1η Σεπτεμβρίου σήμερα, το καλοκαίρι γίνεται παρελθόν, ενώ ο χειμώνας κοντοζυγώνει! Επιστρέφουν κι οι τελευταίοι τυχεροί που έκαναν διακοπές φέτος και προστίθενται σ’ όσους παρέμειναν εντός των τειχών λόγω αδυναμίας να ανταποκριθούν στα αυξημένα έξοδα μιας έστω και ολιγοήμερης απόδρασης απ’ τη βάση τους.
Με την επιστροφή και την αρχή του φθινοπώρου καιροφυλακτούν αυξημένες υποχρεώσεις για όλους. Φόροι και πάλι φόροι. Η 2η δόση του φόρου εισοδήματος, ο ΕΝΦΙΑ που μόλις έσκασε, τα τέλη κυκλοφορίας που οσονούπω φτάνουν και τόσοι άλλοι άμεσοι και έμμεσοι φόροι που τα τελευταία χρόνια τυραννούν τη ζωή μας.
Στους φόρους προστίθενται κι οι άλλες υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Δόσεις που τρέχουν στην εφορία, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στις τράπεζες. Τα σχολεία ανοίγουν με τις οικονομικές υποχρεώσεις ν’ αυξάνουν, το κρύο να έρχεται με την αγορά πετρελαίου εφιάλτη αφού φέτος η τιμή αναμένεται αυξημένη λόγω αυξημένου επίσης φόρου καυσίμων, οι κατασχέσεις οικιών ακόμα και πρώτης κατοικίας ξεκινούν, ενώ οι παντοειδείς κατασχέσεις απ’ το κράτος καλά κρατούν.
Μ’ όλα αυτά στο κεφάλι πώς να απολαύσει κάποιος τη μελαγχολία του φθινοπώρου;
Λόγου χάρη εγώ. Θα ήθελα να γράψω σήμερα κάτι ποιητικό, κάτι λογοτεχνικό, κάτι ψυχεδελικό τέλος πάντων, ώστε να υποδεχτώ κατά πως του αρμόζει το φθινόπωρο. Όμως ο οικονομικός βραχνάς, η κατάντια του ΕΣΥ, οι γνωστοί-άγνωστοι μπαχαλάκηδες που κυριαρχούν στη ζωή μας, η κυβέρνηση που τους ανέχεται, η αντιπολίτευση που δεν μπορεί να βρει το σωστό μονοπάτι ώστε να προσποριστεί τη κυβερνητική φθορά, δεν μ’ αφήνουν να ονειρευτώ, να ταξιδέψω και να σας παρασύρω μαζί μου στην ονειροφαντασία που πάντα γεννά η είσοδος του Σεπτέμβρη ως προάγγελος μιας εποχής που όλα τίθενται υπό επανεξέταση και επανατοποθέτηση σε νέα δεδομένα.
Μ’ αυτή την κρίση πώς να κάνεις ένα θετικό απολογισμό αυτών που πέρασαν; Πώς να προγραμματίσεις πράγματα όταν το σκηνικό της ζωής είναι τόσο ρευστό; Όταν η καθημερινότητα έχει μετατραπεί σε κινούμενη άμμο που πρέπει να υπολογίσεις κάθε σου βήμα για να μη σε καταπιεί αργά και βασανιστικά, χωρίς να υπάρχει τίποτε γύρω σου που να μπορείς να κρατηθείς;
Πώς να δεις κάτι θετικά όταν τα πράγματα χειροτερεύουν, με το προσφυγικό – μεταναστευτικό να κινδυνεύει να μετατραπεί σε βραδυφλεγή βόμβα για την πατρίδα μας, το πολιτικό τοπίο α είναι περισσότερο παρά ποτέ ασταθές, με την ενημέρωση (ΜΜΕ) σε κεντρικό και τοπικό στο στόχαστρο και την εισφοροδιαφυγή στα ύψη, τίποτε δεν προμηνύει κάτι ελπιδοφόρο για το άμεσο τουλάχιστον μέλλον.
Κι όσο για την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία…έχει ήδη πεθάνει προ πολλού για πολλούς!
Έτσι το φθινόπωρο, αν και θεωρείται εποχή έμπνευσης για όσους διαθέτουν καλλιτεχνική φύση, σήμερα με τη τραγική συγκυρία που βιώνουμε, έχει στραγγαλίσει κι αυτή τη δυνατότητα, οπότε λυπάμαι αγαπητοί μου αν έβαψα γκρι τη πρωτομηνιά.
Παρά ταύτα καλό μήνα σε όλους!
