Προ ολίγου μας στάλθηκε από φίλο η ανάρτηση της Εύας Νικολοπούλου στο FB που μας συγκίνησε αφάνταστα και μας εξόργισε συγχρόνως για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε ως λαός τις τραγωδίες που πλήττουν την καθημερινότητά μας. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Απλά διαβάστε τι γράφει η πονεμένη συμπολίτισσά μας:
Η Εύα Νικολοπούλου χίλια κομμάτια στην τοποθεσία Ματι Αττικης.
Αυτή είναι η οδός Περικλέους. Ο δρόμος που ζούσε η μητέρα μου, ο δρόμος που βρήκαμε το καμμένο αυτοκίνητο της και το κουφάρι από τον καλύτερο της φίλο… Στο τέλος του δρόμου σε μια πυλωτη βρήκαμε και το άψυχο κορμί της… Τελικά η βαρβαρότητα, ο πόνος, η θλίψη και η οργή που προκαλεί η αδιαφορία αρχικά και η προσβολή των νεκρών μας και της μνήμης μας δεν έχει τέλος… Τελικά οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο όσα ζουν στο πετσί τους… Σε ποια χώρα, σε ποια εποχή άνθρωποι που έχουν στο ενεργητικό τους 100 και πλέον νεκρούς από ευθύνη ή έστω συγκυρία, δεν θα είχαν παραιτηθεί, δεν θα είχαν μια κατεστραμμένη πολιτική καριέρα ή αν με λάθος ήταν ξανά υποψήφιος δεν θα καταποντιζοταν…;;; Οπουδήποτε αλλού εκτός από εδώ. Εδώ ψηφίζουμε και στηρίζουμε όλους όσοι γρήγορα ξεχνούν προφανώς επειδή ξεχνάμε και εμείς γρήγορα… Μην ξεχνάτε όμως, τον Ιούλιο του 2018 εξαφανίστηκε ένας ολόκληρος οικισμός 30 Χιλ από την Αθήνα και κάηκαν ζωντανοί 102 και πλέον άνθρωποι. Τους αξίζει άραγε η λήθη;
