Ανήμερα του Σταυρού, επιστρέφοντας απ’ τον εορτάζοντα ναό των Σπάτων, μπροστά στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας στο βουνό της Ραφήνας, με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου, όταν συγκινημένη αντίκρισα μια συστάδα ταπεινά κυκλάμινα να ξεπηδούν ανάμεσα στα χαλίκια που κάλυπταν τη ρίζα ενός αιωνόβιου πεύκου που γλύτωσε τον αφανισμό, ακόμα κι αν περιορίστηκε μέσα σ’ ένα στενό τετράγωνο τσιμεντένιου πλαισίου.
Δεν τόλμησα να χαλάσω την ομορφιά κόβοντας έστω ένα λουλουδάκι. Απλά έσκυψα ταπεινά και χάιδεψα τα μενεξεδένια πέταλα και ασυναίσθητα έβγαλα την κάμερα να αποθανατίσω τη νίκη της φύσης ενάντια στην ανθρώπινη καταστροφική παρέμβαση.
«Θες να δεις κι’ άλλα;» μου είπε ο επίτροπος του ναού, «τράβα πίσω στην πλατεία όπου το κυλικείο του συλλόγου και δες πόσα ακόμα κυκλάμινα ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα χαλίκια».
Πήγα! Και δε σας κρύβω ότι δάκρυσα απ’ την ομορφιά της φύσης κι από το πείσμα του δάσους να ζήσει. Να μη πεθάνει! ακόμα κι αν οι άνθρωποι σκοτώνουν τα παιδιά του πλημμυρίζοντας τον τόπο τσιμέντο. Ευτυχώς εδώ έριξαν χαλίκια. Εκεί όπου τα κεφαλάκια των κυκλάμινων μπορούν να περάσουν ανάμεσα και να μας χαρίσουν την απίστευτη ομορφιά τους.
Μια και το κυκλάμινο είναι ο μαντατοφόρος του Φθινοπώρου να σας ευχηθώ με τη σειρά μου Καλό Φθινόπωρο, με τις εικόνες που τράβηξα, αιχμαλωτίζοντας μια στιγμή ευτυχίας, που ίσως δεν υπάρξει στο μέλλον. Κάτι που απεύχομαι κυρίως για τη νέα γενιά που δικαιούται να γνωρίσει την παρθένα ομορφιά του δάσους, που εμείς οι μεγαλύτεροι φροντίσαμε να καταστρέψουμε, χωρίς να τα καταφέρουμε ευτυχώς.
