαντζάδα στο Θησείο κι εσύ κοιτάς τις πινακίδες των μαγαζιών και σχολιάζεις τις τιμές τους. Θέλω να κολυμπήσουμε γυμνοί στη φεγγαράδα στο Σούνιο κι εσύ μετράς βενζίνες από το Παγκράτι. Θέλω παιδί κι εσύ λογαριάζεις πάνες, γάλατα και μαιευτήρες.
Δε ζούμε.
Έχουμε εγκλωβιστεί στον απέραντο πλανήτη των αριθμών κι ολοένα υπολογίζουμε.
Μα εγώ δεν ξέρω από μαθηματικά. Δε θέλω να ξέρω. Μόνο ζωή. Μόνο αυτή θέλω.
Τη ζωή που ξεχάσαμε. Την ομορφιά της που χάσαμε από καιρό. Εκεί έξω γεννιούνται άνθρωποι. Εκεί έξω ερωτεύονται άνθρωποι. Και δε σκέφτονται τους αριθμούς. Μετράνε ανάσες κι όχι χρέη. Όχι επειδή δεν έχουν. Επειδή, όμως, αποφάσισαν πόσα άλλα αξίζουν περισσότερα από αυτά που δεν μπορούμε κάθε μήνα να πληρώσουμε.
Πόσα εμφράγματα κι εγκεφαλικά καθημερινά, από ανθρώπους που τους τσάκισε το άγχος;
Πόσες αυτοκτονίες από ανθρώπους που ξέχασαν πόσο όμορφη είναι η ζωή κι επέλεξαν να βλέπουν μόνο το μαύρο της;
Η ζωή είναι αυτή που εμείς ορίζουμε.
Αν επιλέξουμε να βλέπουμε τα όμορφα της και στις πιο μικρές λεπτομέρειες, τότε είναι όμορφη. Αν επιλέξουμε να βλέπουμε όλες τις ατυχίες, τις πίκρες και τα βάσανά της, τότε είναι άστα να πάνε. Εμείς ορίζουμε τι θέλουμε να είναι. Εμείς τη φτιάχνουμε. Όσα είναι να έρθουν θα έρθουν. Αγχώθηκες, έκλαψες, υπολόγισες. Τι θα αλλάξει; Τίποτα!
Μόνο εμείς αλλάζουμε.
Αφήνοντας το μαύρο να μας κυριεύει, γινόμαστε σκιά του εαυτού μας. Γινόμαστε τα ανθρωπάκια που ποτέ δε θελήσαμε. Γινόμαστε κάποιοι άλλοι. Κι εσύ έγινες κάποιος άλλος. Κι εγώ που σ’ αγαπώ κινδυνεύω να πάθω το ίδιο. Αλλά δε θέλω. Θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να το πιστέψεις.
Πέτα τα τεφτέρια μακριά σου. Συνειδητοποίησε πως όσο κι αν αγχωθείς τα χρέη δε θα σβηστούν. Κι έλα να πάμε μια βόλτα. Δε θα σου ζητήσω να καθίσουμε σε κανένα πιασοκώλικο μαγαζί. Μια μπύρα στη μέση από περίπτερο. Κι εγώ θα κάνω πως πίνω για να κρατήσει περισσότερο και να την ευχαριστηθείς. Κι όσο για τη φεγγαράδα στο Σούνιο, πάμε με το λεωφορείο ή τα ποδήλατα. Ή και με τα πόδια. Πλάκα θα έχει.
Μαζί παντού πρέπει να έχει πλάκα.
Μόνο να μου γελάς. Γιατί όταν δεν το κάνεις φοβάμαι. Τρέμω κι ας μη στο λέω. Με το γέλιο σου νιώθω δυνατή. Νιώθω πως θα τα καταφέρουμε. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί εμείς θα το κάνουμε και κανείς άλλος. Μόνο εσύ κι εγώ. Εμείς.
Γι’ αυτό πάψε να μετράς και πάμε. Κι όπου μας βγάλει. Καμία κρίση δεν πρέπει να μας στερήσει τη ζωή. Καμία και το χαμόγελο. Υπάρχουμε κι αντέχουμε. Κι όλα τα μπορούμε. Αρκεί να θέλουμε. Εγώ θέλω. Εσύ;
Πες μου ότι θέλεις κι εσύ, πάρε με αγκαλιά κι όλα τα άλλα θα τα βρούμε στην πορεία.
Πάντα με τα πόδια…για βενζίνες είμαστε μέρες που είναι;
Πάντα με τα πόδια…για βενζίνες είμαστε μέρες που είναι;
