Στις 23 Φεβρουαρίου 1983 το Ε/Γ-Ο/Γ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» με πλοίαρχο τον καπετάν Αντώνη Γαρδέλη αναχώρησε από το λιμάνι της Ραφήνας ως φορτηγό-οχηματαγωγό (Φ/Γ-Ο/Γ) δηλαδή χωρίς επιβάτες, κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες με προορισμό τα νησιά Άνδρο-Πάρο-Νάξο μεταφέροντας 9 βυτιοφόρα οχήματα με φορτίο υγρών καυσίμων και 4 φορτηγά. Γύρω στις 18:30, και ενώ έπλεε 2 μίλια μακριά από τη νησίδα «Μαντήλι» λόγω των δυσμενέστατων καιρικών συνθηκών (άνεμοι 8-9 μποφόρ), το πλοίο πήρε απότομα κλίση εξαιτίας της μετατόπισης των οχημάτων στο γκαράζ με αποτέλεσμα να αρχίσουν διαδοχικές εκρήξεις. Αρκετοί επιβαίνοντες (τρεις επιβάτες, μέλη πληρώματος και οδηγοί των φορτηγών) για να γλυτώσουν από τις φλόγες έπεσαν στο νερό και μερικοί πνίγηκαν.
Από τις εκρήξεις που έγιναν δημιουργήθηκε ρήγμα που προκάλεσε την βύθιση του πλοίου τρεις ώρες αργότερα. Στο σήμα κινδύνου που εξέπεμψε το πλοίο ανταποκρίθηκαν τα επιβατηγά-οχηματαγωγά «Χρυσή Άμμος» και «Καστριανή Κέας», το ρωσικό ωκεανογραφικό «Σάμπυ Ράμπατ» και το ρουμανικό φορτηγό «Μπολντεϊν».Στις διαδικασίες έρευνας και διάσωσης συμμετείχαν και δυο πλοία του πολεμικού μας ναυτικού. Από τους 42 συνολικά επιβαίνοντες σώθηκαν μόνον οι 14.
«Κύριε Σημαιοφόρε, τί 6-7 μποφόρ, εδώ η θάλασσα βγάζει φίδια» Ήταν η φωνή του Καπετάν Αντώνη Γαρδέλη όταν ρώτησε το Λιμεναρχείο Ραφήνας, μέσω VHF, τί καιρό δίνει η Μετεωρολογική Υπηρεσία.
Όταν το μεσημέρι της 23/02/1983 το πλοίο κατέπλευσε στο λιμάνι της Ραφήνας, λόγω των δυσμενέστατων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην διαδρομή που επρόκειτο να διαπλεύσει στο επόμενο προγραμματισμένο του δρομολόγιο, επιδόθηκε στον Πλοίαρχο διαταγή απαγόρευσης απόπλου. Η αίσθηση όλων ήταν ότι η απαγόρευση έγινε δεκτή με ανακούφιση
Δυστυχώς όμως το πλοίο απέπλευσε σαν φορτηγό-οχηματαγωγό δηλαδή χωρίς δικαίωμα παραλαβής επιβατών αλλά μόνο οδηγούς φορτηγών ή συνοδούς φορτίου, όπως προέβλεπε τότε η νομοθεσία.
Φυσικά η μανούλα με τα δύο της παιδιά δεν ήταν οδηγοί φορτηγών ή συνοδοί φορτίων……. «Της λέγαμε να μην μπει. Εκείνη έμπαινε και έβγαινε στο πλοίο. Στο τέλος έμεινε μέσα» διηγείται ένας διασωθείς.
Κάποιοι από τους ναυαγούς μεταφέρθηκαν στο λιμάνι της Ραφήνας με την μηχανότρατα «Άγιος Κωνσταντίνος» του Περικλή Περικλέους στην οποία επέβαιναν στελέχη του Λιμεναρχείου Ραφήνας και ένας Ραφηνιώτης γιατρός.
Τόσο η διαδρομή προς το ρωσικό μετεωρολογικό πλοίο «Σάμπυ Ράμπατ» που είχε διασώσει αρκετούς ναυαγούς και περίμενε ανοιχτά της Ραφήνας όσο η προσέγγιση αλλά και η παραλαβή των ναυαγών ήταν σχεδόν αδύνατη άλλα έπρεπε να γίνει….
«Έξω είχε χιόνια. Ήταν τόσο πυκνό το χιόνι που δεν μπορούσα να κατέβω στο λιμάνι. Για να κατέβω κάτω έπεσα δυο φορές στο δρόμο. Προσπαθούσα να βρω λίγο χώμα για να μην γλιστράω. Το λιμάνι ήταν σαν την Ομόνοια στο φόρτο της από κόσμο. Πολλοί δημοσιογράφοι. Δεν μπορούσα να μπω μέσα στο καΐκι. Τελικά με τα πολλά κατάφερα να μπω.
Με το καΐκι θα έρχονταν μαζί μας αξιωματικοί από το Υπουργείο, ο Λιμενάρχης Ραφήνας και ο γιατρός. Μας τραβάγανε για να ζυγώσουμε για να μπουν μέσα στο καΐκι. Δεν μπορούσαμε να λύσουμε τους κάβους, τους αφήσαμε και φύγαμε. Φύσαγε βοριάς φρέσκος.» Διηγείται ο Καπετάνιος, Περικλής Περικλέους.
Ο μόλις τρείς μήνες υπηρετών τότε στο Λιμεναρχείο Ραφήνας
Σημαιοφόρος ΛΣ Μπουρνιάς Βασίλειος.
